ΣΠΑΡΤΗ. Κάθε προεκλογική περίοδος έχει ένα βασικό μειονέκτημα. Λόγω της πυκνότητας των μηνυμάτων και του καταιγισμού των πληροφοριών δεν αφήνει περιθώρια, όχι μόνον στους πολίτες αλλά και στους ανθρώπους, πέριξ των πολιτικών, να διακρίνουν τα σημαντικά και πραγματικά κρίσιμα σημεία του πολιτικού λόγου.

Βέβαια ο πολιτικός λόγος δεν είναι πάντα το δεδομένο, είναι συχνά το ζητούμενο, σε εκλογικές περιφέρειες, όπως η Λακωνία, αφού τα κριτήρια που προτάσσουν (οι αναγκάζονται να δεχθούν) οι πολίτες για την εκλογή των βουλευτών αφήνουν την πεμπτουσία της πολιτικής εκτός…

Στην (προεκλογική) ομιλία της Φεβρωνίας Πατριανάκου διακρίναμε ένα σημαντικό σημείο που θα μπορούσε να είναι:
Το όραμα κάθε πολιτικού μαχητή.
Το αντίδοτο στο πολιτικό συρμό που ταλανίζει τον τόπο.
Το ζητούμενο κάθε Λάκωνα που κοιτά στο μέλλον με τα πόδια στο παρόν.

Είπε η πολιτικός:
« …Μετά από δυόμιση χρόνια βουλευτής σας, αισθάνομαι ότι δεν κλήθηκα να υπηρετήσω ένα νομό αλλά μια ιδέα. Δεν αντιπροσώπευσα απλούς πολίτες αλλά τα Σπαρτιατόγγονα. Ότι και να έκανα θεωρούσα ότι ήταν λίγο. Ότι και να έλεγα ήθελα να σας εκφράζει.
Στη δική μου αντίληψη, στο δικό μου κώδικα αξιών, το χρέος ειδικά του Λάκωνα πολιτικού είναι να προτείνει, όχι να υπεκφεύγει.
Να μάχεται για τις ιδέες του, όχι να συμβιβάζεται. Να παίρνει θέση, όχι να καιροσκοπεί.
Να τολμάει, όχι να κρύβεται. Να διαμορφώνει αυτός τις εξελίξεις και όχι να επωφελείται από αυτές.
Γιατί μόνον έτσι μπορεί να είναι χρήσιμος για τον τόπο του και για τους συμπολίτες του…»

Θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε ότι αυτό το απόσπασμα της ομιλίας της Φεβρωνίας Πατριανάκου θα είναι πάντα επίκαιρο όχι ως κατάκτηση αλλά ως διεκδίκηση…

Θα μπορούσε επίσης να υποκαταστήσει όποια μετεκλογική αναφορά της λάκαινας πολιτικού! Δεν χρειάζεται να πει κάτι άλλο γι’ αυτούς που εκπροσώπησε, ούτε για αυτούς στους οποίους απευθύνθηκε. Γιατί απλούστατα και οι δύο μαζί αποτελούν αυτούς για τους οποίους αγωνίζεται.