Γράφει ο Χρήστος Κ. Αλεξάκος*

Με αίσθηση υπερρεαλιστική προβληματίστηκα, κατά πόσο η δημοκρατία δεν είναι ρεαλισμός. Μήπως η δημοκρατία είναι ένα σχόλιο επάνω στον ίδιο το ρεαλισμό που φέρει μια μορφή περίπλοκη γεμάτη από κομμάτια διαφορετικά που με κάποιο περίεργο τρόπο μπορούν και συνταυτίζονται μεταξύ τους ακόμα και αν είναι ασύμβατα; Όμως ο ίδιος ο ρεαλισμός δε γίνεται να καταστεί σαφής και απόλυτος ούτε ολοκληρωμένος εάν πρώτα δεν αξιολογηθεί και καθοριστεί από ένα σχόλιο ατομικής αυτοκριτικής. Και αυτό το σχόλιο της ατομικής αυτοκριτικής είναι πολύ πιο ρεαλιστικό από τον ίδιο το ρεαλισμό. Γιατί με αυτό τον τρόπο μπορούν και αποκαλύπτονται όλες εκείνες οι κρυφές και υπόγειες διεργασίες που αναπαράγουν ακατάπαυστα τον αντιφατικό ρεαλισμό του ατόμου. Η δημοκρατία, ως σχόλιο επάνω στο ρεαλισμό είναι μια διαδικασία. Είναι υπαινικτική, αφαιρετική και ταυτόχρονα τελετουργική. Γίνεται όμως και αντιφατική και οξύμωρη καθώς εμπλέκει αυταρχισμό, στειρότητα, δέσμευση και ηθική. Ναι μεν ο άνθρωπος γεννιέται αθεράπευτα στερημένος και πορεύεται γεμάτος ανεκπλήρωτα όνειρα αλλά αφενός έχει και τη δυνατότητα να βιώσει εμπειρίες που θα τον βοηθήσουν να πεθάνει λιγότερο λυπημένος και αφετέρου να ανακαλύψει την εσωτερική του δύναμη, το πελώριο δυναμικό του που η «δημοκρατία» δεν του επιτρέπει.

Πως λοιπόν ο ελλειμματικός άνθρωπος, ο σωματικά μαστουρωμένος, μπορεί να αντικρίσει την ηλιαχτίδα φωτός; Πώς μπορεί το μπαφιασμένο και ζαλισμένο ανθρωπάκι που δεν ξέρει που βρίσκεται και που πατά, που δεν έμαθε ακόμα ποιος είναι και ποιος δεν είναι, που δεν ξέρει τι μπορεί να κάνει και τι δεν μπορεί, πως μπορεί λοιπόν αυτό το ανθρωπάκι που με αυτά που κάπνισε είναι έτοιμο να προκαλέσει οξέα αρνητικά ψυχικά φαινόμενα που μιμούνται ψυχική διαταραχή, να παρελαύνει στην χασισοκαπνισμένη Πλατεία Συντάγματος υπέρ της «νομιμοποίησης της κάνναβης για θεραπευτικούς λόγους»; Πως ο «υγιής μαστουρωμένος» υπό την επήρεια κάνναβης που κόπτεται για την νομιμοποίηση της χρήσης της από αρρώστους κατόπιν ιατρικής γνώμης, θα μπορέσει να σταθεί γυμνός απέναντι στη διαδικασία χωρίς να προσπαθήσει να κρυφτεί ή να την ξεγελάσει; Πως ο ψεύτης ανθρωπάκος θα προσπαθήσει να ξεγελάσει τους γύρω του που αναζητούν δημοκρατία, κόβοντας και ράβοντας στα μέτρα του νόμους που ορίζουν την ίδια τη «δημοκρατία» υποστηριζόμενος από αυτούς που θα την καθορίσουν μέχρι να έρθουν οι επόμενοι; Πως μπορεί η αποδιοργανωμένη κίνησή του, ο ακατάσχετος και ακατάπαυστος μαστουρωμένος λόγος του να δώσει κίνηση στα ακίνητα νοήματα που μας περιβάλλουν;

Ευτυχώς για όσους μπορούν να καταλάβουν, είναι αυτός που φοράει τη μάσκα της υποκρισίας και παίζει θέατρο κακό, νοσηρό χωρίς κανόνες, δομή και σενάριο, όντας μεταμορφωμένος, αγριεμένος, απαθής, ασυντόνιστος και υπερευαίσθητος σε ερεθίσματα. Γιατί φορά τη μάσκα από κάνναβη και εμβρόντητος και αγριεμένος, αλλοπρόσαλλος και ελαφρύς προσπαθεί να μας πείσει πως όταν αρρωστήσει θέλει και αυτός να πιεί τον μπάφο του για να απαλύνει την αρρώστια που θα τον έχει βρει. Τώρα όμως που είναι υγιής γιατί τον ήπιε;

Οι δυο δυναμικές αλλά αντίθετες ροπές που ανταγωνίζονται το εσωτερικό του μυαλού του, τον καθιστούν προοδευτικά απολιθωμένο. Το ίδιο και αυτούς που τον υποστηρίζουν. Όποιοι και να είναι.
Ένα υπερφίαλο ερώτημα γεννάται: είναι δυνατή μια ρεαλιστική δημοκρατία με δυναμικούς κανόνες και ασάλευτες αναδρομικές επεξηγήσεις;

Πως; Αναρωτιέσαι αν φούντωσα και εγώ τον μπάφο; Όχι ποτέ, ούτε για δείγμα. Ούτε για χρήση θεραπευτική, ψυχαγωγική ή προσωπική. Γιατί ήξερα και ξέρω πως όταν απολιθώνεσαι, ο πνευματικός σου θάνατος δηλαδή η απώλεια δυνατότητας ατομικής αυτοκριτικής, περνά διαρκώς σύριζα.

*Ο Χρήστος Κ. Αλεξάκος είναι δημοτικός σύμβουλος στο δήμο Σπάρτης και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης ΕΛΠΙΔΑ Κίνημα Πολιτών. Έχει σπουδές στην Κλινική & Συμβουλευτική Ψυχολογία, στη Διοίκηση & Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού και στη Διοίκηση Επιχειρήσεων.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr