Γράφει ο Παναγιώτης Σταματόπουλος

[…] Και μαζευτήκαμε πολλοί. Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή! […] Γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω. Και θα ξεσπάσω. Και δεν θα φοβηθώ. Και θα ελπίζω. Και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με έναν φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: «ΜΙΛΑ!…»

«Σώπα, μη μιλάς!» Αζίζ Νεσίν (Τούρκος συγγραφέας, 1915-1995)


https://www.youtube.com/watch?v=Ni4xNs-NCLc

Αρνούμαι να πιστέψω στον κατευθυνόμενο φόβο τους. Αρνούμαι να παρασυρθώ στον βούρκο που θέλουν να με θάψουν. Αρνούμαι να υποκύψω στον στυγνό και ωμό εκβιασμό του κεφαλαίου, της πλουτοκρατίας, του καπιταλισμού και του κάθε είδους κατεστημένου. Αρνούμαι να συγκατανεύσω στη χειραγώγηση της συνείδησης και στην ετεροκατευθυνόμενη διαμόρφωση της γνώμης μου. Αρνούμαι να εκχωρήσω στα ποικίλα, εντός κι εκτός, συμφέροντα τον λόγο, τη μιλιά μου.
Αρνούμαι να ξεπουλήσω τη φωνή μου. Αρνούμαι να απεμπολήσω την εθνική μου ανεξαρτησία και κυριαρχία, την εθνική και την ατομική μου υπερηφάνεια, την εθνική και την ατομική μου αξιοπρέπεια. Αρνούμαι να ανοίξω κι άλλο την όρεξη στους Ευρωπαίους τεχνοκράτες τραπεζίτες και τα δουλοπρεπή εγχώρια φερέφωνά τους. Αρνούμαι να ταυτιστώ με όσους έχουν μετατρέψει την Ευρώπη των αξιών, των αρχών και του ανθρώπου σε τσιφλίκι της μονοκρατορίας της αυτοκρατορικής Γερμανίας και των ειδεχθών Θεσμών. Αρνούμαι να ταχθώ με όσους καθημερινά και μεθοδευμένα μετατρέπουν τον Ευρωπαϊκό Νότο, αρχής γενομένης από την Ελλάδα, σε φτωχό χωράφι, σε αποικία, χρέους που θα υπηρετεί τον Ευρωπαϊκό Βορρά. Αρνούμαι να ξεχάσω τις διαπλοκές και τα σκάνδαλα των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ., την κατάχρηση του δημοσίου χρήματος και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Αρνούμαι να ταυτιστώ με τις γενιές των χιλιάδων Ελλήνων που με τον νεποτισμό, την πατρωνία και τις πελατειακές σχέσεις που εκατέρωθεν καλλιεργήθηκαν υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών τους. Κι αρνούμαι να συγχωρήσω την τρομοκράτηση. Τη χειραγώγηση από τα Μ.Μ.Ε. και την καθεστηκυία τάξη, πολιτική, θρησκευτική, μιντιακή, κοινωνική, επιχειρηματική, οικονομική, ακαδημαϊκή. Αρνούμαι να ξεχάσω τη ρητορική του μίσους. Αρνούμαι να συγχωρήσω τον εκφοβισμό, τον τραμπουκισμό, την πόλωση και τον εκφασισμό της κοινωνίας. Την έλλειψη παιδείας. Την απεμπόληση των αξιών και των ιδανικών. Την πρόταξη του ατομικού εις βάρος του συλλογικού και του εθνικού συμφέροντος.

Αρνούμαι. Αρνούμαι να εθελοτυφλώ. Αρνούμαι να με προδώσω.

Γι’ αυτό, ΟΧΙ, φίλοι μου! ΟΧΙ!

ΟΧΙ, γι’ αυτούς που δεν βάσταξαν την εξαθλίωση και την ταπείνωση. ΟΧΙ, για όλους όσοι μπροστά στον εξευτελισμό αυτοκτόνησαν. Που με την αυτοκτονία τους εκείνη θέλησαν να αφυπνίσουν, να ταρακουνήσουν τη βαθιά απωθημένη ανθρώπινη συνείδησή μας. ΟΧΙ, γιατί όλοι αυτοί την Κυριακή δεν θα βροντοφωνάξουν το δικό τους ΟΧΙ.
ΟΧΙ, για τις μανάδες που δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους. ΟΧΙ, για τους πατεράδες που τρέμουν.
ΟΧΙ, για τα παιδιά που λιμοκτονούν και λιποθυμούν στα σχολεία.
ΟΧΙ, για όσους ζουν απ’ τους κάδους σκουπιδιών.
ΟΧΙ, για τους άνεργους. ΟΧΙ, για τους απολυμένους. ΟΧΙ, για τις ουρές των χιλιάδων ανέργων στον ΟΑΕΔ. ΟΧΙ, για τις ουρές των συσσιτίων. ΟΧΙ, για τους μισθούς και τις συντάξεις της πείνας. ΟΧΙ, για την ανέχεια. ΟΧΙ, για τη φτώχεια.
ΟΧΙ, για τους εργαζόμενους των 300 και των 400 ευρώ. ΟΧΙ, για τους εργαζομένους των Voucher και των πεντάμηνων. ΟΧΙ, για τους ανασφάλιστους. ΟΧΙ, στις σύγχρονες μορφές δουλείας.
ΟΧΙ, στην κάθε είδους εξαθλίωση.
ΟΧΙ, για τα καδραρισμένα στους τοίχους πτυχία, τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά.
ΟΧΙ, στη μονόπλευρη και τη χειραγωγούμενη ενημέρωση των πολιτών από τα Μ.Μ.Ε.
ΟΧΙ, στη φίμωση, την επαιτεία, την υποτέλεια, τη δουλοπρέπεια, την εθελοδουλία, τον ραγιαδισμό. ΟΧΙ, στην τρομοκρατία, την προπαγάνδα, την προβοκάτσια.
ΟΧΙ, για όλους όσοι τρομοκρατημένοι φοβούνται να ηχήσουν βροντερά το δικό τους μεγάλο ΟΧΙ.
ΟΧΙ, για εμένα. ΟΧΙ, για σένα. ΟΧΙ, για τον άνεργο πατέρα μου. ΟΧΙ, για την ανήμπορη μάνα σου. ΟΧΙ, για τον ημι-αμοιβόμενο γυιο μου. ΟΧΙ, για την κόρη σου που σπουδάζει. ΟΧΙ, για τον φίλο μου που έφυγε στο εξωτερικό. ΟΧΙ, για τους παππούδες σου. ΟΧΙ, για τους προγόνους μας. ΟΧΙ, για τους φίλους μου. ΟΧΙ, για τους μαθητές μου. ΟΧΙ, για τα αγέννητα παιδιά. ΟΧΙ, για τα μωρά. ΟΧΙ, για τα μικρά παιδιά. ΟΧΙ, για τα νέα παιδιά.
ΟΧΙ, για σένα που φοβάσαι και παραιτείσαι, όπως οι μοιραίοι «μες την υπόγεια την ταβέρνα».
ΟΧΙ, για όλα τα νέα παιδιά που διστάζουν να μιλήσουν, ν’ ακουστούν.
ΟΧΙ, για τον «Ορέστη απ’ τον Βόλο». ΟΧΙ, για τη «Μαρία απ’ τη Σπάρτη».
ΟΧΙ, για τον «Κεμάλ». ΟΧΙ, «για να αλλάξει κάποτε αυτός ο κόσμος».
ΟΧΙ, για όσους έχουν εξαργυρώσει τα ιδανικά και τις ιδέες τους. (Κι είναι πολλοί!)
ΟΧΙ, για όσους δεν βλέπουν. ΟΧΙ, για όσους δεν θέλουν να δουν.
ΟΧΙ, για όσους αύριο θα μετανιώσουν.
ΟΧΙ, στην υποθήκευση του μέλλοντός μας.
ΟΧΙ, για να ενισχύσω τη διαπραγματευτική ισχύν της κυβέρνησης.
ΟΧΙ, στον ωμό, βίαιο, χυδαίο και απροκάλυπτο ψυχρό ταξικό και οικονομικό πόλεμο που ασκείται με κάθε μέσο στην Ευρώπη και τον κόσμο.
ΟΧΙ, για την εθνική μας υπερηφάνεια.
ΟΧΙ, για τη λαϊκή κυριαρχία.
ΟΧΙ, για τη δημοκρατία.
ΟΧΙ, για τον Ελληνικό λαό.
ΟΧΙ, για τους λαούς της Ευρώπης. ΟΧΙ, για το κοινό μας μέλλον.
ΟΧΙ, για την ελπίδα. ΟΧΙ, για το όραμα!
ΟΧΙ, για την τιμή μας!
ΟΧΙ, για όσους παλεύουν, για όσους ελπίζουν, για όσους ονειρεύονται.

ΟΧΙ, γιατί «θέλω να λέγομαι άνθρωπος».


Ξέρεις, ακόμη; Το δικό μου ΟΧΙ απηχεί τη μακραίωνα ιστορία αυτού του τόπου.

Το «Μολών λαβέ» του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες. Κι εκείνο το σπαραξικάρδιο και υπερήφανο, το λιτό και δωρικό, «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς» της Σπαρτιάτισσας μάνας. Την απάντηση σύσσωμων των Ελλήνων εναντίον των Περσών. Κι εκείνο το γεμάτο αυτοθυσία και αλτρουισμό «Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι…» του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου το 1453. Την παλιγγενεσία του Γένους το ‘21. Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού ‘40. Και το «Αέρα!» των Ελλήνων στα ελληνο-αλβανικά βουνά το χειμώνα του ‘40-‘41. Την Αντίσταση στην Κατοχή. Το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» και τον αγώνα των φοιτητών στο Πολυτεχνείο το ‘73.

Η δική μου απάντηση στα ιταμά τελεσίγραφα: ένα βροντερό, στεντόρειο ΟΧΙ! Ένα υπερήφανο, αδιαπραγμάτευτο και σπαρακτικό ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ, τον κάθε φθόγγο του οποίου ανασαίνω και αρθρώνω με όλο μου το είναι, την ψυχή, την καρδιά και τον νου μου. Ένα ΟΧΙ που αντηχεί μέχρι τα πέρατα της Ευρώπης και της οικουμένης. Γιατί αρνούμαι να σωπάσω. Αρνούμαι να πεθάνω, αρνούμαι να γονατίσω. Αρνούμαι να με λένε Γραικό. Δεν νιώθω τέτοιος. Είμαι Ρωμιός. Έλληνας.

«Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.»
«Che fece .... il gran rifiuto», Κ. Π. Καβάφης (1901)