Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

Πάνε χρόνια από τότε! Νεαρός δημοσιογράφος εγώ, δημοτικός σύμβουλος ο Χρήστος Κανακάκος.
Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν πολλές φορές. Αυτός αιρετός, με τον Ματάλα, τον Αντωνάκο, τον Αργειτάκο. Εγω στο κυνήγι της είδησης.

Άνθρωπος με λίγα λόγια. Ο βίος και η πολιτεία του δεν υπόσχονταν τα μεγάλα και τα τρανά αλλά διασφάλιζαν τα μικρά και καθημερινά. Γι αυτό πέτυχε όταν ασχολήθηκε με ζητήματα της τρέχουσας καθημερινότητας σε άμεση επαφή με τον πολίτη.

Σήμερα, μια κακή συγκυρία κι εξέλιξη αλλά και μια κακή διαχείριση φέρνει τον Χρήστο Κανακάκο σε εξαιρετικά δυσχερή θέση, υπόλογο για ό,τι παραδίδει η Δημοτική Αρχή Αργειτάκου στην Δημοτική Αρχή Βαλιώτη, στον τομέα της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

Είναι φανερό ότι το ανθρώπινο δυναμικό του Τομέα Πρωτοβάθμιας στον Δήμο δεν μπόρεσε ποτέ να έχει αγαστή και αποτελεσματική συνεργασία με αποτέλεσμα σήμερα να εγκαλούνται όλοι όσοι έχουν την πολιτική, την διοικητική και τη διαχειριστική ευθύνη.

Στην Διοίκηση και ειδικά στην Αυτοδιοίκηση πάντα είναι κραταιό το δόγμα ότι για να υπάρχει αποτέλεσμα οι αιρετοί πρέπει να «ξεφεύγουν» από την πεπατημένη. Αυτό όμως δεν είναι και άλλοθι. Είναι γνωστό ότι η γραφειοκρατία και ο καρεκλοκενταυρισμός φράζουν τον δρόμο στο έργο και στο αποτέλεσμα. Όπως μάλιστα είπε πρόσφατα δημοτικός σύμβουλος της Σπάρτης η εκλογή και οι θέσεις ευθύνης στο Δήμο πάντα εμπεριέχουν ρίσκο…

Ο Χρήστος Κανακάκος δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει ο σάκος του αυτοδιοικητικού μποξ σε μια περίοδο πολύ κρίσιμη για την κοινωνία της Σπάρτης.
Η δημοτική αρχή και οι συνεργάτες του Δημάρχου Βαλιώτη δείχνουν ότι σέβονται πρόσωπα και δεν αγγίζουν υπολήψεις. Λάθη έγιναν στη διαχείριση και στη διοίκηση του Χρήστου Κανακάκου, αλλά πολύ δύσκολα, όσοι γνωρίζουν τον άνδρα, θα απέδιδαν πρόθεση, δόλο, σκοπιμότητα. Αμέλεια και αδυναμία να επιβληθεί ως Πρόεδρος, μπορεί…
Ο συμπολίτης μας και εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος Χρήστος Κανακάκος, δυστυχώς ή ευτυχώς, αποτελεί την αφορμή, και αν θέλετε την ευκαιρία, για να αποδείξουν όλες οι συνιστώσες της Δημοτικής και Δημόσιας ζωής του τόπου ότι μπορούν να εκτιμούν καταστάσεις, συνθήκες και να μην ξεφεύγουν από τον πραγματικό στόχο.
Αλίμονο αν η περίπτωση του Χρήστου Κανακάκου αποτελέσει το ξόρκι σε όλη την παθογένεια της Διοίκησης και την στρέβλωση της κοινωνίας. Θα ήταν άδικο κι επικίνδυνο.
Πρέπει όμως με θάρρος και υπέρβαση οι στενοί πολιτικοί συνεργάτες του Χρ. Κανακάκου να τον προστατεύσουν και να τον διευκολύνουν σε μια δύσκολη δοκιμασία που θίγει, είτε δίκαια είτε άδικα, ακόμα και τις (ιερές) οικογενειακές του ισορροπίες…
Ο Χρήστος Κανακάκος δεν είναι στέλεχος καριέρας στην Αυτοδιοίκηση για να εξετάζεται εξονυχιστικά γιατί μπορεί, ενδεχομένως, να αποτελέσει απειλή για την κοινωνία και τον Δήμο... Είναι ένας από εμάς, τους πολλούς, που τάχθηκε στην υπηρεσία μιας Παράταξης και μιας Διοίκησης, με δεδομένες τις ικανότητες και τα προσόντα του και απ’ ότι φαίνεται δεν τα κατάφερε όσο καλά θα ήθελε και ο ίδιος…

Είναι βέβαιον ότι από αυτή την αδιάψευστη πραγματικότητα έχει διδαχθεί και κοντά σε αυτόν πολλοί από εμάς.
Το ζητούμενο όμως, είναι η κοινωνία της Σπάρτης και ο Δήμος, συνολικά και αδελφωμένα, να βρούμε τη λύση. Ο Δήμος να διασφαλίσει τα συμφέροντα του αλλά και τα εμπλεκόμενα πρόσωπα, να βγουν σοφότερα και σεμνότερα και πάλι στην κοινωνία και όχι ερείπια ενός παροξυσμού και μιας απολυτότητας ελέω συγκυρίας.
Ας μην πυροβολούμε λοιπόν τον Χρήστο, (και αυτό αφορά όλους όσους εκφράζουμε δημόσιο λόγο), ας μην εκθέτουμε τον Κανακάκο γιατί δεν είναι τίποτ’ άλλο από το είδωλο της ζωής, της κοινωνίας, της καθημερινότητας, της αυτοδιοίκησης μας.
Άλλωστε, άλλο είναι η απόδοση ευθυνών και άλλο η εξουθένωση των προσώπων, ειδικά σε κοινωνίες τόσο μικρές.
Ο έχων δίκιο μπορεί να είναι ψύχραιμος αλλά όχι ψυχρός.
Ο απονέμων δικαιοσύνη μπορεί να είναι ακριβής αλλά όχι απόλυτος.

Ζω στην κοινωνία. Έχω πληρώσει, κατά καιρούς την απολυτότητα της εξουσίας, ακόμα και αυτής στην οποία μετείχε ο Χρήστος. Εκτιμώ ότι ο συμπολίτης, οικογενειάρχης, αιρετός, Χρήστος Κανακάκος πρέπει να υποστεί ότι του αναλογεί και τίποτα παραπάνω, τίποτα περισσότερο. Ας τον βοηθήσουν όλοι όσοι γνωρίζουν και μπορούν.

Θυμίζω ότι στην εποχή της απραξίας, του χαρτοβασίλειου, της γραφειοκρατίας, της ευθυνοφοβίας, της αναποτελεσματικότητας, ο συγκεκριμένος συμπολίτης βρέθηκε πάντα «έξω», στο δρόμο, στο προαύλιο, στο σχολείο για να αποδώσει με μια ανεπιτήδευτη λογική και δοτική πίστη το έργο που αυτός μπορούσε και πίστευε. Πολλές φορές ανοχύρωτος σε σχέση με τις δυνάμεις του και τις απειλές. Ισως γι’ αυτό ποτέ δεν μπόρεσε να αποκτήσει τον «έλεγχο» στο γραφείο και στους υφισταμένους του απ΄όπου ασφυκτικά υποδουλωμένος δραπέτευε...
Δεν είναι ο μόνος! Δεν ήταν μόνος!


* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr