Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

Θυμάμαι μια παλιά , σχετικά, φράση που απευθύναμε σε κάποιον που θέλαμε να αποστομώσουμε: «Είσαι … και φαίνεσαι» Δηλαδή δεν αρκεί που είσαι αλλά γίνεσαι και αντιληπτός γι’ αυτό που είσαι. Η σημασία του φαίνεσθαι (αυτό το αναγνώρισε ακόμα και η γυναίκα του Καίσαρα…)

Πρόσφατη είναι επίσης και η κορύφωση του φαινομένου που παρατηρείται, κυρίως στη Σπάρτη, να «θρονιάζονται» στις πρώτες θέσεις (καρέκλες) των επισήμων πρόσωπα ελλειμματικά σε κύρος, τίτλους και προσόντα. Οι λεγόμενοι της προσκολλήσεως… Κάποιοι καναλάρχες, κλητήρες, συνταξιούχοι, απόστρατοι κ.λ.π.

Αυτό όμως που είδα στην εκδήλωση της ΕΚΑΣΚΕΝΟΠ , προ ημερών στη Σπάρτη, με λύπησε βαθύτατα. Με προβλημάτισε!

Δεν είναι αυτή η θέση που αρμόζει και αξίζει στον Δήμαρχο Σπάρτης.
Ο πρώτος πολίτης αυτής της πόλης, ο Δήμαρχος Σπάρτης πρέπει, δικαιούται και υποχρεούται να είναι σε πρώτο πλάνο, μέσα στα φώτα, στο επίκεντρο.
Ειδικά ο Δήμαρχος του 63%...

Είναι ευθύνη πρωτίστως του Δημάρχου, που φαίνεται ότι λόγω χαρακτήρα δεν επιδιώκει τις προβεβλημένες θέσεις και δεν συνωστίζεται στις επιταγές του πρωτόκολλου.
Όμως, ως Δήμαρχος Σπάρτης, είναι υποχρεωμένος να διατηρεί δεσπόζουσα θέση. Ο σημερινός πρώτος πολίτης είναι Δήμαρχος και το έχει αποδείξει. Πρέπει όμως και να φαίνεται…

Δεν είναι ούτε ο φτωχοσυγγενής της παρέας ούτε ο επιλαχών της πρόσκλησης. Είναι ο Δήμαρχος Σπάρτης. Όταν αυτό δεν το αντιλαμβάνονται γύρω του, όλοι όσοι έχουν αυτό το χρέος και την ευθύνη, τότε πρέπει ο ίδιος να το διεκδικήσει...
Ακόμα και όταν είναι καθυστερημένος, χρονικά, πρέπει η θέση του να τον περιμένει, ελεύθερη, δίπλα στους πρώτους.

Με κάθε καλή διάθεση και πέρα από τυπολατρίες και καρεκλοκενταυρισμούς που συχνά σκοτώνουν την ουσία, επιμένω ότι ο Δήμαρχος Σπάρτης είναι ξεχωριστός. Ξεχωριστός για όλους εμάς, για όλο τον κόσμο.

Το φιλολαϊκό προφίλ του κ. Βαγγέλη Βαλιώτη και η απλότητα του στην επικοινωνία και παρουσία του είναι θέμα που αφορά στο πολιτικό του ταπεραμέντο και δεν αλλάζει εύκολα. Γνωρίζει όμως, ότι ζει σε μια πολιτική ζούγκλα, στην οποία πρέπει να διαφυλάξει συχνά τα αυτονόητα, το κύρος της θέσης του ακόμα και εκεί που φαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν έχει σημασία…

«Φαίνεται» ότι οι συνεργάτες του δεν το έχουν αντιληφθεί. Κακώς!
Δήμαρχε, δεν αρκεί να είσαι (που είσαι με το σπαθί σου) αλλά και να φαίνεσαι…