Η Σπάρτη την Κυριακή 23 Νοεμβρίου ξύπνησε μέσα σε μια αντίφαση… Από την μία όλα εξελίσσονταν για τα εγκαίνια των γραφείων της Χρυσής Αυγής και από την άλλη η πόλη γέμιζε με αντιφασιστικά φέιγ βολάν…

Μια μάχη, μια οδομαχία, που πυροδοτήθηκε από το δικαίωμα της Χρυσής Αυγής να εγκαινιάσει τα γραφεία της. Μια αντίδραση που την τρεφει η θρασύτητα όσων καπηλεύονται την παράδοση και εκμεταλλεύονται την κοινωνική απογοήτευση…

Που ξεκινά και που τελειώνει το δικαίωμα του καθενός.
Έχει κάποιος το δικαίωμα να ρίχνει φέιγ βολάν «κόντρα» σε αυτό που θα συμβεί; Φυσικά κι έχει. Και όχι μόνον έχει αλλά υποχρεούται να το κάνει αν εκτιμά ότι έτσι μάχεται τον κίνδυνο και την απειλή.

Έχει δικαίωμα κάποιος, και μάλιστα ένα κόμμα, να επισημοποιεί την ύπαρξή του στην πόλη; Φυσικά κι έχει.

Γιατί μας νμας ενοχλεί ή το ένα ή το άλλο;
Γιατί να μας ταράζει το φέιγ βολάν; Από ποιόν συμβιβασμό μας ξεβόλεψε;
Γιατί να μας ενοχλεί η συντεταγμένη πορεία της Χρυσής Αυγής; Είναι φασισμός να απαγορεύεις την έκφραση του διαφορετικού ακόμα και όταν ρέπει προς τον φασισμό.

Αυτό που κάνει τη διαφορά και στις δύο περιπτώσεις είναι το ύφος και το ήθος δράσης και αντίδρασης.

Όταν προκαλείς την δοκιμαζόμενη κοινωνία τότε είσαι ύποπτος. Όταν εκμεταλλεύεσαι συγκυρίες, συμπτώσεις και ανάγκες για να εισχωρήσεις στην χωρίς άμυνα κρίση ατόμων και κοινωνιών τότε είσαι ύπουλος.

Όταν πάλι δίνεις νόημα στο στίγμα σου αναμένοντας την θέση του άλλου τότε είσαι ένας διεστραμμένος αντίλαλός του. Όταν δεν αρθρώνεις, σε ανύποπτο χρόνο ψύχραιμο λόγο, επιχειρήματα και θέσεις για τις αρχές και ιδέες σου τότε είσαι σαλταδόρος της κακιάς ώρας.

Είναι σαφές: Ο φασισμός εκμεταλλεύεται την ατομική και κοινωνική απογοήτευση. Ένα από τα πιο τυπικά χαρακτηριστικά όλων των φασιστικών καθεστώτων του παρελθόντος ήταν η (επιτυχημένη) προσπάθεια προσεταιρισμού μιας εξαθλιωμένης μεσαίας τάξης που μαστιζόταν από την οικονομική κρίση ή ένιωθε πολιτικά εξευτελισμένη, πουλημένη και φοβισμένη από την πίεση που ασκούσαν οι χαμηλότερες τάξεις… Ευάλωτη από τους εθνοσωτήρες κάθε εποχής και κάθε κοπής…

Είναι επίσης σαφές: Ο αντιφασισμός εκδηλώνεται όταν ήδη ο κίνδυνος είναι εντός των τειχών. Προηγουμένως δεν υπάρχει, δεν προετοιμάζει, δεν λειτουργεί, δεν μάχεται ούτε τον κακό εαυτό του… Μοιάζει με κατόπιν εορτής αντίδραση. Θυμίζει την μωρή παρθένα που πίστευε αλλά άργησε...

Το πρωί της Κυριακής στη Σπάρτη δεν μας ενόχλησε κάτι αλλά και δεν μας παρηγόρησε τίποτα…