Ασπρόμαυρες σκηνές

Γράφει η Μ.Α.Τ.
Από την πόλη έρχομαι...
Ασπρόμαυρες σκηνές.
Από την πόλη έρχεσαι και στην πόλη πας, ημέρες τώρα, και δεν την αναγνωρίζεις πια. Αλλιώτικη πόλη, παγωμένη θλιμμένη φοβισμένη, αλλιώτικοι, σκυφτοί σκυθρωποί, οι άνθρωποί της.

Εικόνες αλλοτινές, σαν από όνειρο εφιαλτικό, σαν από ταινία φαντασίας, σα σκηνές από ασπρόμαυρο κινηματογράφο.

Ιούλιος 2015 και θέλεις να γράψεις και δεν προλαβαίνεις, τι να πρωτοπρολάβεις και τι να πρωτογράψεις. Τρέχουν οι ημέρες τρέχουν κι οι νύχτες, βράχοι κουτρουβαλούν και σκάνε ο ένας επάνω στον άλλον και δεν ξέρουμε πια, τι θα μας ξημερώσει, τι θα μας βρει σα θα νυχτώσει.

Αμίλητοι και αγέλαστοι, ξενυχτάμε μπροστά στις οθόνες μας, κονταροχτυπιόμαστε με την αγωνία μας, αναμετριόμαστε με τις αντοχές μας, περιμένοντας τα αποτελέσματα του κάθε Euro-group , της κάθε Συνόδου Κορυφής, οι Βρυξέλλες στην πόρτα μας.

Πέντε χρόνια τώρα ‘’δεν πάει άλλο’’ λέγαμε και μας έλεγαν, φτάσαμε στο γκρεμό ξαναλέγαμε και μας ξαναέλεγαν, καθώς φαίνεται έχει κι’ άλλο πέρα και κάτω από όσα λέγαμε και μας έλεγαν.

Ουρές μπροστά στα μισόκλειστα καταστήματα των Τραπεζών, η Παλαιολόγου, ο κεντρικός μας δρόμος, απορεί, τι γυρεύει όλος τούτος ο αμίλητος κόσμος στις γωνιές της πρωί μεσημέρι βράδυ, 60 μπορεί και 50 ευρώ καρτερεί να πάρει, Capital control, το λένε το μέτρο.

Η τρίτη ηλικία, η ευάλωτη τρίτη ηλικία μας, σα να μη της έφτανε η αγωνία για την αδυναμία που τη γυροφέρνει, στοιχήθηκε κι αυτή στις ουρές, και βρέθηκε να επιμορφώνεται, στο τι σημαίνει Α.Τ.Μ. τι σημαίνει χρεωστική κάρτα, τι PIN, τι 120 ευρώ από το αποκούμπι της.

Φτάσαμε μακριά, σε συγκρούσεις και ανατροπές οδυνηρές. Δε μπορεί και δεν είναι διόλου μα διόλου φυσικό σα γονιός, να παροτρύνεις τα παιδιά σου να φύγουν μακριά, όπου γης, δε μπορεί και δεν είναι φυσικό ‘’ευτυχώς μάννα που έφυγες νωρίς ‘’ να σκέφτεσαι και να λες.

Ιούλιος 2015 και δεν ξέρεις τι να γράψεις, τι να ρωτήσεις, τι να εξηγήσεις. Δεν κατέχεις τα οικονομικά τους, δεν ακολουθείς την πολυδαίδαλη πολιτική τους.

Βλέπεις τον έρπητα στα χείλη του πρωθυπουργού, η σύγκρουση είναι ολοφάνερη, μέσα σε λίγες ημέρες έγινε μεγαλύτερος, αν έγινε και σοφότερος, είναι η μεγάλη του ευκαιρία, ο καιρός θα δείξει.

Κοιτάζεις τις ουρές της ανασφάλειας, ακούς τα νέα μέτρα, γίνεσαι καχύποπτος, είναι άραγε αληθινά όλα αυτά που ζούμε, ή, γίναμε μεσ’ την απίστευτη ελαφρότητά μας, αναλώσιμα υλικά, σε μια ,νέας κοπής, μάχη ισορροπιών κι εδώ και εκεί και ακόμη παραπέρα;

Σηκώνεσαι φεύγεις, παρατάς τα κανάλια και τις αναλύσεις τους, τρομάζεις με τη σκληράδα των μέτρων και των ξένων, που δε θάπρεπε να είναι ξένοι, παλεύεις να ξεχαστείς στην καθημερινότητα, τα λόγια του Εθνικού μας ποιητή σου τριβελίζουν το νου, μέρες τώρα.

Δεν είναι εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί.

Καλό κουράγιο σ’ όλους μας.