Γράφει ο Χρήστος Α. Πλειώτας, δικηγόρος

Σήμερα η Ελλάδα, χθες η Γερμανία.
Η χώρα μας χρεοκόπησε το 2009 όμως της δικής μας χρεοκοπίας, είχε προηγηθεί η χρεοκοπία της σημερινής δυνατής Γερμανίας.
Με όσο πιο απλά λόγια μπορώ, επιχειρώ μία συγκριτική αντιπαραβολή των δύο χρεοκοπιών, αιτία των οποίων ήταν το Δημόσιο χρέος τους, ώστε όλοι να γνωρίζουν και να εκτιμούν καταλλήλως πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις.
Επιχειρώ κατ’ αρχήν μία σύντομη ιστορική αναδρομή, διότι πιστεύω έχει μεγάλη σημασία να εμπεδώσουμε ποιο ήταν το «κακό» που επέφερε η Γερμανία στο κόσμο και ποιο η Ελλάδα και πως μεταχειρίστηκαν την Γερμανία οι πιστωτές της, σε σχέση με την χώρα μας.

Ι/ Η Γερμανία προκάλεσε μαζί με την Αυστρουγγαρία τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος άρχισε την 28 – 07 – 1914 και τελείωσε την 11 – 11 – 1918.
Στα χαρτιά ο πόλεμος έκλεισε με την συνθήκη των Βερσαλλιών της 28 – 06 – 1919.
Οι συνέπειες του πολέμου αυτού:
α/ 5,17 εκατομμύρια νεκρών στρατιωτών των νικητριών δυνάμεων της Αντάντ (Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Ρωσία, ΗΠΑ).
β/ 3,4 εκατομμύρια νεκρών στρατιωτών των ηττημένων.
γ/ 13,5 εκατομμύρια νεκρών αμάχων πολιτών.
δ/ Η σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της Ευρώπης.
ε/ Η ηθική και πολιτισμική κρίση.
στ/ Η φυγή του κόσμου προς το παράλογο.
Ακριβώς διότι υπήρξαν οι ανωτέρω τρομακτικές συνέπειες για τον Ευρωπαϊκό κόσμο, με την συνθήκη των Βερσαλλιών, οι νικήτριες δυνάμεις επέβαλαν δυσβάστακτους όρους στην Γερμανία.
Συγκεκριμένα: α/ Η Γερμανία υποχρεώθηκε να πληρώσει 226 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα για τις καταστροφές που προκάλεσε στην διάρκεια του πολέμου.
β/ Υποχρεώθηκε να μειώσει τον στρατό της σε 100.000 άνδρες και τον στόλο της σε δυναμικό 180.000 τόνων.
γ/ Έχασε 75.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα εδάφους της με πληθυσμό 7.000.000 κατοίκων. Τα εδάφη αυτά δόθηκαν στην Πολωνία και την Γαλλία.
δ/ Έχασε όλες τις αποικίες της από τις οποίες το 73% και το 43% του πληθυσμού τους, πήγε στην Αγγλία.
ε/ Διεθνοποιήθηκαν τα ποτάμια της.
στ/ Αποστρατικοποιήθηκε η Ρηνανία για 15 χρόνια.
ζ/ Δημεύθηκαν οι κάθε είδος Γερμανικές αξίες στο εξωτερικό.
η/ Παρέδωσε το 90% του εμπορικού της στόλου στους συμμάχους, σε αντάλλαγμα για τις ζημιές που προκλήθηκαν στα συμμαχικά εμπορικά πλοία στη διάρκεια του πολέμου.
θ/ Ακυρώθηκε η συμφωνία Μπρεστ – Λιτόφσκ με την Σοβιετική Ένωση.
ι/ Επήλθε ο περιορισμός της Γερμανίας σε θέματα διεθνούς εμπορίου, στρατιωτικά θέματα, στρατιωτική οργάνωση.

Οι Γερμανοί ένοιωσαν τέτοια ταπείνωση, απελπισία και αγανάκτηση με την συνθήκη των Βερσαλλιών και τους δυσβάστακτους όρους της, ένοιωσαν τόσο προδομένοι, η συνθήκη πυροδότησε τέτοιο κύμα αντιδράσεων, που επήλθε έξαρση του Γερμανικού Εθνικισμού, άνοδος του Χίτλερ, εφαρμογή της πολιτικής του ζωτικού χώρου, ξεκαθάρισμα λογαριασμών και πρόκληση από την γονατισμένη οικονομικά Γερμανία, του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου.
Πράγματι η Συνθήκη των Βερσαλλιών ήταν η βασική αιτία για την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου από την Γερμανία.
Ανοίγω μία παρένθεση «στο μυαλό Σας» και ερωτώ: Σας θυμίζουν τίποτα οι έννοιες «οικονομική απελπισία», «προδοσία», «κύμα αντιδράσεων», «δυσβάστακτοι όροι», τις οποίες βίωσαν οι Γερμανοί τότε, σε σχέση με αυτά που βιώνει ο Ελληνικός κόσμος σήμερα από τις μνημονιακές συνθήκες;
Εμείς όμως δεν προκαλέσαμε πόλεμο. Δεν αιματοκυλήσαμε την ανθρωπότητα.

ΙΙ/Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος: Αρχίζει την 1 – 09 – 1939 και τελειώνει την 2 – 09 – 1945. Τον προκαλεί το ίδιο κράτος. Ο ίδιος λαός: Η Γερμανία – Ο Γερμανικός λαός.
Ποιες οι συνέπειές του για την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο:
α/ Νεκροί στρατιώτες νικητριών δυνάμεων 14 εκατομμύρια.
β/ Νεκροί στρατιώτες ηττημένων δυνάμεων 8 εκατομμύρια.
γ/ Νεκροί άμαχοι πολίτες νικητριών δυνάμεων 36 εκατομμύρια.
δ/ Νεκροί άμαχοι πολίτες ηττημένων δυνάμεων 12 εκατομμύρια.
Δηλαδή 48.000.000 αθώες ψυχές σκοτώθηκαν, εκ των οποίων 35.000.000 νεκροί αθώοι Ευρωπαίοι πολίτες, επειδή η Γερμανία ένοιωσε απελπισία από την συνθήκη των Βερσαλλιών και τους δυσβάστακτους όρους της και ήθελε να ανακτήσει τον ζωτικό της χώρο.
ε/ Υλικές καταστροφές ανυπολόγιστες. Πλήρης εκθεμελίωση όλης της Ευρώπης.
στ/ Αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών και αβάστακτοι ξεριζωμοί με τεράστιες ψυχολογικές προεκτάσεις.
ζ/ Κατάρρευση βιοτικού επιπέδου ευρωπαίων πολιτών.
η/ Ηθική καταρράκωση.

Την 09 – 05 – 1945 η Γερμανία συνθηκολογεί άνευ όρων.
Με την συνθηκολόγηση αυτή εκμηδενίστηκε η νομική της υπόσταση ως χώρα. Το φυσιολογικό ήταν να πληρώσει για τις συνέπειες των εγκλημάτων της στο πλαίσιο δύο παγκόσμιων πολέμων. Να αποζημιώσει τα θύματά της.
Μία Ιαπωνία για ένα «Περλ Χάμπορ» πλήρωσε με μία ατομική βόμβα και πληρώνει ακόμα και μία Ελλάδα, αθώα του κόσμου τούτου, πληρώνει με αίμα στους Γερμανούς σήμερα την επιβίωσή της.
Οι Γερμανοί άραγε πλήρωσαν για τα εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας;

ΙΙΙ/ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ (27 – 02 – 1953)
Πιστωτές της Γερμανίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Αγγλία και η Γαλλία. Αυτή ήταν η «τρόικα» της οφειλέτριας Γερμανίας.
ΙΔΟΥ οι όροι του μνημονίου της χρεοκοπημένης τότε Γερμανίας:

1/ Η Γερμανία (οφειλέτρια χώρα) υποχρεώνεται ως Ομοσπονδιακό κράτος να αναγνωρίσει την ύπαρξη χρεών προς τους πιστωτές της, των περιόδων πριν και μετά τον πόλεμο. Το ποσό του χρέους που ήταν προς ρύθμιση ανήρχετο σε 29,7 δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα.

2/ Συμφωνήθηκε η καθολική διαγραφή του 50% ενώ κατ’ άλλους του 62,5% του όλου δημοσίου χρέους της. Απέμεινε προς αποπληρωμή συνολικό δημόσιο χρέος 14,85 δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα.

3/ Συμφωνήθηκε όπως:
α/ Εκ του ποσού αυτού τα 2,5 δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα να αποπληρωθεί άνευ τόκων.
β/ Τα 5,5 δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα να αποπληρωθούν επιτόκιο 2,5% και
γ/ Τα υπόλοιπα 6,85 δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα να αποπληρωθούν με επιτόκιο κυμαινόμενο 4,5 – 5%.

4/ Συμφωνήθηκε πενταετής περίοδος χάριτος, δηλαδή από το 1953 έως και το 1957 δεν θα αποπληρωνόταν τα παραμικρό ποσόν κεφαλαίου αλλά μόνο τόκοι.

5/ Ετέθησαν «ποιοτικοί όροι» στο μνημόνιο αποπληρωμής χρέους της Γερμανίας, δηλαδή:
α/ Η Γερμανία θα έπρεπε να είναι σε θέση να αποπληρώσει το μη διαγραφέν χρέος της, διατηρώντας όμως παράλληλα ένα υψηλό επίπεδο ανάπτυξης και βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού της.
β/ Υπήρχε όρος που έδινε στην Γερμανία την δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης της συμφωνίας αποπληρωμής του χρέους της και αναστολής των πληρωμών προς τους πιστωτές, αν υφίστατο ουσιώδης αλλαγή που εμπόδιζε την διαθεσιμότητα των πόρων.
γ/ Ρητώς αναφερόταν στην σύμβαση αποπληρωμής χρέους της Γερμανίας, ότι η εξυπηρέτηση του χρέους, προσδιορίζεται σε συνάρτηση με την ικανότητα της Γερμανικής οικονομίας, λαμβάνοντας υπόψη την πρόοδο της ανοικοδόμησης της χώρας και τα έσοδα των εξαγωγών.

6/ Η αποπληρωμή του Γερμανικού χρέους θα γινόταν είτε σε εθνικό νόμισμα (μάρκο), είτε σε σκληρό νόμισμα (Ελβετικό φράγκο, δολάριο USA, λίρα Αγγλίας) κατ’ επιλογή της Γερμανίας.

7/ Οι πιστωτές αναγνώρισαν ότι το 1950 η Γερμανία είχε αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο, δηλαδή οι εξαγωγές της ήταν περισσότερες από τις εισαγωγές της (όπως συμβαίνει και με την Ελλάδα) και γι’ αυτό δέχθηκαν στην σύμβαση αποπληρωμής χρέους της, να μπει όρος βάσει του οποίου επέτρεπαν στην Γερμανία να αντικαταστήσει τις εισαγωγές αγαθών από τρίτες χώρες, με δικά της παραγόμενα όμοια προϊόντα.
Οι πιστωτές συμφώνησαν επίσης να μειώσουν τις εξαγωγές τους προς την Γερμανία, εφόσον οι Γερμανοί παρήγαγαν ίδια προϊόντα με τα εισαγόμενα από τρίτες χώρες.
Δηλαδή οι πιστωτές της, επέτρεψαν στην Γερμανία να πωλεί προϊόντα της προς το εξωτερικό και να μειώνει εισαγωγές προϊόντων από άλλες χώρες προς αυτήν, ώστε να αποκτήσει σταδιακά θετικό εμπορικό ισοζύγιο.

8/ Υπήρχε όρος ότι σε περίπτωση που ανέκυπτε διαφορά μεταξύ πιστωτών και Γερμανίας αρμόδια για την επίλυσή της, ήταν τα Γερμανικά Δικαστήρια.
Μάλιστα ρητά αναφερόταν στην σύμβαση του Λονδίνου (1953) ότι τα Γερμανικά Δικαστήρια μπορούσαν να αρνηθούν την εκτέλεση απόφασης αλλοδαπού Δικαστηρίου ή Διαιτητικής αρχής, όταν έκριναν ότι η εκτέλεση είναι σε βάρος της Δημόσιας ωφέλειας δηλαδή σε βάρος του Γερμανικού Δημοσίου.

9/ Ρητά οριζόταν ότι η Γερμανία (οφειλέτης) δεν θα έπρεπε να ξοδεύει για την αποπληρωμή του χρέους της, περισσότερο από το ένα εικοστό (5%) των εσόδων της, από τις εξαγωγές της ετησίως.
Στην πράξη η Γερμανία δαπανούσε ετησίως μόλις το 4,2% των εσόδων από τις εξαγωγές της, για την αποπληρωμή του χρέους της.
Σκεφτείτε δε ότι εφ’ όσον είχε την δυνατότητα να εξοφλεί με εγχώριο νόμισμα (μάρκο) και δεν της επιβλήθηκε να αποπληρώνει σε σκληρό νόμισμα, αυτό σήμαινε ότι η κεντρική Γερμανική τράπεζα είχε ό,ποτε ήθελε την δυνατότητα να ρευστοποιεί το Γερμανικό χρέος, υποτιμώντας το νόμισμα (μάρκο) ή κόβοντας χρήμα και ρίχνοντάς το στην αγορά!!!

10/ Ενθαρρυνόταν η ενίσχυση και ο έλεγχος του Γερμανικού κράτους σε στρατηγικούς τομείς οικονομίας, με πρόβλεψη ανασύνταξης του δημοσίου τομέα και αποτρέπονταν ιδιωτικοποιήσεις στους τομείς αυτούς.
Με άλλα λόγια η συμφωνία του Λονδίνου ήταν υπόδειγμα ευνοικής αντιμετώπισης οφειλέτριας χώρας από τους πιστωτές της και μάλιστα ποιας οφειλέτριας; Αυτής που είχε αφανίσει με δύο παγκόσμιους πολέμους σχεδόν ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Πέραν των ανωτέρω ευνοϊκότατων όρων αποπληρωμής η Γερμανία έλαβε ζεστό χρήμα σε δολάρια απ’ την Αμερική 1,17 δισεκατομμύρια, βάσει σχεδίου Μάρσαλ, από το 1945 έως το 1952 (10 δισεκατομμύρια δολάρια USA σημερινά) συν 200 επιπλέον δισεκατομμύρια δολάρια USA (2 δισεκατομμύρια δολάρια USA σημερινά) μέσω του Διεθνούς Οργανισμού Ανάπτυξης που είχαν συστήσει οι Ηνωμένες πολιτείες Αμερικής.

IV/ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ – ΜΝΗΜΟΝΙΟ
Ας επιχειρήσουμε τώρα μία σύγκριση της Σύμβασης (μνημόνιο) του Λονδίνου 1953 που αφορούσε την Γερμανία, με το μνημόνιο της Ελλάδας.

Ας δούμε κατά πόσον εμείς έως σήμερα, έχουμε διαπραγματευτεί ορθά το μέλλον μας και πόσο βιώσιμο το έχουμε καταστήσει.

1/ Όσον αφορά την διαγραφή χρέους της Ελλάδας, δεν έχει καμία σύγκριση με την κατά 50% άλλως 62,5% ολική διαγραφή του χρέους της Γερμανίας.
Η αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους το 2012 δεν αφορούσε κατ’ αρχήν το σύνολο του χρέους της χώρας μας, όπως έγινε με την Γερμανία.
Τα Διμερή χρέη της Ελλάδας προς την τρόικα (κράτη – μέλη Ευρωπαϊκής Ένωσης, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) ουδόλως μειώθηκαν.
Μειώθηκαν μόνο κατά ένα ποσοστό, τα χρέη προς τις ιδιωτικές τράπεζες, σε αντίθεση με το μνημόνιο της Γερμανίας, που είχαμε καθολική κατά 50% τουλάχιστον διαγραφή χρέους προς όλες τις χώρες που είχε επιτεθεί, εισβάλει ή και ενσωματώσει το τρίτο ΡΑΙΧ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Δηλαδή το χρέος της Ελλάδας προς τους λεγόμενους θεσμικούς δανειστές δεν «κουρεύτηκε», ούτε καταργήθηκε η προτεραιότητα εξοφλήσεώς τους.
Όσον αφορά το χρέος της Ελλάδος προς τους ιδιώτες επενδυτές, απλά διεγράφη μόλις το 27,5% του όλου χρέους αυτούς.
Συγκεκριμένα αναδιαρθρώθηκαν 200 εκ των 360 περίπου δισεκατομμυρίων ευρώ του όλου χρέους μας, πράγμα που σημαίνει ότι διεγράφη χρέος της Ελλάδας προς ιδιώτες μόνον στο 55% του όλου και τελικά στο 27,5% του όλου δημοσίου χρέους.
Διεγράφησαν μόλις 100 δισεκατομμύρια ευρώ για την ακρίβεια 105 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ φορτωθήκαμε δάνεια 130 δισεκατομμύρια ευρώ, λόγω επανακεφαλαιοποίησης τραπεζών.

2/ Κανένας ποιοτικός όρος υπέρ της Ελλάδος δεν υπάρχει στο μνημόνιο μας ή στα μνημόνιά μας, αντίστοιχος αυτών της Γερμανίας (ούτε δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης έχουμε λόγω ουσιώδους αλλαγής που εμποδίζει την διαθεσιμότητα πόρων, ούτε δυνατότητα αναστολής πληρωμών, ούτε συνδέεται η αποπληρωμή του χρέους μας με την ανάκαμψη και πρόοδο της οικονομίας μας και την βελτίωση της ποιότητας ζωής μας).
Δηλαδή οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που συνοδεύουν το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδος, αλλά και αυτές που προηγήθηκαν δεν προωθούν ούτε κατ’ ελάχιστον, την ανάκαμψη της Ελληνικής Οικονομίας.

3/ Επιβάλλεται η ιδιωτικοποίηση της Ελλάδας υπέρ των ξένων επενδυτών (ακόμα και σε ευαίσθητους τομείς εκμετάλλευσης όπως λιμάνια, ενεργειακές πηγές, εκμετάλλευση φυσικού πλούτου, αιγιαλοί, παραλίες κ.λπ.) ενώ αντίθετα στην ρύθμιση του Γερμανικού χρέους, ενθαρρυνόταν η ενίσχυση και ο έλεγχος του κράτους σε στρατηγικούς τομείς οικονομίας, με πρόβλεψη ανασύνταξης του δημόσιου τομέα και όχι διάλυσης (βλέπε διαθεσιμότητα) όπως εδώ.

4/ Η Ελλάδα υποχρεώνεται να αποπληρώσει το χρέος της σε σκληρό νόμισμα (ευρώ), ενώ είναι γνωστό στην τρόικα ότι έχει αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο (όπως είχε και η Γερμανία το 1953), δηλαδή ενώ γνωρίζουν ότι η χώρα μας εισάγει περισσότερα προϊόντα των όσων εξάγει και ως εκ τούτου η Ελληνική κεντρική τράπεζα δεν έχει την δυνατότητα – όπως την είχε η Γερμανική – να ρευστοποιήσει το Ελληνικό χρέος κόβοντας νόμισμα ή ρίχνοντας νόμισμα στην αγορά, ούτε μπορεί να δανείσει την Ελληνική κυβέρνηση. Αντίθετα οι Γερμανοί ξεχρέωσαν σε μάρκο με όλες τις ανωτέρω δυνατότητες που αναφέρονται.

5/ Στην Ελλάδα δεν υπάρχει όρος να μην καταβάλει προς αποπληρωμή του χρέους της, περισσότερο του 5% των εσόδων της απ’ τις εξαγωγές της ετησίως, δικαίωμα που είχε η Γερμανία. Στην Ελλάδα ό,τι παράγουμε, ό,τι εσοδεύουμε είναι για την Τρόικα, άνευ ουδενός ορίου και χωρίς να «καίγεται καρφί» στους δανειστές, για την ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομίας, την διαθεσιμότητα πόρων και την ποιότητα ζωής του πληθυσμού της.

6/ Στην Ελλάδα δεν δόθηκε η παραμικρή περίοδος χάριτος για την αποπληρωμή του χρέους, εν αντιθέσει με την Γερμανία που της εδόθη 5ετής περίοδος χάριτος.

7/ Στην περίπτωση της Ελλάδος αρμόδια για την επίλυση της οποιασδήποτε ανακύπτουσας διαφοράς, μεταξύ της χώρας μας και της Τρόικα είναι τα Δικαστήρια του Λουξεμβούργου και της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ στην περίπτωση της Γερμανίας ήταν τα Γερμανικά δικαστήρια.

8/ Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν έχουν την δυνατότητα τα Ελληνικά δικαστήρια να αρνηθούν την εκτέλεση αποφάσεων αλλοδαπών Δικαστηρίων ή Διαιτητικών αρχών, κρίνοντας ότι η εκτέλεση πλήττει δημόσιο συμφέρον. Στην περίπτωση της Γερμανίας τα Γερμανικά Δικαστήρια είχαν τέτοια αρμοδιότητα. Στην Ελλάδα η τρόικα απαιτεί και αρνείται στα Δικαστήρια να μπορούν να επικαλούνται την δημόσια τάξη, για να ανασταλεί η αποπληρωμή του χρέους.

9/ Στην Ελλάδα δεν δόθηκε η δυνατότητα η χώρα να μπορεί να περιορίσει εισαγωγές προϊόντων από άλλες χώρες, παράγοντας αντίστοιχα δικά της, ώστε να μειώσουμε το εμπορικό μας έλλειμμα.
Η Ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να επιδοτήσει τοπικούς παραγωγούς γεωργικών, βιοτεχνικών, βιομηχανικών προϊόντων ή καινοτόμων υπηρεσιών έρευνας και τεχνολογίας, ώστε να αυξηθεί η εσωτερική παραγωγή και να καλυφθούν τα ελλείμματά μας, διότι η φιλοσοφία του δικού μας μνημονίου είναι καθαρά και μόνο ποσοτική, δηλαδή εισπρακτική, δημοσιονομική, σκληρή και απάνθρωπη, καθόλου ποιοτική και αναπτυξιακή όπως στο Γερμανικό μνημόνιο.

10/ Στην Ελλάδα το μνημόνιο επέβαλε επιτόκιο στα κεφάλαια διάσωσης 4 έως 5% και εμείς πανηγυρίζουμε, όμως το επιτόκιο αυτό είναι υψηλότατο, διότι συγκρινόμενο με τα μηδενικά επιτόκια που πληρώνουν για τα δικά τους δάνεια από τις αγορές, αυτοί που μας δανείζουν (Γερμανοί, Δανοί, Αυστριακοί, Φινλανδοί κ.λπ.) προκύπτει ότι το δικό μας επιτόκιο είναι κερδοσκοπικό υπέρ των δανειστών μας. Όταν η Γερμανία αγοράζει χρήμα με επιτόκιο «μηδέν» (δανείζεται με επιτόκιο «μηδέν» από τις αγορές) και πουλάει στην Ελλάδα χρήμα με επιτόκιο 4 – 5% αντιλαμβάνεσθε πόσο κερδοφόρα δουλειά είναι η «διάσωση» της Ελλάδας για τους Γερμανούς. Εξήντα (60) δισεκατομμύρια ευρώ έβγαλαν οι Γερμανοί από την διάσωσή μας έως το 2012.
Σημειώστε ότι: Μεσούσης της κρίσης η Ελλάδα είχε να πληρώσει το καλοκαίρι του 2012 στην Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ πλέον 450.000.000 ευρώ συν 6,4 δισεκατομμύρια ευρώ σε ομόλογα.
Οι δανειστές, μας υπέδειξαν για να εξοφλήσουμε να δανεισθούμε βραχυπρόθεσμα δηλαδή να πάρουμε δάνειο 13 εβδομάδων με επιτόκιο ΑΚΟΥΣΟΝ – ΑΚΟΥΣΟΝ!!! δέκα επτά τοις εκατό (17%). Αυτό διαιώνισε την χρεωκοπία μας. Κι όμως το πράξαμε.
Φυσικά αν είχαμε φροντίσει διαπραγματευόμενοι να μπει όρος όπως έπραξε η Γερμανία το 1953, ώστε να μην πληρώνουμε στην τρόικα για την αποπληρωμή του χρέους μας, άνω του 5% ετησίως απ’ τα έσοδα των εξαγωγών μας, τότε για να δώσω ένα μόνο παράδειγμα, το έτος 2007 θα πληρώναμε για την απομείωση του χρέους μας όχι το 183% των εξαγωγών μας όπως έγινε αλλά μόνο το 5% δηλαδή σε χρήμα θα πληρώναμε όχι 31,92 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά μόλις 721 εκατομμύρια ευρώ και το υπόλοιπο ποσό των 30,33 δισεκατομμυρίων ευρώ θα έμενε ως πλεόνασμα στην οικονομία μας, για μία μόνο χρονιά. Φανταστείτε να γινόταν αυτό κάθε χρόνο, πόσο ποιο ανθρώπινα θα ήταν τα μέτρα και η ζωή μας.

V/ ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Η Γερμανία δεν έχει κανένα δικαίωμα να απαιτεί από εμάς να τιμήσουμε την δανειακές μας υποχρεώσεις, λόγω του ότι η ίδια μονομερώς παραιτήθηκε ακόμα και αυτών των ελαχίστων υποχρεώσεων που ανέλαβε, με αποτέλεσμα απέναντι στην χώρα μας να οφείλει 575 δισεκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα με δηλώσεις του Γάλλου Οικονομολόγου και Συμβούλου της Γαλλικής κυβέρνησης Ζακ Ντελπλα.
Το ποσό που μας οφείλει η Γερμανία, όπως δήλωσε στην Αυστριακή εφημερίδα Der standard ο καθηγητής νεώτερης ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Χάνγκεν Φλαίσερ σε σημερινές τιμές είναι 6 – 7 δισεκατομμύρια ευρώ χωρίς τους τόκους.
Με τους τόκους μαζί ανεβαίνει σε αστρονομικό ποσό.
Αξίζει να σημειωθεί ότι με βάση το Εθνικό Συμβούλιο διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, το σύνολο των υποχρεώσεων της Γερμανίας από την αποζημίωση που εκδίκασε η διάσκεψη του Παρισιού του 1946 και αφορά: α/ Το κατοχικό δάνειο. β/ Την αποκατάσταση των ζημιών που προκλήθηκαν στην Ελλάδα κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς και γ/ Τις αποζημιώσεις για τα θύματα της κατοχής πλησιάζουν όλα μαζί το ένα (1) τρισεκατομμύριο ευρώ!!!
Εάν λοιπόν η Γερμανία επιδεικνύοντας αλαζονεία και δύναμη, που δεν επέδειξαν προς αυτήν οι πιστωτές της το 1953 δεν αναγνωρίζει τις ανωτέρω οφειλές της προς εμάς, γιατί εμείς συνεχίζουμε να εξοφλούμε ένα μνημόνιο που μας οδηγεί στο χάος;
Θα μπορούσα μόνο από πάθος και αγανάκτηση λόγω μη απονομής δικαιοσύνης, να γράφω ακόμα ώρες. Δεν θα το κάνω.

Όμως δεν μπορώ παρά να εξεγείρομαι και να φρίττω όταν ακούω τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Ν.Δ. κο Άδωνη Γεωργιάδη, να κηρύττει από τηλεοράσεως, ότι: «Δεν μας φταίει» ο Σόϊμπλε και η Γερμανία, αυτοί καλά κάνουν την δουλειά τους, εμείς φταίμε…».
Σε τι άραγε φταίμε;
Αιματοκυλήσαμε μήπως τον κόσμο;
Καταστρέψαμε την Ευρώπη;
Πατήσαμε επί πτωμάτων;
Επενδύσαμε ως λαός στον Εθνικισμό, το μίσος και την εκδίκηση;
Κάναμε πόλεμο κατά των άλλων λαών;
Επινοήσαμε τον φασισμό;
Στήσαμε κρεματόρια;
Εξολοθρεύσαμε;
Γεννηθήκαμε με άκρατο εγωισμό, να είμαστε παντοκράτορες εμείς και έπειτα όλοι οι άλλοι;
Εμείς ως Έλληνες – όλη η ανθρωπότητα το δέχεται αυτό – κάποτε φωτίσαμε τον κόσμο όλο.
Είμαστε η ιστορία και ο πολιτισμός που κουβαλάμε.
Όλα τα γένη των τότε «αγρίων» που σήμερα έχουν χρήμα και όπλα τα εκπολιτίσαμε.
Κατέκλεψαν τον πλούτο μας, την κληρονομιά μας που εκθέτουν κερδοσκοπώντας σε βάρος μας στα Μουσεία τους, έπληξαν και πλήττουν το φιλότιμό μας, με άσεμνα δημοσιεύματα και απαράδεκτες δηλώσεις!!!
Μας κάνουν αφαίμαξη των εγκεφάλων μας (χάνονται γενιές λαμπρών Ελλήνων επιστημόνων από την χώρα λόγω μετανάστευσής τους στο εξωτερικό).
Οι παππούδες μας και κάποιων ο πατεράδες βγήκαν από την ρημαγμένη φτώχεια τους ξυπόλυτοι και ορθοπόδησαν.
Εμείς οι νεώτερες γενιές μάθαμε να ζούμε καλύτερα ως άνθρωποι.
Θέλετε διότι μας δάνεισαν;
θέλετε διότι μας στήριξαν αυτοί που δίπλα τους σαν ήρωες πολεμήσαμε;
Θέλετε διότι έπρεπε και εμείς να φάμε κάποτε γλυκό ψωμί;
Όπως και να’ χει δεν ήταν κακό που ζήσαμε ως άνθρωποι, όλες αυτές τις δεκαετίες.
Πέσαμε έξω;
Ξεπεράσαμε το μέτρο;
Ωραία και τι έγινε;
Αυτό μας καθιστά διαρκώς ενόχους σε βαθμό κακουργήματος, σιδηροδέσμιους άνευ ελαφρυντικών, έναντι των κατηγόρων μας;
Και ποιοι είναι οι φιλόδοξοι κατήγοροί μας;
Οι Γερμανοί;
Οι καθοδηγητές της τραγικής μοίρας της Ευρώπης του 20ου αιώνα;
Και ποιος τους δίνει το δικαίωμα να κάνουν καλά την δουλειά τους «σοδομώντας» επάνω μας και εκβιάζοντάς μας σ’ όλα τα επίπεδα, προεχόντως δε στο πολιτικό με την απειλή: Εάν δεν ακολουθήσετε πιστά ό,τι συμφωνήσαμε θα φύγετε από την Ευρώπη;
Θα μας θέσουν εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Έλεος!!!

Αν υπάρχει τελευταία ρανίδα αίματος Ελληνικού μέσα μας, ας αντισταθούμε ομόψυχα την τελευταία στιγμή.
Επιτέλους ας ορθώσουμε διαπραγματευτικό ανάστημα.
Τι άλλο έχουμε να χάσουμε;
Θα κλείσουν οι τράπεζες;
Θα χάσουμε τα λεφτά μας;
Θα φύγουμε από το ευρώ;

Ποιος σοβαρός άνθρωπος πιστεύει ότι έχει αντανάκλαση αληθείας αυτό το ρηχό φοβικό σύνδρομο;
Γιατί δεν σκεπτόμαστε ότι τον φόβο τον ενσπείρουν και τον καλλιεργούν σε βάρος μας όσοι δεν θέλουν την απελευθέρωσή μας από την δουλεία και την θηλιά που έχουν δέσει στο λαιμό μας;
Θα βγούμε στους δρόμους με τις κατσαρόλες όπως στην Αργεντινή;
Αλλά κι αν όντως κλείσουν οι τράπεζες και παγώσουν τα λεφτά;
Ε και τι έγινε;
Αν είναι να συμβεί ας συμβεί μία ώρα αρχύτερα.
Ούτως ή άλλως το πρόγραμμα δεν βγαίνει.
Ως πότε ο αγρότης θα σκέφτεται μόνο το χωράφι του; Ο έμπορος μόνο το κατάστημά του; Ο εργάτης μόνο το μεροκάματό του, Ο δικηγόρος μόνο την παράστασή του στο Δικαστήριο; Ο γιατρός μόνο την συνταγογράφηση της ημέρας; ο οδηγός μόνο την ταρίφα του; Ο υπάλληλος μόνο τον μισθό του; Ο μεσίτης μόνο την αγγελία του; ο χρηματιστής μόνο το μετοχοφυλάκειό του; ο πολιτικός μόνο το Βουλευτικό του έδρανο και την αποζημίωσή του; και κανείς από όλους μας την βιώσιμη συλλογικότητά μας ως χώρα;
Ή μήπως πιστεύουμε ότι κάποιοι θα «ζήσουν» και οι άλλοι θα «πεθάνουν»;
Πάρτε το απόφαση ή όλοι θα «ζήσουμε» ή όλοι θα «πεθάνουμε».
Όσοι λοιπόν έως σήμερα διαπραγματεύτηκαν το μέλλον της χώρας στα χαρτιά και την «έδεσαν», αναγκάζοντάς την σ’ ένα μέλλον χωρίς αύριο, ας λυτρωθούν έστω την τελευταία στιγμή, όπως λυτρώθηκε τότε και ο Μεταξάς με το «ΟΧΙ», διότι εάν δεν συμβεί αυτό, τότε πολλοί θα ασχοληθούμε με την ανάλυση του εγκλήματος της εσχάτης προδοσίας, έννοια με την οποία εσχάτως ασχολήθηκε και ο Άρειος Πάγος.


* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr