ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ. Γυναίκα, μητέρα, καριερίστα και παράλληλα σύντροφος. Η Χρυσαυγή Ατσιδάκου μίλησε στο sdna.gr για το πόσο εύκολο είναι να συνδυάζεις καριέρα και οικογένεια, μας αποκάλυψε τα επόμενα επαγγελματικά της σχέδια αλλά και ποια από τις δυο ιδιότητες (δημοσιογραφία-δικηγορία) έχει κλέψει περισσότερο την καρδιά της.
Η γοητευτική σύζυγος του Αλέξη Τζόρβα αναφέρθηκε επίσης στην περίοδο που ο έμπειρος τερματοφύλακας έλειπε στην Ινδία και για το αν θα ήθελαν να κάνουν και τρίτο παιδάκι!

-Επαγγελματικά με τι ασχολείσαι αυτήν τη περίοδο;

«Αυτό το διάστημα δικηγορώ και παράλληλα επειδή πιστεύω πολύ στη δύναμη του internet, είμαι ραδιοφωνικός παραγωγός στο web radio www.CRradio.gr. Πρόκειται για ένα εβδομαδιαίο μαγκαζίνο, κάθε Πέμπτη στις 11 με 1.Στην εκπομπή “Παίζει Παντού”, με το Γιώργο Λαουνάρο, σχολιάζουμε την επικαιρότητα, παρέα με ωραίες μουσικές και ακροατές που ήδη μας έχουν αγκαλιάσει και μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε. Το ραδιόφωνο είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και ψυχοθεραπευτικό μέσον, κάτι που κατάλαβα το 2010 όταν στο ραδιόφωνο του Αντέννα τότε είχα αναλάβει ένα καθημερινό απογευματινό μαγκαζίνο.
Παράλληλα βρίσκεται στα σκαριά ένα ακόμα ιντερνετικό πρότζεκτ, στο οποίο συμμετέχω με πολλή δημιουργική δουλειά και μεγάλη χαρά. Στο web tv του Star, το οποίο ήδη μετρά κάποιους μήνες ζωής σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία, ετοιμάζουμε μία εβδομαδιαία εκπομπή για το παιδί και τη μαμά που φροντίζει για όλα, που πρέπει να τα προλαβαίνει όλα και όλα να τα μπορεί... Για τη μαμά που είναι γυναίκα, εργαζόμενη, σύζυγος και σύντροφος. Πρόκειται για κάτι που λείπει από τις οθόνες μας τα τελευταία χρόνια και ως μητέρα που συνομιλεί με πολλές μητέρες διαπιστώνω ότι αναμένεται με ενθουσιασμό! Τέλος Φλεβάρη πιστεύω θα είμαστε έτοιμοι».


-Δημοσιογραφία ή δικηγορία;


«Αν μου ζητούσες να επιλέξω ανάμεσα σε δημοσιογραφία και δικηγορία θα σου έλεγα καταρχήν ότι κάθε μια έχει τη χάρη της. Είναι και τα δυο επαγγέλματα δυναμικά, και ανθρωποκεντρικά, με έντονο το προσωπικό στοιχείο. Μέχρι πριν από κάποια χρόνια όταν έλεγα ότι είμαι δικηγόρος που παράλληλα ασχολείται και με τη δημοσιογραφία , άκουγα ότι πρέπει να εστιάσω στη δικηγορία διότι έχει άλλο κύρος, παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια, είναι πιο καθαρή και άλλα. Πλέον ζώντας αρκετά και τη δικηγορία εκ των έσω διαπιστώνω ότι οι δικηγόροι, ειδικά των μεγάλων πόλεων, δυσκολεύονται πάρα πολύ. Είναι σχεδόν αδύνατον να επιβιώσει ένας δικηγόρος στην Αθήνα αν δεν έχει ήδη ένα στημένο γραφείο πίσω του ή αν δεν υπαλληλοποιηθεί. Η πολιτεία τα τελευταία χρόνια συρρικνώνει την δικηγορική ύλη, οι τιμές έχουν αλλάξει, ενώ οι πελάτες συχνά δεν είναι συνεπείς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις...».

-Και στη δημοσιογραφία όμως τα πράγματα δεν είναι καλύτερα…


«Πράγματι δεν είναι. Σε ό,τι με αφορά, επειδή και οι δύο χώροι έχουν σημαντικές δυσκολίες, αφήνω την καρδιά να με οδηγήσει. Είναι αυτό που λένε, ότι αν αγαπάς κάτι πραγματικά αυτό θα κάνεις και καλά. Από το να σφουγγαρίζεις πατώματα μέχρι να διευθύνεις μια μεγάλη Πολυεθνική, αν αυτό που κάνεις δε σου αρέσει είναι πολύ πιθανόν και να αποτύχεις. Την εποχή που εργαζόμουν στην ΕΡΤ θυμάμαι, υπήρχαν μέρες δύσκολες, που επέστρεφα σπίτι τόσο κουρασμένη που ζαλιζόμουν. «Δεν τρέχει τίποτα,» έλεγα στον εαυτό μου, «θα κοιμηθώ και θα μου περάσει. Είμαι τόσο τυχερή που κάνω κάτι που αγαπώ τόσο πολύ».

-Μπορεί η Δικαιοσύνη να αλλάξει το ποδόσφαιρο με τις διώξεις;


«Η Δικαιοσύνη σε όλες τις απεικονίσεις της φοράει μαντήλι στα μάτια της. Είναι εξ’ ορισμού τυφλή, διότι εξ’ ορισμού οφείλει να είναι αντικειμενική απέναντι σε όλους. Να είναι ανεξάρτητη και να οδηγείται στην αλήθεια, που προκύπτει από την ορθή εφαρμογή των νόμων και των συνταγματικών επιταγών. Αν η ελληνική Δικαιοσύνη είναι συνεπής στις επιταγές του ορισμού της, τότε μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι και για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου».

-Παρακολουθείς τα πολιτικά δρώμενα;


«Φυσικά και τα παρακολουθώ και μάλιστα πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος οφείλει, όχι μόνο να τα παρακολουθεί, αλλά και να τα συνδιαμορφώνει, στο βαθμό που μπορεί. Κατά τον Αριστοτέλη επειδή δεν είμαστε ούτε ζώα, ούτε θεοί, είμαστε αναγκασμένοι καλώς ή κακώς να ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες. Το μέλλον του καθενός μας είναι απόλυτα εξαρτημένο από αυτές. Πιστεύω μάλιστα ότι σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, τα νέα, δυνατά μυαλά πρέπει να είναι και πολιτικά ενεργά. Να μην τίθενται μόνο στην υπηρεσία της επιστήμης, του πολιτισμού και του αθλητισμού αλλά και στην υπηρεσία της πολιτικής πράξης για όλα όσα μας αξίζουν. Σίγουρα τότε θα ζούμε σε έναν πολύ καλύτερο κόσμο».

-Πώς μπορείς και συνδυάζεις καριέρα και οικογένεια;

«Όταν μια γυναίκα φέρνει στον κόσμο τα παιδιά της, η ζωή της αυτομάτως χωρίζεται σε δυο κομμάτια. Στη ζωή πριν τα παιδιά και στη ζωή μετά από αυτά. Επειδή δεν ζούμε σε έναν κόσμο όμορφο, αγγελικά πλασμένο, αισθάνθηκα νωρίς ότι πρέπει να είμαι από τη μία όσο μπορώ καλύτερη μητέρα και από την άλλη ένας άνθρωπος που εργάζεται, καλλιεργείται, δημιουργεί και θέλει να αφήσει την καλύτερη δυνατή «προίκα» στην γενιά που ακολουθεί. Η «εργαζόμενη μητέρα» είναι ζόρικος ρόλος, με πολλές δυσκολίες και προσωπικές θυσίες. Απαιτεί προσπάθεια για να κρατηθούν οι ισορροπίες, αποθέματα ψυχικά σωματικά και πνευματικά, αλλά και προσοχή στις επιλογές, δεδομένου ότι κάθε λάθος το πληρώνεις πολύ ακριβά, αφού έχεις και άλλους πίσω σου. Όσο απαιτητικός κι αν είναι ο συνδυασμός, κρίνω ότι είναι η σωστή επιλογή, διότι και εγώ είμαι ισορροπημένη και τα παιδιά μου έχουν ένα υγιές πρότυπο μητέρας-ανθρώπου δίπλα τους».

-Πως θα περιέγραφες δηλαδή την καθημερινότητα σου;


«Η καθημερινότητα για μια μητέρα με δυο μικρά παιδιά είναι πολύ όμορφη αλλά και πολύ απαιτητική. Είναι όμορφη γιατί κάθε μέρα αυτά μεγαλώνουν και εσύ μικραίνεις μαζί τους. Τα βλέπεις να περπατάνε, να γελάνε, να μιλάνε, να ανακαλύπτουν και συνειδητοποιείς πόσο μεγάλο θαύμα είναι ο άνθρωπος, πόση υπέροχη, αφοπλιστική αθωότητα κρύβεται σε δύο παιδικά μάτια και πόσο πολύ μπορείς να αγαπήσεις. Είναι όμως και απαιτητική γιατί δύο παιδιά 1,5 και 2,5 ετών, έχουν πολλές ανάγκες. Χρειάζονται τη μαμά για όλα. Για να κοιμηθούν, για να φάνε, για να ηρεμήσουν, για να παίξουν, για να ντυθούν. Βεβαία έχω μεγάλη βοήθεια από τον μπαμπά μας, κάτι το όποιο ξέρω ότι δεν συνηθίζεται. Εκείνος το κάνει με την καρδιά του και έτσι συνδράμει ουσιαστικά στα της οικογένειας. Σίγουρα όμως η μαμά είναι εκείνη που πρέπει να ρυθμίσει το πρόγραμμα της κάθε ημέρας και να εξασφαλίσει την ομαλότητα της καθημερινότητας για όλους και όχι μόνο για τα παιδιά. Αυτό γίνεται ακόμα πιο δύσκολο όταν η μητέρα εργάζεται γιατί το 24ωρο ποτέ δεν φαίνεται να είναι αρκετό. Είναι στιγμές που σκέφτομαι ότι το «ουδείς υποχρεούται στα αδύνατα» δεν ισχύει για τις εργαζόμενες μητέρες»!

-Ποιες είναι οι αδυναμίες σου;


«Πριν κάνω οικογένεια με προβλημάτιζε και με δυσκόλευε το ότι ήθελα να καταπιάνομαι με πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Δεν μπορούσα να κάνω focus σε κάτι και αισθανόμουν ότι έκανα πολλά διαφορετικά, τα οποία όμως δεν έκανα αρκετά καλά. Τώρα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα τα πράγματα στο μυαλό μου και όσα θέλω να κάνω για τη Χρυσαυγή. Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε. Θα με έλεγα επίσης ανυπόμονη…».

-Πώς ήταν η εμπειρία του Αλέξη στην Ινδία;

«Το πώς ήταν η εμπειρία του Αλέξη στην Ινδία μπορεί να στο πει μόνο αυτός. Εγώ μπορώ να σου πω πώς ήταν για μένα. Πρώτη φορά μείναμε χωριστά για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και μάλιστα σε μια φάση που υπήρχαν δυο μικρά παιδιά στο σπίτι. Ήταν δύσκολο, αλλά σε λογικά πλαίσια, καθώς όσο μακριά και αν ήμασταν από χιλιομετρικής άποψης, ήμασταν πολύ κοντά ως προς όλα τα άλλα. Ήταν δύσκολοι μήνες αλλά και πολύτιμοι για εκείνον. Ήξερα ότι ήθελε πολύ να το κάνει κι έτσι τον στήριξα με όλες μου τις δυνάμεις. Κανείς από τους δύο δεν το μετάνιωσε και όταν επέστρεψε είχαμε τόσα πολλά να πούμε ο ένας στον άλλον. Εκείνος μας «ταξίδεψε» στην Ινδία κι εμείς του δείξαμε όλα τα μικρά και μεγάλα κατορθώματά μας από το διάστημα που έλειπε».

-Αν υπήρχε κάποια πρόταση για τον Αλέξη πάλι για το εξωτερικό, θα τον ακολουθούσες;

«Το εξωτερικό δεν είναι ένας προορισμός. Μπορεί να είναι η Ινδία μπορεί να είναι η Αμερική, μπορεί να είναι η Αγγλία. Θα μπορούσα να σου απαντήσω πιο συγκεκριμένα αν μιλούσαμε για έναν προορισμό. Όταν έχεις οικογένεια δεν είναι εύκολο να πας οπουδήποτε. Για παράδειγμα η Ινδία είναι μια παρά πολύ ενδιαφέρουσα χώρα για τουρισμό- πολλοί την αποκαλούν και χώρα των «πέντε αισθήσεων»- και ένας πολύ ενδιαφέρον επαγγελματικός προορισμός, όμως για εμάς είναι απαγορευμένη για λόγους που φαντάζεστε. Αν χρειαστεί να ξαναφύγει ο Αλέξης θα αποφασίσουμε για το τι κάνουμε ανάλογα με το που θα πάει, για ποσό χρονικό διάστημα, με το πως θα είναι εκεί για τα παιδιά, αλλά και με το τι επιλογές θα έχω εγώ».

-Πως είναι ο Αλέξης ως μπαμπάς;

«Είναι απλά και περιεκτικά ο καλύτερος μπαμπάς»

-Τον ζηλεύεις;

«Τον θαυμάζω και τον χαίρομαι. Δεν τον ζηλεύω με την έννοια που κάποιος συνήθως μπορεί να αντιλαμβάνεται τη ζήλεια. Αν το να θαυμάζεις κάποιον και να χαίρεσαι όταν προοδεύει μπορεί να θεωρηθεί ζήλεια, τότε ναι δέχομαι ότι τον ζηλεύω».

-Αυτός σε ζηλεύει;

«Νομίζω πως νιώθει όπως κι εγώ σε αυτό το θέμα».

-Τι είναι αυτό που θαυμάζεις συγκεκριμένα σε εκείνον;

«Το ποσό κάλος πατέρας είναι, το ποσό κάλος επαγγελματίας είναι, αλλά και το ότι είναι ένας άνθρωπος μεγαλωμένος με αρχές και αξίες. Ειδικά το τελευταίο το θεωρώ απαραίτητη σταθερά και εφόδιο ανεκτίμητο για την κοινή ζωή μας».

-Θα θέλατε άλλο παιδάκι;


«Ό,τι θέλω για να είμαι ολοκληρωμένη το έχω! Αν ερχόταν άλλο ένα παιδάκι αισθάνομαι ότι δεν θα μπορούσα να ανταποκριθώ, όπως θα ήθελα, πρώτα στις πολλές δικές του ανάγκες αλλά και μετά σε όσα πρέπει εγώ να κάνω παράλληλα. Σε κάθε παιδί δίνεις την ψυχή σου, το χρόνο σου, όλη σου την ενέργεια, όλη σου την αγάπη. Δεν είναι εύκολο να μοιραστούν αυτά σε πολλά κομμάτια. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις...».