ΣΠΑΡΤΗ. Ήταν γνωστό ότι το μέγεθος του Μίκη Θεοδωράκη δεν είναι διαχειρίσιμο. Ο όγκος του εθνικού συνθέτη, η σύνθεση και ο λόγος του έχουν τόσο βάθος αλλά και τόση αμεσότητα που εκτοπίζουν κάθε μεσάζοντα και μιλούν στην ψυχή, στην καρδιά, στην κρίση και στο θυμικό του λαού.

Η πόλη της Σπάρτης, φαίνεται ότι έχει καταβολές που δεν αντέχουν ούτε το μέγεθος, ούτε την αμεσότητα του Θεοδωράκη.
Αποδείχθηκε στο πρόσφατο παρελθόν από τον τρόπο με τον οποίο υποδέχθηκε το Δημοτικό Συμβούλιο τον συνθέτη, όταν επετράπη η ύβρις, από ένα Σώμα και μέρος μιας Κοινωνίας, που αναγνωρίζει το δικαίωμα στην κριτική αλά καρτ.

Δυστυχώς η πόλη τείνει να επαναλάβει το ίδιο σφάλμα σχετικά με το πως αντιδρά στον απόηχο της σημαντικής συναυλίας της Δημοτικής Φιλαρμονικής Σπάρτης.

Πλήθος πολιτών χειροκρότησαν την συναυλία στο Σαϊνοπούλειο. Θετική καταγραφή. Πλήθος λαού που έσπευσε πρώτα για τον Συνθέτη, μετα για την Φιλαρμονκή και τον Μαέστρο Σ. Κανελλάκο, αλλά και για τους ερμηνευτές του αφιερώματος.

Ο λαός άκουσε, τραγούδησε, χειροκρότησε. Έκρινε, συζήτησε και εκφράστηκε.
Κοντά στο λαό και τα ΜΜΕ. Κρίνουν και κρίνονται.

Το notospress.gr θεωρώντας ότι είχε να κάνει με μια σημαντική εκδήλωση στάθηκε καλοπροαίρετα και κριτικά γράφοντας μεταξύ άλλων:

«Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει παράξει μεγαλειώδες μουσικό έργο με συνθέσεις υπερ-μελωδικές και με στίχους εμπνευσμένους από το λαό, τη ζωή, τα έργα και τους αγώνες του. Η απόδοση του δυναμισμού της μουσικής του αποτελεί στοίχημα μεγάλο και δύσκολο. Η μεταφορά του έργου του Μίκη που παρακολουθήσαμε, από την περιγραφή του βιογραφικού του έως την ερμηνεία των έργων του και την ηχητική κάλυψη της βραδιάς, κυνηγούσε με αγωνία το πάθος που διακρίνει πάντοτε το Μίκη. Κι ενώ το κοινό χειροκροτούσε και συνόδευε τον Σ. Κουτσοβασίλη όταν τραγουδούσε «Κι όταν σφίγγουν το χέρι…», η μπάντα κρατούσε το ρυθμό και τον παλμό σε επίπεδο πολιτισμικής αναφοράς…»

Μια καλή ισορροπία, λοιπόν, ανάμεσα στον πολιτικό συνθέτη και στον καλλιτέχνη. Μια προσγειωμένη απόδοση της εκρηκτικής σύνθεσης και μια σεμνή και προσιτή προσέγγιση του αιμοδυναμικού έργου του μεγάλου συνθέτη.

Όποιος επιχειρεί Θεοδωράκη ποτέ δεν μπορεί να επιτύχει το μέγα, αλλά και ποτέ δεν μπορεί να χρεωθεί το ολίγον. Είναι η φύση, η γόμωση, η ιδέα και η πνοή του συνθέτη, τέτοια που νομιμοποιεί κάθε πολίτη να μετέχει στο μέτρο που μπορεί. Μαέστρος, μουσικός, ερμηνευτής, ηχολήπτης, φωτιστής, ακροατής, φωτογράφος, ρεπόρτερ… Όλοι έχουν το μερίδιο στην κοινωνία και στην αποτίμηση που επιτρέπει ο Μέγας αλλά και λαϊκός Μίκης Θεοδωράκης.

Στην περίπτωση της Σπάρτης όμως παρατηρούνται τα εξής άκρως συντηρητικά συμπτώματα:
Ο Θεοδωράκης να «παραχωρεί» συνέντευξη ιστορικής και αρχειακής σημασίας στο Σπάρταθλον και αντί αυτό να γίνεται σημαία να μετατρέπεται σε «σερβιέτα».

Η Δημοτική Φιλαρμονική να «ανεβάζει» Θεοδωράκη σε κρίσιμες και συμβολικές ώρες και αυτό αντί να γίνεται καταλύτης προβληματισμού, ποιοτικής αναβάπτισης, ενδόμυχης δημοκρατίας και πηγαίας αυτοκριτικής μετατρέπεται σε σημείο τριβής και αντιπαράθεσης.

Το notospress.gr είναι ΜΜΕ που προηγουμένως έχει υποστεί την κριτική, έχει ασκήσει την αυτοκριτική του, έχει επιλέξει δύσκολους δρόμους, έχει αγνοήσει τις σειρήνες του συρμού, έχει αντισταθεί, έχει παλέψει, έχει πληγωθεί, έχει γονατίσει, έχει σταθεί όρθιο, ώστε να μπορεί να αποτελεί ευκαιρία έκφρασης γνώμης και άποψης για κάθε καλοπροαίρετο και έντιμο πολίτη.

Συνεπώς, δεν κάνει μάθημα σε κανέναν ενώ δέχεται την γνώμη όλων των έντιμων πολιτών κι έτσι καταλήγει σε ότι δημοσιεύεται στις στήλες του.
Συχνά μάλιστα, διακρίνοντας την ικανότητα και ψηλαφίζοντας τα κίνητρα πολιτών τους επιλέγει για τακτικότερη συνεργασία. Τους τιμά και τους κρίνει.
Μακάρι αυτό να αποτελέσει παράδειγμα.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr