Στον Παναγιώτη

Γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

Γύρισα από το σχολείο και βρήκα τη μάνα μου να σιροπιάζει ένα γλυκό. Έριχνε όπως πάντα το σιρόπι λίγο λίγο για να μην …κάτσει το γλυκό, όπως έλεγε.

Τη ρώτησα τι γιορτάζουμε, μια και τα σιροπιαστά της τα έφτιαχνε πάντα σε γιορτές, γενέθλια, επετείους.
-Μα σήμερα θα φέρουν το μωρό από την Αθήνα ο Γιάννης και η Πόπη και φτιάχνω το γλυκό για να το γλυκάνω, μου απάντησε.
Έτσι, βιαστικός ήρθε στον κόσμο ο Παναγιώτης. Δεν περίμενε να ζήσει και τους 9 μήνες στην κοιλιά της μάνας του.
Το πήγαν το νεογέννητο στην Αθήνα και το πρώτο σπίτι του ήταν η Θερμοκοιτίδα. Πάνω από δυο μήνες, κάθε Σάββατο, ο Γιάννης και η Πόπη, έφευγαν για την Αθήνα να δουν το βλαστάρι τους και την Κυριακή γύριζαν στη βάση τους.

Και όταν πια συμπληρώθηκε ο χρόνος και το παιδί επέστρεψε στο σπίτι του, που ήταν απέναντι από το δικό μας, μαζεύτηκε η γειτονιά να το υποδεχτεί και να το ασημώσει και να το γλυκάνει. Τι όμορφες εποχές αλήθεια. Τα απλά τα έκαναν δυνατά οι ανοιχτές αγκαλιές.

Έτσι βιαστικά που ήρθε στη ζωή , έτσι βιαστικά έκλισε και τον κύκλο της ο Παναγιώτης. Μεγάλωσε, σπούδασε, γιατροπόρευσε κόσμο, παντρεύτηκε, απόκτησε τα δικά του αγγελούδια.

Και μέσα στον αγώνα της ζωής, εκεί που διέπρεπε και ο αγώνας του έφερνε όλο και περισσότερους καρπούς, του έστησε καρτέρι η πρόστυχη η αρρώστια. Δεν το έβαλε κάτω όμως. Αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις. Δεν παραδόθηκε αμαχητί. Όμως στο τέλος φάνηκε πως ο αντίπαλος ήταν ύπουλος και πιο δυνατός από τον Παναγιώτη.
Με το εισιτήριο χωρίς επιστροφή στο χέρι, ανήμερα στη γιορτή της Παναγιάς της Μυρτιδιώτισσας, κίνησε για το μεγάλο ταξίδι, αφήνοντας πίσω του πόνο, ανυπολόγιστο πόνο.

Πάντα βιαστικός ο Παναγιώτης. Και στον ερχομό του, και στο φευγιό του.
Καλό Παράδεισο παλιό μου γειτονόπουλο!