Γράφει ο Χρήστος Α. Πλειώτας, δικηγόρος

(Το παρόν απετέλεσε θέμα ομιλίας μου την Κυριακή 14 – 09 – 2014 εις τον Ιερό Ναό Μητροπόλεως Σπάρτης κατά την ημέρα Εθνικής μνήμης της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ).

Στις 12 Δεκεμβρίου 1916, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, αντιβενιζελικό συλλαλητήριο, υπό την καθοδήγηση της τότε Ιεράς Συνόδου.
Στο Πεδίον του Άρεως, ένα ρακένδυτο αχυρένιο ομοίωμα του Ελευθερίου Βενιζέλου που έφερε την φωτογραφία του στην κορυφή, καθώς και μία κεφαλή αιμόφυρτου ταύρου με μεγάλα κέρατα, είχαν τοποθετηθεί σ’ έναν λάκκο, μαζί με την επιγραφή: «Ανάθεμα εις τον προδότην και τους συνενόχους του».
Εκεί, οι διαδηλωτές, οι οποίοι είχαν φανατιστεί, έριχναν από μία πέτρα, μικρή ή μεγάλη, επαναλαμβάνοντας την κατάρα που ξεστόμισε πρώτος ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος: «Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου, φυλακίσσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδα, ανάθεμα έστω!».
Ήταν τόσο μεγάλος ο ζήλος των λιθοβολούντων, ώστε δημοσίευμα της εποχής αναφέρει χαρακτηριστικά: «Όπου υπάρχει λίθος, ανεξαρτήτως μεγέθους ή χρησιμότητος, διαρπάζεται και μεταφέρεται…...».
Ατελεύτητος σειρά κάρρων τετρατρόχων, με λόφους μέτρων σύρεται προς το Πολύγωνον….(ημερήσια εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ).
Κάποιοι ιεράρχες μάλιστα, το πήγαν ποιο πέρα κι εξέδωσαν κι αφορισμό, ο οποίος είχε ως εξής, όπως δημοσιεύθηκε στα «Κρητικά Νέα»:
«Κατ’ αυτού όθεν του προδότου Βενιζέλου ανεγνώσαμεν αφορισμόν όπως ενσκήψωσι: Τα εξανθήματα του Ιώβ. Το κήτος του Ιωνά. Η λέπρα του Ιεχωβά. Ο μαρασμός των νεκρών. Το τρέμουλο των ψυχορραγούντων. Οι κεραυνοί της κολάσεως. Και αι κατάραι και τα αναθέματα των ανθρώπων. Τας ιδίας αράς (κατάρας) θα αναγνώσωμεν και κατ’ εκείνων οίτινες κατά τας προσεχάς εκλογάς θέλουσι δώσει λευκήν ψήφον προς τον κατάπτυστον προδότην Βενιζέλον και θα παρακαλέσωμεν, συν τοις άλλοις όπως μαρανθώσιν αι χείρες, τυφλωθώσιν οι οφθαλμοί και κωφαθώσι τα ώτα. Γέννοιτο» Αμβρόσιος Μητροπολίτης, Νικηφόρος Αρχιεπίσκοπος. Ανάθεμα απήντησεν ο λαός εις την αράν (σ.σ. κατάρα) του Μητροπολίτου, και η κατάρα αντήχησε βαρεία και επιβλητική απ’ άκρου εις άκρον του Πολυγώνου».

Ήτο κάτι τρομερό. Κάτι φρικτό.
Κι όμως το έζησε Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ!!!
Παρά το ανάθεμα στον ΕΘΝΑΡΧΗ Ελευθέριο Βενιζέλο!!! η Ελλάδα μπήκε στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο – το γιατί μπήκε είναι κάτι που θα προκύψει στην συνέχεια – και την 10 – 08 – 1920 ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπέγραφε την Συνθήκη των Σεβρών.
Πως ξύπνησε η Ελλάδα την 10 – 08 – 1920; Και ποια η τότε ΜΟΡΦΗ της; Συνθήκη των Σερβών: 10 – 08 – 1920.
Η Ελλάδα έπαιρνε την Ανατολική Θράκη κι έφτανε έως την Τσατάλζα ενώ η Ευρωπαϊκή Τουρκία περιοριζόταν στην Κων/πολη και τα προάστιά της. Στην Ελλάδα κατακυρωνόταν και η Σμύρνη.
Ο αναθεματισμένος και αφορισμένος!!! το 1916 από τον λαό του και τον κλήρο Ελευθέριος Βενιζέλος γύρισε στην Αθήνα τροπαιούχος αναγγέλλοντας: «Σας φέρνω την Ελλάδα των δύο (2) Ηπείρων (Ευρώπη – Μικρά Ασία) και των πέντε (5) θαλασσών (Μεσόγειος, Αιγαίο, Ιόνιο, Εύξεινος Πόντος, Μαύρη Θάλασσα)».
Οι Αντιβενιζελικοί του απαντούν: «Την προτιμούμε μικρή και έντιμη».
12 – 09 – 1920: Ο Βασιλέας Αλέξανδρος πεθαίνει από δάγκωμα πιθήκου. Οι εκλογές της 14 – 11 – 1920 παίρνουν πολιτικό χαρακτήρα, με τον ΕΛΕΥΕΡΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΑΙ ότι έβαλε την Ελλάδα στον πόλεμο. Οι Φιλελεύθεροι – το κόμμα του – έπαθαν πανωλεθρία και ο Βενιζέλος έφυγε ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ!!!

Με το δημοψήφισμα της 6 – 12 – 1920 επανέρχεται ο Βασιλέας Κων/νος. Οι μεγάλες δυνάμεις διαπιστώνουν ότι η αντικατάσταση της Προεδρικής με την Βασιλευόμενη Δημοκρατία αποτελεί πραξικόπημα. ΘΕΩΡΟΥΝ ότι η μεταπολίτευση στην Ελλάδα αντιβαίνει στις αρχές της συμμαχίας. Δεν αναγνωρίζουν το νέο καθεστώς και αρχίζουν να ενισχύουν τις δυνάμεις του ΚΕΜΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ και των ΝΕΟΤΟΥΡΚΩΝ. Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ!!!
ΣΜΥΡΝΗ 1922. ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ: «ΤΑ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ» (ζώσα μαρτυρία): «Το ΑΛΛΟ ΠΡΩΙ ΜΑΣ ΞΥΠΝΗΣΑΝΕ χλιμιντρίσματα και καλπασμός αλόγων. Πεταχτήκαμε μεμιάς όρθιοι και ανοίξαμε τα μάτια μας. Το τούρκικο ιππικό περνούσε καμαρωτό από την παραλία. Κανείς δεν έβγαλε τσιμουδιά. Και τα μωρά κερώσανε. Μόνο μία πολύ ψιλή παιδική φωνούλα ρώτηξε: Τι Θα μας κάνουνε οι τούρκοι; Τι θα μας κάνουν; Αυτή ‘ταν ολουνών η αγωνία, μα κανείς δεν την εξεστόμιζε. Από μερικά μπαλκόνια ξένων σπιτιών ακούστηκαν αδύναμα παλαμάκια και «γιασασίν». Σαν τελείωσε η παρέλαση, έγινε νεκρική ησυχία. Η δικιά μας μαούνα ήταν η τελευταία απ’ τις εξήντα και βρισκότανε σιμά στην ξηρά. Σε λίγο ακούστηκε τελάλης. Μπρε σεις τι λέει; Λέει, να βγει ο κόσμος και να πάει στις δουλειές του δίχως να φοβάται. Κανένας δεν θα κακοπάθει. Οι Μεγάλες Δυνάμεις δώκανε εντολή να μην ανοίξει ρουθούνι χριστιανικό. Αυτή’ ναι η αλήθεια. Φτάνει το αίμα. Τι τα γενιτσάρια θα’ χουμε; Τόσοι στόλοι! Τόσα βασιλικά για τα μάτια ηθαρρέψατε πως στέκουνε δω χάμου; Ο αδερφός μου ο Κώστας με πλησίασε όλο χαμόγελα και φουσκώνοντας σαν διάνος μου’ πε ειρωνικά:

Τι γνώμη έχει τώρα Μανωλάκη για το χτήμα π’ αγόρασα; Έκανα καλά ή με πέρασε κορόιδο ο μπαρμπα – Θόδωρος; «Ήμουνα τόσο χαρούμενος που θα του συγχωρούσα χίλιες τόσες κακοκεφαλιές κι άλλες τόσες ειρωνείες». Όλοι στη μαούνα γινήκαμε τώρα μία παρέα. Βγάλαμε ό,τι φαγώσιμο είχαμε, παστά, αυγά, κονσέρβες. Αρχίσαμε τα τραταμέντα και τις τσιμερομόνιες. Ξάφνου μέσα στη γενική χαρά, ακούστηκε μία φωνή κι ύστερα πολλές μαζί: Φωτιά! Φωτιά! Βάλαν φωτιά στη Σμύρνη! Πεταχτήκαμε όρθιοι. Κοκκινόμαυρες φλόγες τινάζονταν στον ουρανό, χοροπηδηχτές. Είναι κατά την Αρμενογειτονιά. Κατά κει φαίνεται να’ ναι. Πάλι οι Αρμεναίοι θα τη πλερώσουνε! Αποκλείεται να κάψουνε ολόκληρη τη Σμύρνη. Ποιο συμφέρον έχουνε; Αφού έγινε πια δική τους…. Η φωτιά απλωνόταν παντού. Ντουμάνιασε ο ουρανός. Μαύρα σύννεφα ανηφορίζανε και μπερδευότανε το’ να με το άλλο. Κόσμος, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος, τρελός από φόβο, αρχίνησε να τρέχει απ’ όλα τα στενοσόκακα και τους βερχανέδες και να ξεχύνεται στην παραλία σαν μαύρο ποτάμι. Σφαγή! Σφαγή! Παναγιά, βοήθα! Προφτάστε! Σώστε μας! Η μάζα πυκνώνει, δεν ξεχωρίζεις ανθρώπους, μα ένα μαύρο ποτάμι που κουνιέται πέρα δώθε απελπισμένα, δίχως να μπορεί να σταθεί ούτε να προχωρήσει. Μπρος θάλασσα, πίσω φωτιά και σφαγή! Ένας αχός κατρακυλάει από τα βάθη της πολιτείας και σπέρνει τον πανικό. Τούρκοι! Τσέτες! Μας σφάζουνε! Έλεος! Η θάλασσα δεν είναι ποια εμπόδιο. Χιλιάδες άνθρωποι πέφτουνε και πνίγονται. Τα κορμιά σκεπάζουνε τα νερά σαν να ναι μόλος. Οι δρόμοι γεμίζουνε κι αδειάζουνε και ξαναγεμίζουνε. Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά ποδοπατιούνται, στριμώχνονται, λιποθυμούνε, ξεψυχούνε. Τους τρελαίνουν οι χαντζάρες, οι ξιφολόγχες, οι σφαίρες των τσέτηδων! Βουρ Κεραταλαρ! (χτυπάτε τους τους κερατάδες!). Το βράδυ το μονοφώνι κορυφώνεται. Η σφαγή δεν σταματά. Μόνο όταν τα πλοία ρίχνουνε προβολείς γίνεται μία πρόσκαιρη ησυχία. Μερικοί που καταφέρανε να φτάσουνε ζωντανοί ίσαμε τη μαούνα, μας ιστορούνε το τι γίνεται όξω, στις γειτονιές. Οι τσέτες του Μπεχλιβάν και οι στρατιώτες του Νουρεντίν τρώνε ανθρώπινο κρέας. Σπάζουνε, πλιατσικολογούνε σπίτια και μαγαζιά. Όπου βρούνε ζωντανούς τους τραβούνε έξω και τους βασανίζουνε. Σταυρώνουνε παππάδες στις εκκλησίες, ξαπλώνουνε μισοπεθαμένα κορίτσια και αγόρια πάνω στις Άγιες Τράπεζες και τ’ ατιμάζουνε. Από τον Άι Κωνσταντίνο και το Ταραγάτς ίσαμε το Μπαλτσόβα το τούρκικο μαχαίρι θερίζει. Αχ γκρέμισε ο κόσμος μας! Γκρέμισε η Σμύρνη μας! Γκρέμισε η ζωή μας! Η καρδιά, τρομαγμένο πουλί, δεν ξέρει που να κρυφτεί. Ο τρόμος, ένας ανελέητος καταλύτης άδραξε στα νύχια του κείνο το πλήθος και το αλάλιασε. Ο τρόμος ξεπερνάει το θάνατο. Δε φοβάσαι το θάνατο, φοβάσαι τον τρόμο. Ο τρόμος έχει τώρα πρόσταγμα. Τσαλαπάτα την ανθρωπιά. Αρχίζει από το ρούχο και φτάνει ίσαμε την καρδιά. Λέει: Γονάτισε γκιαούρη! Και γονατίζει. Ξεγυμνώσου! Και ξυγυμνιώνεται. «Άνοιξε τα σκέλια σου. Και τα ανοίγει. Χόρεψε. Και χορεύει. Φτύσε την τιμή σου και την πατρίδα σου. Και φτύνει. Απαρνήσου τη πίστη σου! Και την απαρνιέται. Αχ ο τρόμος! Όποια γλώσσα κι αν μιλάς, λόγια δεν θα βρεις να τόνε περιγράψεις. Τι κάνουν, λοιπόν οι προστάτες μας; Τι κάνουν οι ναύαρχοι με τα χρυσά σιρίτια, οι διπλωμάτες κι οι πρόξενοι της Αντάντ! Στήσανε κινηματογραφικές μηχανές στα καράβια τους και τραβούσανε ταινίες τη σφαγή και το ξολοθρεμό μας.Μέσα στα πολεμικά οι μπάντες τους παίζανε εμβατήρια και τραγούδια της χαράς για να μη φτάνουνε ίσαμε τ’ αφτιά των πληρωμάτων οι κραυγές της οδύνης και οι επικλήσεις του κόσμου.

Και να ξέρει κανείς πως μια μόνο μία κανονιά, μία διαταγή, έφτανε για να διαλύσει όλα κείνα τα μαινόμενα στίφη. Κι η κανονιά δε ρίχτηκε κι η εντολή δε δόθηκε!».
Ίσως αν ήμουν ηθοποιός να το απέδιδα καλύτερα αυτό το ανεξίτηλο και διαχρονικό ντοκουμέντο ικανό να επιδράσει άμεσα και αποτελεσματικά στις ψυχές των ακροατών, ενδεικτικό των όσων έγιναν τότε στην Σμύρνη. Το 1922!!!

Κα Αντιπεριφερειάρχη:
Με εκπλήξατε, με αιφνιδιάσατε, με συνεπήρατε.
Τιμή μεγάλη είναι για εμένα να επιλεγώ ως ομιλητής στην σημερινή ΣΗΜΑΔΙΑΚΗ για τον Ελληνικό κόσμο απανταχού της γης ημέρα:

Σεβασμιότατε, Αξιότιμοι εκπρόσωποι της Πολιτικής και Στρατιωτικής ηγεσίας, Συνάνθρωποι και Συνοδοιπόροι του ΖΩΝΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

Το 1998 ήταν η εποχή που η Ελλάδα φαντασιωνόταν την περικύκλωση της Τουρκίας μέσω της συμμαχίας με τους Κούρδους του Οτσαλάν, τους Αρμένιους και τους χιλιάδες κρυπτοχριστιανούς που ζούσαν στην Μικρά Ασία.
Τότε ψηφίστηκε από την Ελληνική Βουλή ο Νόμος 2645/1998 που καθιέρωσε την 14η Σεπτεμβρίου ως ημέρα Εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος.

Το μνημόσυνο αυτό (όχι Εορτασμός) έχει σκοπό να τονίσει ιδιαίτερα και να υπενθυμίζει τα γεγονότα της δραματικής περιόδου των διωγμών, της γενοκτονίας και του ξεριζωμού των Ελλήνων της Μικράς Ασίας (Ιωνία, Ανατολική Θράκη, Κωνσταντινούπολη, Πόντος, Καππαδοκία) από το Τουρκικό κράτος, που είχαν σαν αποτέλεσμα να μετατρέψουν τον λαό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας σε έναν λαό προσφύγων και διασποράς.
Η γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού συνετελέσθη σε δύο φάσεις: Η πρώτη την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914 – 1918) και η δεύτερη την περίοδο 1919 – 1922 με την πρωτοφανή στην ιστορία ανταλλαγή πληθυσμών, μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922.

ΝΑ ΓΙΑΤΙ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΒΓΑΛΕ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΓΑΛΛΟΥΣ: Γι’ αυτόν η Ελλάδα δεν ήταν μόνο η μικρή και έντιμη που πατούσε μόνο στην μία πλευρά του Αιγαίου, αλλά ήταν η Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών. Γι’ αυτόν Έλληνες υπήρχαν και στην Μικρά Ασία που εδιώκοντο, αφανίζονταν ήδη από το 1914 και αναζητούσαν προστασία.
Η Τουρκία είναι υπεύθυνη για τις δύο απ’ τις τρεις γενοκτονίες του 20αιώνα. Την γενοκτονία των Αρμενίων (1915) και την γενοκτονία των Ελλήνων (1914 – 1922). Η Γερμανία είναι υπεύθυνη για την τρίτη γενοκτονία του 20ου αιώνα: Την γενοκτονία των Εβραίων.
Με απασχόλησε και με παίδεψε βαθιά αν από το 1914 έως το 1922 συνετελέσθη σε βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας «Γενοκτονία» ή «Εθνοκτονία»;
Η έννοια Γενοκτονία επινοήθηκε και εκφράστηκε για πρώτη φορά το 1943 από τον Πολωνοεβραίο Νομικό RAPHAEL LEMKIN έναν ορεξάτο 30χρονο, ο οποίος ρώτησε: Γιατί είναι έγκλημα για έναν άνθρωπο να σκοτώνει άλλον και δεν είναι για μία κυβέρνηση να σκοτώνει ένα εκατομμύριο ανθρώπους;

Ο Ελληνικός όρος γενοκτονία είναι ταυτόσημος με τον διεθνώς χρησιμοποιούμενο όρο «genocide» που προέρχεται από τις λέξεις «γένος» και κτείνω (φονεύω).
Τόσο ο Ελληνικός όσο και ο Διεθνής όρος δημιουργήθηκαν επίσημα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Με τον όρο γενοκτονία αποδίδεται κυριολεκτικά η από τους αρχαιότατους χρόνους υφιστάμενη έννοια και ακριβέστερα ένα από τα αρχαιότερα εγκλήματα που επιδιώκουν την συστηματική, προσχεδιασμένη και με βίαια ως επί τω πλείστον μέσα, εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής ή ομάδας ή γένους ανθρώπων, σε ορισμένο τόπο.

Ο ορισμός της Γενοκτονίας ως Παγκόσμιο έγκλημα καταγράφηκε στα Ηνωμένα Έθνη την 9 – 12 – 1948 και τέθηκε σε ισχύ την 12 – 01 – 1951.
Η χώρα μας πιστή στα ανθρωπιστικά ιδεώδη έχει κυρώσει με το ΝΔ 3091/6 – 12 – 1954 την Σύμβαση για την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος της Γενοκτονίας, όπως το όρισε η απόφαση του 1948 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών.
Η «ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑ» είναι ένας νέος όρος και σημαίνει την συστηματική καταστροφή του τρόπου ζωής και σκέψης ενός λαού από έναν άλλο λαό.
Ενώ ο γενοκτόνος σκοτώνει με φυσικό τρόπο, ο εθνοκτόνος σκοτώνει με πνευματικά και οικονομικά μέσα. Και στις δύο περιπτώσεις επέρχεται η εκμηδένιση του άλλου. Πλην όμως στην γενοκτονία εκμηδένιση σημαίνει φυσική εξόντωση. Ενώ στην εθνοκτονία πνευματική, ψυχική και κοινωνική εξόντωση.
Τόσο στην γενοκτονία όσο και στην εθνοκτονία ο εχθρός είναι η υποτιθέμενη «κακή φύση» του άλλου, η διαφορετικότητα του άλλου, ενώ η θεραπεία αυτής της κακής φύσης και της διαφορετικότητας είναι η φυσική εξόντωση του άλλου (ο θάνατός του) στην γενοκτονία και η μεταμόρφωσή του με πνευματική υπαρξιακή, ψυχική και κοινωνική του καθυπόταξη στην περίπτωση της εθνοκτονίας.
Γενοκτονία και εθνοκτονία οδηγούν στην βίαιη αφομοίωση του «ΑΛΛΟΥ» που θεωρείται ΕΧΘΡΟΣ!!! Και οι δύο έννοιες θεωρούνται ΔΙΑΣΤΡΟΦΕΣ της ανθρώπινης φύσης. Καρκινώματα της ανθρώπινης αισιοδοξίας.
Αυτό που συνέβη το 1922 στους Έλληνες της Μικράς Ασίας ήταν γενοκτονία!!
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελληνική κοινωνία της μνημονιακής υποτέλειας ή επιτήρησης, με την ουσιαστική κατάλυση της Εθνικής μας κυριαρχίας, την επιδίωξη εκμετάλλευσης του φυσικού μας πλούτου, την λεηλάτηση της δημόσιας περιουσίας και την καταστροφή (καθυπόταξη – μαρασμό) της ζωής ανθρώπων της παρούσης γενεάς, αλλά και των μελλοντικών γενεών που υποθηκεύεται το μέλλον τους, είναι ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑ!!!

Αυτό που έγινε στην Μικρά Ασία από το 1914 έως το 1922 ήταν φοβερό και τρομερό!!!
Επιδιώχθηκε συστηματικά η εκμηδένιση της διαφορετικότητας των εκεί Ελλήνων με βίαια μέσα. Οι υποτιθέμενα κακοί Έλληνες ήταν οι «άλλοι», οι εχθροί, ήταν η «κακή φύση», οι ενοχλητικοί και επικίνδυνοι, οι «διαφορετικοί» που έπρεπε να εξοντωθούν πάση θυσία με δολοφονικό τρόπο.

Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας εξολοθρεύτηκαν από το Τούρκικο κράτος όχι μόνον με τον βιολογικό αφανισμό ζωτικών τους γενεών, αλλά και με την συνακόλουθη καταστροφή της κουλτούρας τους.
Ο αριθμός των απωλειών από θανάτους, εκτοπίσεις, εξορίες και εκτελέσεις ξεπερνά το 1.000.000 ψυχές, σύμφωνα με καταγεγραμμένες ιστορικές μαρτυρίες.
Ταυτόχρονα με τον εμπρησμό της Σμύρνης και τις σφαγές του Ελληνικού πληθυσμού το 1922 έκλεισε ο κύκλος των Ελλήνων στην Μικρά Ασία μετά από 30 αιώνες δημιουργικής παρουσίας και χάθηκαν ιστορικές πατρίδες (ΙΩΝΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ, ΚΑΠΑΔΟΚΙΑ, ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ).

Κι όμως έπρεπε να φθάσουμε στο 1994 (72 χρόνια μετά) και στο 1998 (76 χρόνια μετά) για να ορίσει το Ελληνικό Κοινοβούλιο με αποφάσεις του την 19η Μαίου ως ημέρα Εθνικής μνήμης για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και την 14η Σεπτεμβρίου ως ημέρα Εθνικής μνήμης για την γενοκτονία του Ελληνισμού σε όλη την Μικρά Ασία.
Σεβασμιότατε: Διερωτήθηκα εάν θα έπρεπε να δεχθώ να είμαι ο ομιλητής της ημέρας. Όχι επειδή δεν αρέσκομαι σε λόγο συμβατικό, αλλά επειδή η αλήθεια το επιβάλει να ακουσθούν κάποια πράγματα, που ίσως ενοχλήσουν.
Βλέπω πολλά πρόσωπα στον Ιερό Ναό της Μητροπόλεως. Χαίρομαι που η σημερινή μέρα μνήμης συνέπεσε να είναι Κυριακή.
Σίγουρο είναι ότι ο κόσμος δεν έχει έρθει για την μνήμη των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, αλλά για να εορτάσει την μεγάλη Θρησκευτική εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Οι περισσότεροι των μισών εδώ παρευρισκομένων και δυστυχώς και οι περισσότεροι των μισών Ελλήνων εάν ερωτηθούν δεν γνωρίζουν πολλά για την σημερινή ημέρα μνήμης.
Και πώς να γνωρίζουν;

Όταν στην Ελληνική ιστορία η Μικρασιατική καταστροφή ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε ως ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ; Γράφαμε, διδασκόμασταν, θυμόμαστε απλά την καταστροφή, ώσπου το 1998 με μία τότε απόφαση εσωτερικής πολιτικής σκομιμότητας και όχι Διεθνούς σημασίας επιχειρήθηκε από την Ελληνική Κυβέρνηση μία όψιμη μετακίνηση σε επίπεδο ορολογίας, ώστε να μιλήσουμε αντί για καταστροφή για γενοκτονία.
Παρά την ψήφιση του Ν 2645/1998 οι Ελληνικές Κυβερνήσεις προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την σημασία της απόφασης περί γενοκτονίας, μετά μάλιστα την αντίδραση της Τουρκικής πλευράς η απόφαση αυτή αναδεικνυόταν σε αγκάθι για τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Έως και σήμερα εξακολουθεί η ίδια υποβάθμιση, η οποία ευκαιριακά μετατρέπεται σε Εθνικιστική δημαγωγία, που κατά κανόνα λειτουργεί ως προκάλυμμα για να κρυφθούν οι ολέθριες επιπτώσεις σε βάρος του Ελληνικού Λαού από την μνημονιακή υποτέλεια. Δεν είναι τυχαίο που με το ΠΔ 304/2011 ορίστηκαν οι εκδηλώσεις μνήμης περιοριζόμενες σε δημόσια φωταγώγηση δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων και καταστημάτων, που δεν τηρείται, σε έναν σημαιοστολισμό που δεν τηρείται, σε ένα μνημόσυνο ολίγων λεπτών και μία καθαρά συμβατική ομιλία ολίγων λεπτών από κάποιο συνήθως εκπαιδευτικό.

Η σημερινή ημέρα μνήμης δεν έχει ενταχθεί στην παιδεία μας ως λαού που θα πρέπει να μαθαίνουμε όχι μόνο για την ανθρωπιά, αλλά και πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε την βαρβαρότητα όταν αυτή συνεχίζει την γενοκτονία της μνήμης.
Τα παιδιά οι μικροί άνθρωποι μέσω του σχολείου τους πρέπει να μαθαίνουν πώς να γίνουν ποιο ανθρώπινα, συνεπώς πρέπει να μάθουν και για τις γενοκτονίες που πλήγωσαν την ανθρωπότητα επειδή υπήρξαν κοινωνίες που αδιαφόρησαν για το μέλλον της (ανθρωπότητα) και επειδή η βαρβαρότητα χρησιμοποίησε πάντοτε την αδράνεια των ατόμων.

Κανένας πολιτικός μέχρι σήμερα δεν είχε το κουράγιο σταθερά και υπεύθυνα και όχι παλαιοκομματικά και τυχοδιωκτικά, να πρεσβεύσει το θέμα της ποινικοποίησης, της άρνησης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, για να μην κατηγορηθεί ότι καταπατά την ελεύθερη έκφραση του καθενός.
Δεχόμαστε την απαγόρευση της αυτοκτονίας λόγω της θρησκείας αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει συσχετισμός της αυτοκτονίας με την έννοια της Γενοκτονίας. Η ποινικοποίηση της άρνησης της Γενοκτονίας σημαίνει απαγόρευση της γενοκτονίας, σημαίνει τιμωρία της βαρβαρότητας, σημαίνει προστασία των αθώων που δεν έχουν κανέναν τρόπο να αμυνθούν ενάντια στις επιθέσεις και στις πράξεις βαρβαρότητας.

Αν καταφέρουμε να πούμε σε όλους τους ανθρώπους ότι η Γενοκτονία δεν είναι απλώς ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, αλλά και η αυτοκτονία της ίδια της ανθρωπότητας, τότε θα μπορέσουμε να πάμε ένα βήμα ποιο πέρα στον αγώνα της αναγνώρισης των γενοκτονιών, αλλά και της διαδικασίας διόρθωσης αποκατάστασης, η οποία είναι απαραίτητη για την θεραπεία του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητος.

Ποιος τιμωρήθηκε μέχρι σήμερα για τις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ελλήνων ή και των Εβραίων;
Ποιο κράτος αναγνώρισε την γενοκτονία των Ελλήνων μέχρι σήμερα στο διεθνές στερέωμα; Κανένα. (Μόνο ελπιδοφόρο γεγονός η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από την Βουλή των αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας και σε επίπεδο Ομοσπονδιακό, από ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ (NEW YORK, NEW JERSEY, PENSYLBANIA, KLEVELANT, SOUTH CAROLINE, JEORGIA). Παράλληλα η Ευρωπαϊκή Ένωση έθεσε το 2007 στην Τουρκία όρο για την ενταξιακή της πορεία να ανοίξει τα αρχεία της και να ασχοληθεί με την γενοκτονία Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων. Τέλος με το ψήφισμα της διεθνούς ένωσης Ακαδημαικών για την μελέτη των γενοκτονιών αναγνωρίζεται η γενοκτονία των Ελλήνων από τους Νεότουρκους – Κεμαλικούς).
Που πάλεψε η Ελλάδα στα διεθνή φόρα μέχρι σήμερα για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας;

Η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας είναι η ποιο μαύρη σελίδα στην παγκόσμια ιστορία του 20ου αιώνα.
Αθώοι ως Έλληνες δεν πρέπει να αισθανόμεθα αλλά μόνον με ελαφρυντικό ειλικρινούς μεταμέλειας για όσα δεν αποτρέψαμε και δεν αναδείξαμε μέχρι σήμερα θα πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε.
Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1919 δημιούργησε την Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών και χαρούμενος ανακοίνωσε το γεγονός στην Ελληνική Βουλή υπό την φράση: «Σας έφερα την Ελλάδα των 2 Ηπείρων και των 5 Θαλασσών» του απάντησαν οι μισοί Έλληνες: «Την προτιμούμε μικρή και έντιμη».
Από τότε σιγόβραζε το Εθνικό Δράμα που ολοκληρώθηκε το 1922 αλλά και από το 1922 έως σήμερα δεν έχουμε καταφέρει να ομονοήσουμε για το ποια Ελλάδα τελικά θέλαμε; Αυτή που σήμερα έχουμε; ή αυτή που τότε χάσαμε; και όσο δεν ομονοούμε η σημερινή Ημέρα μνήμης θα είναι υποβαθμισμένη.

Ποια η ανάδειξη της ημέρας σε κεντρικό πολιτειακό και πολιτικό επίπεδο.
Όταν έχεις χάσει μία Σμύρνη, όταν έχει ξεριζωθεί ο Ελληνισμός από πατρογονικές εστίες, δεν περιορίζεσαι να θυμάσαι τα γεγονότα ως μία λεζάντα της ημέρας. Οργανώνεις το κράτος, προβάλεις, αναδεικνύεις και ζεις το γεγονός επί ημέρες. Το παρουσιάζεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Ελληνισμού παγκοσμίως και το πράττεις αυτό από το 1923 έως σήμερα. Με ομιλίες κεντρικές από ανώτατο έως το κατώτερο πολιτειακό και πολιτικό επίπεδο. Με επιλεγμένες προβολές ιστορικών ντοκιμαντέρ, φωτογραφικού υλικού, καταγεγραμμένων μαρτυριών. Με στρατηγικές στοχεύσεις, με στρατιωτικές τιμές, με αντικατοπτρισμό του πόνου στο σήμερα ώστε να περάσεις δυνατά μηνύματα στον λαό σου με τον πλέον εύληπτο τρόπο. Με χορευτικές παραδοσιακές εκδηλώσεις, με δυναμικά δρώμενα αναπαράστασης της ζωής ενός Ελληνισμού που ξεριζώθηκε αλλά δεν χάθηκε. Με πρωτοβουλίες ανάδειξης του αδέσμευτου πνεύματος και της αδάμαστης ψυχής του Σμυρναίικου, του Ποντιακού, του Μικρασιατικού Ελληνικού στοιχείου. Με εκθέσεις βιβλίων, εικόνων, κειμένων, θρησκευτικών σκευών. Με όλα τα υπόλοιπα θέματα της πολιτικής και κοινωνικής επικαιρότητας σε δεύτερη και Τρίτη μοίρα σε σχέση με τις επετειακές εκδηλώσεις μνήμης της Γενοκτονίας του λαού σου.
Όταν ξεχνάς το 1922 ή υποβαθμισμένα το μνημονεύεις ξεχνάς τα πάντα.
Δικαιολογείς ως φυσιολογικά όλα τα μικρότερα όπως την ονοματοδοσία των Σκοπίων ως Μακεδονία, όπως το ταπείνωμα των Ιμίων με το κατέβασμα της Ελληνικής σημαίας, της απόβαση φιάσκο, την ένταξή τους στις γκρίζες ζώνες των βραχονησίδων του Αιγαίου.

Τι άλλο θα έπρεπε να συμβεί για να θυμόμαστε και να τιμούμε δυνατά την Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και την Μικρασιατική καταστροφή του 1922;
Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης ο Ελληνισμός έχασε την Σμύρνη και την παρουσία του στην Μικρά Ασία από το 1914 έως το 1922. Αυτά ήταν τα σημαδιακά του γεγονότα. Η δημόσια τηλεόραση τελείως υποβαθμισμένα προβάλει κάθε χρόνο ίσως ένα ντοκιμαντέρ φευγαλέα και άστοχα. Τα ιδιωτικά Μ.Μ.Ε. απαξιούν διότι δεν βλέπουν θεαματικότητα. Τα Σχολεία, τα Γυμνάσια, τα Λύκεια διδάσκουν την Μικρασιατική καταστροφή όπως τα υπόλοιπα Ιστορικά γεγονότα. Στα Πανεπιστήμιά μας λίγους βρίσκεις πλέον φωτισμένους δασκάλους να δίνουν έμφαση στο γεγονός.
Υπό τοιαύτες συνθήκες τι μπορώ εγώ να αναδείξω και μάλιστα σε 15 λεπτά;
Κες και κοι: Κλείνοντας θα Σας πω αυτό που και ως πτυχιούχος των πολιτικών επιστημών στην Πτυχιακή μου εργασία τόνισα:
Καταπληκτική η κουβέντα για την γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, όμως θα πρέπει κάποτε να βγάλουμε «τους νεκρούς από την ζυγαριά».
Δεν είναι όλα διαπραγματεύσιμα στο βωμό του τι μας συμφέρει για να ασκήσουμε εξωτερική πολιτική. Δεν μπορούμε άλλοτε να σιωπούμε και άλλοτε να είμαστε σε Εθνικιστική έξαρση.

Ας μην κλάψουμε γι’ αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός.
θύμηση ΝΑΙ, διαρκής και ανεξίτηλη.
Τιμή και δόξα ΝΑΙ διαχρονική.
Κλάμα, απαισιοδοξία και υποταγή ΠΟΤΕ!!!
Αντίδραση ομόψυχη και Δυναμική σ’ αυτούς που επιχειρούν και σήμερα να ασελγήσουν επάνω στο ποιο ΔΥΝΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ – ΣΥΜΒΟΛΟ της Εθνικοφυλετικής μας ύπαρξης επειδή το επιβάλει ο Ευρωπαϊκός μοντερνισμός.
Αντίδραση ομόψυχη σ’ αυτούς που αρνούνται το τρίπτυχο «ΠΑΤΡΙΔΑ – ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» που φθάνει στις μέρες έως την σκέψη της αφαίρεσης ακόμα και του σταυρού απ’ την Ελληνική σημαία.
Αν οι μνήμες ξεθωριάσουν για να γλυτώσουμε από τις «ερινύες» της δικής μας ενοχής και των αδυναμιών μας – που επέτρεψαν τότε την γενοκτονία – αν πάψουμε να μαθαίνουμε τις επόμενες γενεές όλα όσα μάθαμε εμείς από αυτούς που έζησαν τα γεγονότα ή μας τα δίδαξαν τότε χαθήκαμε!!!
Οι Δημοσιοσχεσίτες των Πρεσβειών δημιουργούν προγράμματα ανταλλαγών για να ενισχύσουν την Ελληνοτουρκική φιλία και συνεργασία.
Καλά όλα αυτά αλά προς θεού όμως, να μην πετάξουμε την ιστορική μας μνήμη «βορρά» (τροφή) στα projects (σχέδια) των σιωνιστικών κέντρων που κυβερνούν σήμερα τον κόσμο και επιχειρούν την αφαίμαξη των εγκεφάλων μας από τα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη της φυλής μας.
Οι πέτρες της Ιωνίας αντηχούν την πανάρχαια Ελληνικότητα και κλαίνε γοερά για την μεγάλη γενοκτονία.
ΖΗΤΩ η Ελλάδα μας και τα ΑΓΙΑ ΧΩΜΑΤΑ ΤΗΣ.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ σ΄ όλες τις προσωρινά χαμένες πατρίδες!!!

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr