Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Μέσα στο Μυστρά της Σπάρτης , στα αριστερά του δρόμου που οδηγεί στην πύλη του βυζαντινού Μυστρά (ακριβώς στη στροφή με τη γέφυρα) , βρίσκεται μια μαγευτική τοποθεσία με την ονομασία «οι Βούβαλοι» :

Είναι ένα φαράγγι δασωμένο , με έναν ψηλό και λυγερό καταρράχτη που πέφτει σε μια γαλαζοπράσινη λιμνούλα και ύστερα τα νερά συνεχίζουν τον δρόμο τους , σαν χείμαρρος πλέον , στη χαλικόστρωτη κοίτη τους ανάμεσα από βαθύσκια αιωνόβια πλατάνια . Ψηλότερα , στην απέναντι πλαγιά, βρίσκεται ο Βυζαντινός ναός του Α. Ιωάννη του Θεολόγου των Βουβάλων , με μια κρήνη στην οποία έχει εντοιχιστεί μαρμάρινη σαρκοφάγος των ρωμαϊκών χρόνων ενώ στα πόδια του φαραγγιού , κάτω από το ναό , βρίσκονται κι άλλες κρήνες με τρεχούμενα νερά .

Ο χώρος αυτός έχει διαμορφωθεί όμορφα από τον δήμο Σπάρτης προκειμένου οι επισκέπτες να απολαμβάνουν αυτήν τη μοναδική φυσική ομορφιά , αλλά μέσα σ’ όλα αυτά τα ωραία κι ελκυστικά υπάρχει μια μεγάλη απογοήτευση :

Το ξύλινο γεφύρι που στήθηκε για να ενώσει τις δυο πλευρές του φαραγγιού είναι κλειστό , γιατί λείπουν μερικά μέτρα προκειμένου να πατήσει καλά στην απέναντι πλευρά !!!

Αναρωτιέται κανείς , ποια «κατάρα» βαραίνει τα δημόσια έργα στην Ελλάδα ώστε αυτά είτε να γίνονται σαν «γεφύρια της Άρτας» είτε να μένουν ημιτελή και να ξοδεύονται χρήματα του φορολογούμενου χωρίς πολλές φορές να υπάρχει αντίκρισμα .

Τους λόγους που άφησαν ημιτελές το γεφύρι στους Βουβάλους του Μυστρά δεν τους γνωρίζουμε ! Σίγουρα όμως πρέπει ο δήμος Σπάρτης να ολοκληρώσει ΑΜΕΣΑ το έργο αυτό , ώστε οι δημότες αλλά και οι επισκέπτες να έχουν τη δυνατότητα να χαρούν αυτήν την υπέροχη μοναδική φυσική τοποθεσία .

Η ανάπτυξη ενός δήμου και η ποιότητα ζωής των κατοίκων του δεν είναι μόνο τα μεγάλα και φιλόδοξα έργα αλλά (κυρίως) το άθροισμα πολλών μικρότερων έργων τα οποία συνθέτουν το ψηφιδωτό της καθημερινότητας .