Γράφει η Ερασμία Χίου

…Ο γάμος γίνεται την Κυριακή και προκαλεί την ανατροπή στο ταξίδι. Ταξίδι στο παρατεταμένο καλοκαίρι μιας γυναίκας στα μαύρα και του μικρού γιου της. Μάνα και παιδί πενθούν έναν άντρα χαμένο στα χρόνια του πολέμου. Πληροφορίες δεν υπάρχουν παρά μόνο υποθετικό πένθος, υποθετική ορφάνια.

Και τώρα το ταξίδι. Μακρινό καλοκαιρινό ταξίδι από την Αθήνα στον Έβρο• ταξίδι φορτωμένο δισταγμούς και επιθυμίες. Εκεί θα ’ρθουν αντιμέτωποι με όλα τα διλήμματα της ζωής τους, επώδυνα και γεμάτα από τις χαρές που τους λείπουν. Πάνω τους, μια ύπουλη συναστρία ειρωνικών αστερισμών• και μέσα σ’ όλα ο γάμος, σαν οξύμωρο περιστατικό μεταξύ τρελού πανηγυριού και τραγωδίας.

Οι ήρωες της ιστορίας αυτής θα παίξουν και θα μπλεχτούν μέσα στον χρόνο. Στο παρόν και στο μέλλον, με τις τρικλοποδιές του αορίστου… Γι’ αυτό και τα αισθήματά τους, έντονα όσο ποτέ, θα ενηλικιωθούν με επικίνδυνη ταχύτητα. Μέσα από τη ματιά του παιδιού κι ενός καλοκαιριού με συστατικά τον έρωτα, το πάθος, τον θάνατο και το γέλιο. Όπως η ίδια η ζωή. Και πίσω απ’ όλα ο γάμος, σαν πρόσχημα σοβαρό, με την αστεία αθωότητά του.

Όμως ο γάμος αυτός, στην πραγματικότητα, έχει τελεστεί το 1952 και εκείνοι ήταν εκεί. Θα ανέβουν τελικά σε ένα τρένο και θα πραγματοποιήσουν ένα "ταξίδι" στο παρελθόν, σε μνήμες καλά θαμμένες, σχεδόν ξεχασμένες, ανασύροντας μικρές λεπτομέρειες που ούτε καν θα φανταζόντουσαν ποτέ πως θα μπορούσαν να έχουν συγκρατήσει. Μικρές στιγμές που κρύβουν μέσα τους προσωπικές αλήθειες, αγάπες, έρωτες, τραγωδίες και όλα αυτά, υπό την σκιά ενός γάμου χαρμόσυνου που σηματοδεί ένα νέο ξεκίνημα.
Πρόσωπα ρευστά, ευμετάβλητα και, άρα, ευπροσάρμοστα στη χαρά, τη θλίψη, τη στέρηση, την πλησμονή, τη μοναξιά, τον χρόνο και τον θάνατο. Δίνουν υπόσταση κι εκτόπισμα στις σκέψεις και στα συναισθήματα της ζωής τους, της αλήθειας τους- της αλήθειας μας-.

Σε μια εποχή μετάβασης, όπου το παλιό βυθίζεται και το καινούργιο δεν έχει αναδυθεί, το βιβλίο αυτό μιλά για ανατροπές, πλασμένες από μικρούς θανάτους, συνεχείς αναγεννήσεις και εσωτερικές μετακινήσεις προς ένα ανώτερο επίπεδο επίγνωσης με εμπιστοσύνη στη ζωή. Για πράγματα που πρώτη φορά αντικρίζεις, για πράγματα που έχουνε περάσει, για ένα τίποτα που είναι αρκετό να ευαγγελιστεί την μεγαλύτερη αφθονία.