«Και εμείς ληστές είμαστε»

Γράφει ο Χρήστος Α. Πλειώτας, δικηγόρος

Σκέψη και Γνώμη

«ΟΧΙ ρε δεν είμαστε ήρωες: Το τομάρι μας είμαστε, αλλά δεν είμαστε Σαν και Εσάς».
Είναι μία φράση που μου έκατσε, αμφίσημη, πολυσήμαντη, χρηστική σε κάθε εποχή.
Λέγεται κάθε Πέμπτη βράδυ στην αίθουσα BLACK BOX στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, όπου έως την Πέμπτη 02 – 04 – 2015 ο ηθοποιός Πασχάλης Τσαρούχας σε μία εκπληκτική «στακάτη» ερμηνεία, παίζει τον «ληστή» σε κείμενα Δημήτριου Ν. Μανιάτη και σκηνοθεσία Σταμάτη Κραουνάκη.
Καλή ομολογουμένως η μικρή μας πόλη όμως μικρή...
Και αξίζει, πραγματικά αξίζει εφόσον το μπορούμε να βλέπουμε θέατρο στην κοντινή μας πρωτεύουσα.
Το θέατρο ενεργοποιεί, εκστασιάζει, προβληματίζει, μετασχηματίζει, πλάθει, παιδεύει, παθιάζει, απελευθερώνει, εξαγνίζει.
Την παράσταση, Σας την συνιστώ.
Ενσαρκώνει τους θρυλικούς ληστές της κοινωνίας μας: Τους κοινωνικούς ληστές: Τον Γιαγκούλα, τον Νταβέλη, ένα απ’ τα τρομερά αδέρφια Ρέντζου, τον Θωμά Γκαντάρα, τον ληστή με τις γλαδιόλες…
Φλεγόμενες φιγούρες, πολύσημες προσωπικότητες, παραβάτες ενός αδιανόητου γι’ αυτούς εγκόσμιου Νόμου, αρνητές της τάξης, πρόσωπα με ξεχωριστό στίγμα στην κοινωνική μας υστερία!!!
Ποιος διαφωνεί με την φράση: «ΟΧΙ ΡΕ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΡΩΕΣ΄ Το τομάρι μας είμαστε, αλλά δεν είμαστε Σαν Εσάς».
Την λέει ο θεατρικός ληστής σε κάποια στιγμή της παράστασης, όμως θέλω και εγώ να την χρησιμοποιώ από σήμερα και θα το κάνω.
Εσείς; Πόσοι από Εσάς θέλετε να κάνετε χρήση της, γιατί γουστάρετε και Σας αρέσει να την λέτε;
Να την λέτε σ’ αυτούς που Σας θεωρούν δεδομένους.
Να την λέτε σ’ αυτούς που Σας θεωρούν μικρούς και λίγους.
Να την λέτε σ’ αυτούς που Σας θεωρούν παράτολμους, τρελούς, παλικαριστές, ονειροπόλους.
Να την λέτε σ΄ αυτούς που Σας γυρνούν την πλάτη.
Όταν ήμουν παιδί μία παρέα γινόμασταν και παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους. Πραγματικά τσακωνόμασταν ποιος θα κάνει τον αστυνόμο, γιατί όλοι θέλαμε να είμαστε οι κλέφτες!!!
Ήμασταν συνεπαρμένοι απ’ τους λήσταρχους – παλικάρια που βοηθούσαν τους φτωχούς, που τους αγαπούσαν οι κόμισσες και πέθαιναν με μπαμπεσιές…
Ο Ρομπέν των Δασών ήταν κλέφτης και ληστής και ο Ζορό ακόμα, τέτοιος ήταν….
Σήμερα ανακαλύπτω ότι οι πραγματικοί λήσταρχοι είναι άλλοι: Τράπεζες, πολιτικοί απατεώνες, καρτέλ εταιριών όπλων, πετρελαίου, οίκοι αξιολόγησης, χρηματιστήρια κ.λπ.
Όπως είπε ο Μπρέχτ: «Τι είναι η ληστεία μίας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της;». Τίποτα!!!
Η διαφορά του τότε ήταν ότι η λήσταρχοι της εποχής, Νταβέλης, Γιαγκούλας, Κοκκοράκης, οι Αρβανιτάκηδες, ήταν όλοι τους παιδιά της φτώχειας και της αδικίας, που εκ των πραγμάτων απέκτησαν αναρχική νοοτροπία και εισχώρησαν στην σκηνή του μύθου, για να μας γοητεύουν διαχρονικά.
Γίνονται ληστές στην εποχή τους για να εκδικηθούν την κοινωνία που τους έχει καταφρονήσει λόγω της χαμηλής τους καταγωγής.
Άλλες φορές κάνουν φόνους για να εκδικηθούν το έγκλημα σε δικό τους πρόσωπο.
Κάποιες άλλες η κοινωνία τους αδικεί, τους αρνείται να στεφανωθούν το ταίρι τους.

Ο Γιαγκούλας αγαπήθηκε από πολύ περισσότερους απ’ όσους μισήθηκε.
Χαρακτηριστική είναι η επιστολή του προς τον αξιωματικό του στρατού που βασάνιζε τους χωρικούς για να τους πείσει να τον καταδώσουν: «Τί πιέζεις τους εργατικούς ανθρώπους και τους κτηνοτρόφους αφού βρε γαλονάδες γαμώ τα αστέρια Σας και όλη την οικογένειά Σας, Σας στέλνω είδηση όπου περνώ και δεν έρχεσθε να πολεμήσουμε τι φταίγει ο κόσμος ο εργατικός και τον καταπιέζετε; Λοιπόν τώρα δεν ήθελα να Σε σκοτώσω ούτε εσένα, ούτε και τους άλλους κορωνάδες. Από σήμερα και εντεύθεν να ξέρεις, εάν κακοποιήσεις τους ανθρώπους θα σας κάνουμε στρατοκαρτερία και θα σας πελεκήσουμε με τα σπαθιά μας».
Κατά τα χρόνια της δράσης του λέγεται ότι προίκισε πολλές φτωχιές κοπέλες και βοήθησε πολύ τους φτωχούς της περιοχής του.
Η παραφημολογία γύρω από τον Γιαγκούλα, δεύτερο σε φήμη μετά τον Νταβέλη είναι ογκωδέστατη. Το κεφάλι του Γιαγκούλα εκτίθεται σήμερα στο εγκληματολογικό Μουσείο Αθηνών, όπως και το θρυλικό του μαχαίρι η «παρδάλα».

Ο Νταβέλης ήταν η πιο εμβληματική φυσιογνωμία με ληστρική δράση που εκλήφθηκε ως πράξη αντίστασης ενάντια στην ξένη αυθαιρεσία. Οι αποτρόπαιοι ηρωισμοί του, έγιναν αντικείμενο για λαϊκά αναγνώσματα, θεατρικά έργα και δημοτικά τραγούδια.
Οι σημερινοί λήσταρχοι δεν είναι παιδιά της φτώχειας και της αδικίας αλλά γεννήματα σιωνιστικών κέντρων και συστημάτων εξουσίας.
Οι ληστές εκείνης της εποχής δεν ήταν ήρωες: «Όχι ρε δεν είμαστε ήρωες. Το τομάρι μας είμαστε, αλλά δεν είμαστε Σαν εσάς». Αυτό μας φώναζαν.
Οι λήσταρχοι του σήμερα τι μας φωνάζουν και σε ποιο θέατρο;
Και εμείς όλοι εμείς ποιοι είμαστε;
«Όχι ρε δεν είμαστε ήρωες, το τομάρι μας είμαστε αλλά δεν είμαστε Σαν Εσάς».
Μήπως αυτό έχουμε ανάγκη να φωνάξουμε;
Μήπως και εμείς ληστές είμαστε;


Υ.Γ. Το άρθρο αφιερώνεται σ’ όλους εκείνους που δεν είναι Σαν και εμάς και επιδιώκουν να «βιάσουν» τα όνειρά μας και να φτωχοποιήσουν για πάντα την ζωή μας.
Τους απαντάμε: «Όχι ρε δεν είμαστε ήρωες, το τομάρι μας είμαστε, αλλά δεν είμαστε Σαν Εσάς».