Όσοι μετρούν τον Ταύγετο το ξημέρωμα ή το δείλι τον βρίσκουν να βυθίζεται σε θάλασσες και σε κάμπους. Όσοι τον μετρούν καταμεσήμερο τον βρίσκουν όρθιο, ατόφιο, αληθινό και αμείλικτο.

Μέρα μεσημέρι μετρήσαμε το μπόϊ του νεότερου τολμήσαντα στο Δήμο Σπάρτης.Το βρήκαμε αρκετά ψηλό για να ελπίσουμε σε κάτι άλλο, κάτι καλύτερο. Με φανερές τις πτυχές του, με ολόρθες τις οργιές του, με καθαρή φωνή, με πρόσωπο που δεν κρύβεται στη συλλογική ευθύνη, με ειλικρίνεια που αφοπλίζει και με ευθύτητα που ξενίζει ακόμα και τους «Σπαρτιάτες».

Κάποιοι αντί να καταγγείλουν τους δραπέτες και τους δοσίλογους, τους δήθεν και τους υποχθόνιους, κατηγορούν σήμερα αυτόν τον νέο. Ξενιστές της υποκουλτούρας, καμπουριασμένοι θιασώτες της εσωστρέφειας, θρασύτατοι καταληψίες της αλήθειας και νοσηρές αυθεντίες της στασιμότητας.

Δίπλα στους γερασμένους αυτούς ιδεολόγους της «καθαρότητας» και ανάμεσα στους αρχιτέκτονες της καμαρίλας, έρπονται οι χλιαροί ενδιάμεσοι, οι δήθεν ισορροπιστές οι μαστροποί της δημοκρατίας… Σκηνοθέτες της ποιότητας, υποβολείς του οράματος… Καπιτάλες της ιδέας!

Τέτοιους ο Ταύγετος, ευτυχώς δεν τους αντέχει στο στέρνο του. Δεν τους αφήνει καν να τον μετρήσουν. Τους ξερνά απέναντι να τους χωνέψει ο Πάρνωνας με την κοπριά των αγριοκάτσικων, μα και αυτή τους φτύνει και τους κυλά στα μονοπάτια, στα σοκάκια και στις γωνιές μιας τραγικής διατηρητέας και παγωμένης αστικής εικόνας…

Δεν θέλουν, δεν μπορούν και δεν αξίζουν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την κοινωνία που έστησαν στα μέτρα τους μετρώντας το μπόι τους κάποιο ξημέρωμα ή κάποιο δείλι. Την ώρα που οι άνθρωποι ησυχάζουν. Την ώρα που και ο Θεός ξεκουράζεται.

Βυθίζονται σε θάλασσες σκοτεινές, σε κύκλους ωρολόγιους και φθαρμένους, χάνονται μέσα σε χρυσές γύψινες κορνίζες, όντα που από την αξία άλλων ρουφούν άλλοθι, καταβροχθίζουν βάθρα και τρέφουν την άσοφη και πονηρή δυστροφία τους.

Ας του λυπηθεί ο φυλακισμένος, βιασμένος και φοβισμένος άλλος εαυτός τους.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr