Γράφει ο Γιώργος Πουλοκέφαλος*

...Η Σπάρτη θα αποχτήσει Μουσείο αντάξιο της Ιστορίας της... Είναι μια έκφραση που έχει ειπωθεί από τους αυτοδιοικητικούς μας «τιμονιέρηδες» του Β βαθμού κατά κόρον, για να εμπεδωθεί μέχρι κεραίας από τους δυσσεβείς «ιθαγενείς» αυτού του τόπου, που τολμούν από καιρού εις καιρόν και επαναφέρουν στο προσκήνιο, το Παλλακωνικό αίτημα , για την αναγκαιότητα επιτέλους να αποχτήσει αυτή η ιστορική πόλη, ένα σύγχρονο και επαρκές Μουσείο! Βέβαια επειδή η στασιμότητα σε αυτό το θέμα όπως και σε άλλα παρόμοια αιτήματα έχει λάβει χαρακτηριστικά επιδημίας και τα λιμνάζοντα αναπτυξιακά ζητήματα δεν μπορούν πλέον να αντιμετωπίζονται με τις γνωστές υπεκφυγές, προστίθεται μία ακόμη «ασέβεια» κοντά στις άλλες που έχουν προηγηθεί, για επαναφορά του αιτήματος στη ζώσα πραγματικότητα.

Η αναδρομή στο χρόνο για τις δικαιολογίες παράκαμψης αυτής της αναγκαιότητας δεν ωφελεί και περισσότερο αδικεί τη προσπάθεια εκείνων που τολμούν κατά καιρούς να θέτουν επιτακτικά το αίτημα της τοπικής κοινωνίας μας.

Ο χρόνος όμως κατά το πάγιο συνήθειο του κυλάει ακάθεκτος και δεν περιμένει να συγχρονισθεί με την ορατή ολιγωρία των ταγών μας . Η «διαφορά φάσεως» για να θυμηθούμε και την ορολογία των μαθητικών μας εγχειριδίων είναι εμφανής και αποδεδειγμένη. Οι εντάσοντες και επανεντάσοντες έργα κατά νόμον σε προγράμματα, σε ΕΣΠΑ και σε παρόμοια χρηματοδοτικά πακέτα , έχουν αφήσει στο περιθώριο το νέο Μουσείο Σπάρτης και ο ούριος άνεμος αργεί από ότι φαίνεται να φουσκώσει τα πανιά εκκίνησης αυτού του αιτήματος.

Η ακινησία σε αυτό το θέμα πλέον ντύθηκε τα μόνιμα χαρακτηριστικά της και η επικυριαρχία των νόμων της αδράνειας δεν φαίνεται να υποχωρεί. Κανένα φως στον ορίζοντα.

Πόσα ψέματα, πόσες υπεκφυγές , πόσες αερολογίες, πόσες δικαιολογίες που δεν αντέχουν σε καμία κριτική , αντίδοτα στην ανικανότητα που δυστυχώς διαπερνά τις εκφάνσεις του πολιτικού βίου μας.

Μετά την Καλλικρατική επιβολή αν ανατρέξουμε στους χειριστές της προγραμματικής σύμβασης θα θυμηθούμε τι λέχθηκε το 2011 , το 2012, το 2013, το 2014, και τι επιφυλάσσει το 2015. Η απάντηση είναι μία και μόνη. Απολύτως τίποτα !!!

Μια προγραμματική σύμβαση που αναλώθηκε στις αέναες μετακινήσεις της μεταξύ του Υπουργείου και της Περιφέρειας ωρίμασε μετά από 3,5 χρόνια με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, ακριβώς πέρυσι τέτοια εποχή, μπήκαν άρον άρον τα μηχανήματα για τις εκσκαφές για τις ανάγκες εντοπισμού αρχαιολογικών ευρημάτων σε τμήμα του υπεδάφους , τελείωσαν οι εκλογές και μαζί και το όνειρο! Έκτοτε ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

Αν ιθύνοντες μας είχαν την πρόθεση και ταυτόχρονα την αγωνία , εν τοις πράγμασι να δρομολογήσουν την ανέγερση του Νέου Μουσείου Σπάρτης αν μη τι άλλο θα είχαν προετοιμάσει τον φάκελο του έργου, θα είχαν προχωρήσει στην τροποποίηση του Σχεδίου πόλης στο συγκεκριμένο χώρο, θα είχαν προβεί στις αναγκαίες απαλλοτριώσεις της όμορης ιδιοκτησίας μέχρι τις όχθες του Ευρώτα. Ώστε μετά την ολοκλήρωση οψέποτε των Αρχαιολογικών ανασκαφών να είναι δυνατή άμεσα η διαδικασία για τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό και την ανάθεση της μελέτης.

Όμως αυτά φαίνεται τα ψιλά γράμματα δεν απασχολούν κανένα.
Η μοίρα του Μουσείου Σπάρτης θα σέρνεται επί μακρόν ακόμη παράλληλα με την ραθυμία των ταγών μας.
Από την άλλη πλευρά βέβαια η τοπική μας κοινωνία, οι θεσμικοί μας εκπρόσωποι, οι τοπικοί σύλλογοι,οι επαγγελματικές οργανώσεις, οι συλλογικές εκφράσεις, οι ενεργοί πολίτες παραμένουν πεισματικά βυθισμένοι στο λήθαργο τους . Κάπου κάπου ρίχνουν καμιά βολή «αναγνώρισης θέσεως» υπενθυμίζοντας την ύπαρξη τους και ύστερα πάλι αντάμα στην ταύτιση με την γενικευμένη αδράνεια.

Βέβαια το «έγκλημα» σε αυτό το θέμα ήταν η απόκρυψη και εξαφάνιση της ήδη εκπονημένης μελέτης από την απερχόμενη Νομαρχιακή αρχή στο τέλος του 2010. Ένα ζήτημα ανοικτό για το οποίο θα πρέπει σε ώριμους αυτοδιοικητικά καιρούς να αναζητηθούν ευθύνες πάσης φύσεως γιατί σήμερα η πόλη θα μπορούσε να έχει Μουσείο έστω και υπό κατασκευή. Όμως άλλες μικρόψυχες σκέψεις δυστυχώς επικράτησαν τότε και η ευκαιρία χάθηκε! Η ευθύνη όμως υπάρχει και θα οριοθετηθεί στο προσεχές μέλλον.

Στην προσπάθεια εκείνων που επιμένουν στην αναγκαιότητα του οράματος για το Νέο Μουσείο Σπάρτης θα πρέπει άμεσα να αναληφθούν πρωτοβουλίες και εδώ ο ρόλος της Δημοτικής Αρχής θα πρέπει να είναι καθοριστικός και εκεί ακριβώς θα κριθεί και αυτή.
Με δεδομένη την αδυναμία της Περιφερειακής Αρχής να προχωρήσει το έργο αφού επί 4,5 χρόνια δεν έκανε σχεδόν τίποτα, πέραν από την αρχή της εκσκαφής, να ζητήσει την αποκλειστική ευθύνη διαχείρισης του θέματος.
Από κανέναν νομικό πλαίσιο δεν προκύπτει ότι το Μουσείο ανήκει στην αρμοδιότητα της Περιφέρειας.
Είναι θέμα του Υπουργείου Πολιτισμού.
Το οποίο λόγω όμως έλλειψης τομεακού προγράμματος αδυνατεί να διαθέσει τους απαιτούμενους πόρους και για την μελέτη αλλά και για την κατασκευή.


Με νέα προγραμματική σύμβαση να απαιτήσει και να πάρει την τύχη του νέου Μουσείου στα χέρια της. Με την ελπίδα όμως ότι θα τρέξει με άλματα ώστε να μην χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος ώστε να ωριμάσει τη μελέτη και να ενταχθεί ως έργο στο ΠΕΠ της τρέχουσας περιόδου 2014-2020.
Μια τέτοια πρωτοβουλία θα στηριχθεί σίγουρα από την τοπική κοινωνία.

Να καταλάβουν επιτέλους όλοι ότι αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο.Να δοθεί ένα τέρμα στα ατελείωτα ψέματα και στα παραμύθια. Αν θέλουμε να ελπίζουμε ότι στο τέλος της επόμενης δεκαετίας θα μπορούμε να έχουμε νέο Μουσείο. Διαφορετικά ας προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα ότι το νέο μουσείο ήταν μια ιδέα που χάθηκε όπως και τόσες άλλες αναπτυξιακές αναγκαιότητες σε αυτό το τόπο. Κυριακάτικο όνειρο ήταν και πέρασε!
Για αυτή την υστέρηση όμως δεν θα φταίνε πάλι οι άλλοι αλλά σαφώς και εμφανώς και όλοι εμείς.
Αν το κίνημα των πολιτών δεν αφυπνισθεί και αυτό από το βαθύ λήθαργο του να δώσει δυναμική στην εν υπνώσει κατάσταση των ταγών μας τότε και την επόμενη 18 Μαϊου ημέρα των Μουσείων πάλι από αυτή τη θέση θα αθροίζουμε μία ακόμη χαμένη ευκαιρία!

Της Κυριακής τα όνειρα, ζουν ως το μεσημέρι,
σαν παίρνει το απόγευμα, κανένα τους δε βγαίνει.


* Πολιτικός Μηχανικός, πρώην πρόεδρος Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου


* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr