Γράφει η Ερασμία Χίου, για τη Λέσχη Ανάγνωσης Σπάρτης

Είμαι η κόρη του βασιλιά Επιπόλαιου, όπως τον έλεγαν τις τελευταίες μέρες της βασιλείας του, η πριγκίπισσα Έλλη. Κι αυτή είναι η ιστορία η δική μου και του τόπου μου , της Μοιρολατρίας.

Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος ξαναγράφει το ΄΄Παραμύθι χωρίς όνομα΄΄ της Πηνελόπης Δέλτα, μεταφέροντάς το σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, όπου ο πλανήτης μας έχει καταστραφεί οικολογικά και οι άνθρωποι έχουν ξαναγίνει αγρότες που ζουν ανάμεσα στα ερείπια της υψηλής τεχνολογίας.

Η Μοιρολατρία είναι ένα κράτος διεφθαρμένο, σε απόλυτη παρακμή, όπου κλέβουν οι πάντες και κυριαρχεί η ατιμωρησία. Σε αυτό το σαθρό κλίμα, η πριγκίπισσα Έλλη , εξοργίζεται και αποφασίζει να ξεσηκωθεί και να κινητοποιήσει αυτή την κοινωνία.

Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε το γεγονός ότι στη θέση του βασιλόπουλου Συνετού, που σώζει από την καταστροφή τη χώρα των Μοιρολατρών στο μυθιστόρημα της Π. Δέλτα, ο Ραπτόπουλος βάζει μια γυναίκα, την πριγκίπισσα Έλλη. Μία γυναίκα, έντιμη, ρομαντικά αφελή, σε ένα σκηνικό όπου το επηρεάζει θετικά και τελικά το μεταμορφώνει.

Η αναδυόμενη τάση της εποχής μας είναι η άνοδος των γυναικών. Θηλυκές ποιότητες που διαθέτουν την ικανότητα να αλλάζουν την τεχνοτροπία τους επηρεαζόμενες από τοπικές τάσεις και θεματικές. Όπως και στην Μοιρολα3, σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου έχει καταστραφεί ο πλανήτης οικολογικά, είναι καμένα τα δέντρα, υπάρχουν σκουπίδια παντού, υπάρχουν ηλεκτρονικά ερείπια, η πριγκίπισσα Έλλη με την φράση της ΄΄το μέλλον είναι τώρα΄΄ τοποθετεί το μήνυμα του βιβλίου στο τώρα, ότι πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα για να επηρεάσουμε το μέλλον. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ΄΄η γλώσσα είναι πατρίδα΄΄, που το λέει η ίδια στην πρώτη σελίδα , ειδοποιώντας ότι εδώ μιλάμε για το πρόβλημά μας.

Σε ένα πρότυπο ζωής αυτής της εποχής, όπου το χρήμα, η δόξα και άλλες παθογένειες ΄΄Απιστία, Ζηλιάρα, Τρελοτάτη, Ξινή, Μαύρο δάσος, Άρρωστα δένδρα΄΄ καταγράφονται ως πραγματικότητα και το ΄΄παραείναι ακραίο για να΄ναι ανθρώπινο΄΄ δείχνει ότι ο ΄΄Παράδεισος΄΄ βρίσκεται στα φυσικά υλικά. Καλούμαστε έτσι, μέσω της πνευματικής άνθισης να βγούμε από την κρίση.

Όπως και ο γέροντας ζωγράφος του βιβλίου , αφιέρωνε άφθονο χρόνο όχι στο σχέδιο ή στο χρύσωμα, αλλά στους προπλασμούς, δηλαδή στο χρωματισμό της σάρκας που είναι εκτεθειμένη στις εικόνες.
Εγκαθιστώντας ένα στοιχείο ασυνέχειας, ένα στοιχείο έκπληξης στην αυστηρή απεικόνιση και την αδυσώπητη τελετουργία μιας ζωής σε κρίση.
Υπό το μανδύα του παραμυθιού, παρά τους βασιλιάδες και τις πριγκίπισσες, η Μοιρολα3, με την κινητοποίηση στις ρωγμές μιας γνώσης που ο σύγχρονος πολιτισμός αλλοτριώνει, προτείνει μία ατίθασα αντιστασιακά ηθική στάση ζωής, σε έναν κοινωνικό έλεγχο πριν γίνει ακόμη ολοκληρωτικός.