Γράφει ο Βασίλης Βλαχάκος

Μέχρι προχθές, θεωρούσα ότι το ¨τσάι¨ ήταν γυναικεία υπόθεση, καθότι ο άντρας ανάμεσα σε πολλές γυναίκες δε νιώθει και τόσο καλά, για να μην πω ότι αισθάνεται πολύ άσχημα.. Ενώ αντίθετα η γυναίκα, όταν βρίσκεται ανάμεσα σε πολλούς άντρες, νιώθει πως όλοι την κοιτάζουν και καμαρώνει, μιας και δεν έχει άλλο σημείο σύγκρισης, γι’ αυτό το επιδιώκει και το απολαμβάνει..

Απόδειξη; Αν και υπάρχουν κενά καθίσματα στα αριστερά του ναού,περνάνε πολλές γυναίκες και κάθονται δεξιά, ανάμεσα στους άντρες! Ενώ άντρας, ούτε ένας δεν έχει περάσει μέχρι σήμερα απέναντι!

Σταματώ εδώ, για να μη θεωρηθώ και ρατσιστής…Ευτυχώς που δεν ψηφίστηκε ο νόμος…

Στο θέμα μας λοιπόν! Παίρνοντας την πρόσκληση από το χέρι και τα χείλη του παπα-Γιάννη, για το ¨ τσάι ¨ της Αγίας Παρασκευής, όχι δε δίστασα, αλλά απεναντίας χάρηκα που μου έδινε την ευκαιρία, μετά από πενήντα και πλέον χρόνια να βρεθώ στον προαύλιο αυτό και αγαπημένο μου χώρο, που στα παιδικά μου χρόνια πέρασα αξέχαστες στιγμές και απερίγραπτες χαρές! Μπορεί να ήτανε μικρές, αλλά στην καρδιά μου έμειναν μεγάλες!

Πώς να ξεχάσω το πανηγύρι της Σωτηρίτσας και της Αγια-Παρασκευής, με τα παγωτά τους και πώς να λησμονήσω το κατηχητικό στην Αγια-Παρασκευή, που κάθε Σάββατο απόγεμα πηγαίναμε με τα πόδια παίζοντας στο δρόμο και πηδαυλακώντας από το Μάρμαλη στο ¨Μαμούμπεη ¨. Έτσι τα ξέραμε και τα λέγαμε τότε τα χωριά μας. Σήμερα βλέπετε με την εξέλιξη μεταλλάχτηκαν κι αυτά και δε γνωρίζονται, ούτε και γνωριζόμαστε.. Ας είναι.. Αν είναι για το καλό μας, ας τα αλλάξουμε όλα, αρκεί να μην ξεχάσουμε τις ρίζες μας, τις παραδόσεις μας, τα ήθη και τα έθιμά μας!
Δευτέρα απόγεμα λοιπόν και να ’μαι στην Αγια-Παρασκευή!

Απόξω όλα αλλαγμένα! Το προαύλιο περιποιημένο και καθαρό, στα τραπέζια σερβιρισμένα τα γλυκά με το τσάι. Ο μικρός τότε πλάτανος σήμερα μεγάλος, στο μέρος που διαφέντευε η βελανιδιά με τον ίσκιο της, τα παραδοσιακά όργανα της ορχήστρας ξεκουράζονταν πάνω σε καρέκλες πριν να πιάσουν δουλειά και η τρόμπα του νερού που σβήναμε τη δίψα μας, δεν ήτανε στη θέση της..

Η παλιά αποθήκη αναπαλαιωμένη, περιποιημένη και φιλόξενη έχει ονομαστεί ¨Ενοριακό Κέντρο¨, ο πρόναος αγνώριστος και το ρολόι, συνεχίζει να δείχνει και να λέει ακόμη μεγαλόφωνα την ώρα!

Στο εσωτερικό του Ιερού Ναού, ένα κεράκι στην Αγία και τα μάτια καρφώθηκαν πάνω στο τέμπλο, που το εξειδικευμένο χέρι του Δημήτρη Κουκούτση, έχει κάνει το θαύμα του! Πέντε στρώσεις χρωμάτων έβγαλε για να φτάσει στη δεκαετία του 1850, όπως μας είπε στο λόγο του, για να αναδείξει το πρωτότυπο στις αξιοθαύμαστες αγιογραφίες!

Με την έξοδο, η συνέχεια τα γλυκίσματα, το τσάι, ο καφές και ένα σύντομο, από καρδιάς, καλωσόρισμα από την κ. Γαριφαλιά Κόνιαρη – Ζαραφωνίτη, για να δώσει το λόγο στον ιερέα της Ενορίας Πατέρα Ιωάννη Προφύρη, που για το μεστό και εμπνευσμένο λόγο του, καθώς και για το έργο του, καταχειροκροτήθηκε, για να προσφέρει στη συνέχεια τιμητικά δώρα στον αγιογράφο Δημήτρη Κουκούτση, στη δασκάλα του χορευτικού κ. Κολοβού, στους οργανοπαίχτες- μουσικούς, στον τραγουδιστή Γιώργο Ντόβολο ( καταγωγή από τα Νιάτα), που αποδέχτηκαν την πρόσκληση και ήρθαν από την Αθήνα για να δώσουν μια ξεχωριστή μουσική νότα στο τσάι και στο Νίκο Αναγνωστόπουλο που φρόντισε τα της ορχήστρας!

Καθώς πρέπει κυρίες σέρβιραν συνεχώς ζεστό καφέ, ο κόσμος πολύς από τα δύο φύλα και κάθε ηλικίας, ξένοι αρκετοί είχαν γίνει ένα με τους ντόπιους, γελαστά πρόσωπα ( σπάνιο για την εποχή που ζούμε..)

Ερχόμενος ο κ. Δήμαρχος από την Αθήνα, ήρθε κατευθείαν να τιμήσει και να χαιρετήσει το ζωντανό αυτό κύτταρο της ενορίας, που με τη δραστηριότητά του, η προσφορά της τοπικής και όχι μόνο κοινωνίας είναι αξιοθαύμαστη!

Και τη σκυτάλη στη συνέχεια πήρε το συγκρότημα της βραδιάς, που με τα παραδοσιακά και γνήσια δημοτικά του τραγούδια, τους ηλικιωμένους τους ταξίδεψε σε άλλες εποχές και το χορευτικό από νέα παιδιά του Δημοτικού, άντε να ήταν μερικά και του Γυμνασίου, χόρεψαν αρκετούς από τους εθνικούς μας χορούς, τα καταχάρηκε και τα καταχειροκρότησε ο κόσμος!

Ό,τι και να πω για τον τραγουδιστή, θα είναι λίγο! Ένας λαμπρός εμφανισιακά νέος, με μια κρυστάλλινη φωνή, μάγεψε με τον τρόπο που τραγούδησε τα δημοτικά και συγκίνησε, που αυτός ο νέος είναι ένας από αυτούς που έχουν πάρει τη σκυτάλη της παράδοσης, για να έχει η φυλή μας συνέχεια και η πατρίδα μας ταυτότητα!

Και δεν έλειψε βέβαια η λαχειοφόρος αγορά, που ήταν τόσο πλούσια σε δώρα και σε έσοδα, που τους ευχαρίστησε όλους! Το τερπνόν μετά του ωφελίμου! Ο τέλειος συνδυασμός μιας επιτυχίας!

Και σαν επιδόρπιο, ήρθε η μυρωδιά από τα σουβλάκια και η δροσιά της παγωμένης μπύρας για να βάλει και τους μεγάλους στο χορό!

Αν έτσι γίνεται σε κάθε ¨τσάι ¨, φαίνεται ότι έχω χάσει πολλές χαρές και αρκετές ευχάριστες βραδιές!

Ένα μεγάλο μπράβο στις κυρίες που δραστηριοποιούνται κοντά στην εκκλησία του χωριού τους με τις ευλογίες του παπα-Γιάννη και προσφέρουν εκτός από τα γλυκίσματα και τη γλύκα της καρδιάς τους, της αγάπης τους, της αλληλεγγύης και της ομαδικότητας!

Το ¨τσάι¨ της Αγίας Παρασκευής θα μου μείνει αξέχαστο και καλό είναι, να γίνει παράδειγμα προς μίμηση!