Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Γινόμαστε όλο και περισσότεροι οι άνθρωποι στη μικρή γειτονιά του κόσμου μας αλλά … έρημος η ζωή μας . Προσανατολισμένοι στην ύλη χάσαμε την ψυχή και το πνεύμα μας . Διψασμένοι κάτω από ανελέητους ήλιους πορευόμαστε στη στέγνια των καιρών ώσπου έρχεται μια πνοή δροσερού αέρα και σου φέρνει σταγόνες νερού ζωογόνες , που σου δίνουν κουράγιο να βαδίσεις , ελπίζοντας να φτάσεις σε μιαν όαση .

Έλαβα , λοιπόν , σήμερα ένα βιβλίο με αφιέρωση από έναν καλό φίλο , τον Σπαρτιάτη Γιώργο Γάββαρη . Και λέω «Σπαρτιάτης» όχι μόνο με την έννοια της καταγωγής αλλά, κυρίως , για να χαρακτηρίσω ένα συμπολίτη μας που αγαπά την ψυχή της Σπάρτης και κάνει το δικό του προσωπικό αγώνα , για να μείνει αυτή η ψυχή ζωντανή και ανθοφορούσα .

Μικρό το βιβλίο σε μέγεθος , «μεγάλο» σε περιεχόμενο , λιτό και σεμνό , μια όμορφη έκδοση του 2016 από τις «ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ» , μια ποιητική συλλογή του Γιώργου Γάββαρη με τίτλο :
«ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ»

Πρόκειται για την 3η Ποιητική Συλλογή του Γιώργου Γάββαρη ύστερα από τη Συλλογή ποιημάτων «ΘΙΝΑ» (2010) και την Ποιητική Συλλογή «ΧΩΜΑΤΟΣΠΟΡΟΙ» (ποιήματα Χαικού - 2015).

Ο Γιώργος Γάββαρης γράφει ποιήματα όχι «κατ’ εντολήν» αλλά από μια ανάγκη εσωτερική . Όπως η μέλισσα συγκεντρώνει την πρώτη ύλη πετώντας στα λουλούδια για να φτιάξει το μέλι και το κερί , με όμοιο τρόπο κι ο Γιώργος , με ανοιχτές τις αντένες της ψυχής του , συγκεντρώνει απ’ τη ζωή εικόνες κι εμπειρίες , τις οποίες με το ταλέντο του ποιητή που διαθέτει τις μετουσιώνει σε ποιήματα , που το καθένα εμπεριέχει μια δική του ομορφιά και γοητεία , αφού είναι οι αντανακλάσεις μιας αλήθειας της ζωής των ανθρώπων .
«Ακολουθώ τα δέντρα .
Αλλάζει ο ήλιος τις σκιές
Γυρνούν ανάποδα τα φύλλα .
Προχωρώ , τα ακολουθώ
οι ρίζες τους ρουφάνε τη σκιά μου

Γίνομαι δέντρο κι εγώ .»
ΣΚΙΕΣ

Η ποίηση του Γιώργου Γάββαρη πάλλεται από μια εσωτερική συγκίνηση , η οποία μεταδίδεται αβίαστα και φυσικά στον αναγνώστη και τον αιχμαλωτίζει . Η ψυχή του έχει την πλαστική ικανότητα να εκφράζει τον εσωτερικό του κόσμο και να κατορθώνει , με λεπτότητα , αυτά που εκείνος αισθάνεται να τα αισθανθείς κι εσύ:
«Στο χιόνι περπατούσε .
Μαύρο παλτό.
Κλειστό πουλόβερ
τους λυγμούς ρουφούσε στον ψηλό λαιμό του

Πιο κει
ξυπόλητο παιδί
έξω από το καφενείο
δίπλωνε τα κρυοπαγήματα .

Χωρίς κουβέντα
του δίνει τα παπούτσια .
Και λάμπει
ολόκληρη η φορεσιά του».
ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Ωραίοι κι εμπνευσμένοι στίχοι που φανερώνουν ευγενική δεκτικότητα κι εκδήλωση της ψυχής . Μέσα τους υπάρχει μια μουσική ανάλαφρη κι ένας λυρισμός λεπτός που αποκαλύπτει ένα βλέμμα στον κόσμο γεμάτο διεισδυτική ευαισθησία και ενδιαφέρον πραγματικό . Εδώ δεν υπάρχει η άγονη εγκεφαλικότητα αλλά η ψυχική ειλικρίνεια και το δέος μπροστά στη ζωή .
«Ντουλάπα
Ρούχα
ξέφτια άλλης εποχής
μαύρα
κοκαλωμένα .

Χλαίνες σφαιρότρητες
εικόνες κουβαλούν
από της Σαξονίας λασποχώρια .»
ΑΠΩΛΕΙΕΣ 1

Ζωντανό αεράκι ποίησης που το κατευθύνει φαντασία ζεστή στις χώρες του ανύπαρκτου, που είναι , θαρρώ , το μόνο υπαρκτό .
«Στο διπλανό δωμάτιο
Τρεις τραυματίες , ένας νεκρός .
Και στο γραφείο μου εγώ
νίκες , ανακωχές , θανάτους διεκπεραιώνω.»
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΡΟΜΟΥ

Η ποίηση του Γιώργου Γάββαρη ηχεί σκέτα , στεγνά κι αφού τη νιώσεις πρώτα με τη γλυκιά θέρμη που αφήνει η σφαίρα στο κορμί , ύστερα καταλαβαίνεις πως έχεις μια πληγή στο στήθος που τη νόμιζες γιατρεμένη μα αυτή ακόμα αιμορραγεί .
«Παιδί , θυμάμαι ,
Διάλεγα όνειρα ανέγγιχτα
και σε συρτάρι κλειδωμένα .

Ως τώρα ψάχνω
σε υπόγεια , σοφίτες και δωμάτια
κλειδιά για να βρω .
Κι η μάνα μου
στον τάφο της ολόρθη
να μου λέει :
Στα κλέψανε αγόρι μου , στα κλέψανε !

Μακάρι να ’ταν ποιητές
για να τους αθωώσω!»
ΑΠΩΛΕΙΕΣ 2

Δεν έχεις εδώ ν’ αντιμετωπίσεις ρηχά αισθήματα , απαλές διακυμάνσεις των στίχων μόνο για την τεχνική , ανέξοδο λυρισμό . Έναν άνθρωπο θα βρεις να κείτεται τραυματισμένος στο χώμα , με μιαν απόλυτη μοναξιά γύρω του , μ’ ένα αρρωστημένο φως στο τοπίο , με τη μεγάλη νύχτα να κατεβαίνει στα μάτια .
«Τον λέγανε τρελό , θυμάμαι.
Το πόδι το δεξί κοντύτερο
από το άλλο.
Περπάτημα οδυνηρά γελοίο .
Τον κυνηγούσαν σαν κατάδικο .
Περίγελως των παιδιών .

Τη χλεύη τους δεν άντεξε

και έβγαλε φτερά .»
Η ΛΥΤΡΩΣΗ

Μέσα στις ετοιμόρροπες φωνές των ημερών μας , οι ποιητικές λέξεις του Γιώργου Γάββαρη έχουν τη στερεότητα της βουνίσιας πέτρας και του βράχου στο ακροθαλάσσι . Δεν τις βρήκε εύκολα . Γιατί πριν γράψει , είναι φανερό , έσκαψε βαθιά ερευνώντας , μέχρι να φτάσει εκεί που υπάρχει η λάβα εκείνη που γεννάει όλες τις ποιητικές πυρκαγιές.
«Τις λέξεις όλες
στα πανηγύρια τω δασών τις ξόδεψα .
Κι αυτές
-οι ξεχασιάρες-
λικνίζοντας το νόημά τους
στου Φθινοπώρου το χαμό
γινήκανε φύλλα χρωματιστά
αντίς κλαδιά ν’ απλώσουν .»
ΜΑΤΑΙΩΣ

Και μια ευχάριστη , ακόμα , έκπληξη : Οι στίχοι είναι γραμμένοι με το γοητευτικό πολυτονικό σύστημα !!! Οι ξεχασμένοι κι εξορισμένοι τόνοι και τα πνεύματα της Ελληνικής Γλώσσας , που για αιώνες αποτελούσαν στολίδια στα κείμενα των γραμματισμένων , στολίζουν ακόμα περισσότερο τους στίχους του ποιητή Γιώργου Γάββαρη δίνοντας σε κάθε λέξη την αίγλη και τον χαρακτήρα της . Οι όμορφες εικόνες της ζωγράφου Χριστίνας Καραντώνη στολίζουν το εξώφυλλο και στηρίζουν διακριτικά ποιήματα της συλλογής ενώ εμφανώς άψογη είναι η επιμέλεια της έκδοσης και οι τυπογραφικές διορθώσεις από τη Φιλόλογο Φωτεινή Βασιλοπούλου και τον ποιητή Κώστα Θ. Ριζάκη αντιστοίχως . Η Ποιητική Συλλογή του Γιώργου Γάββαρη τυπώθηκε το Μάιο του 2016 στην Αθήνα από τις γραφικές τέχνες Γεωργίου Α. Γκέλμπεση για τις «Εκδόσεις των Φίλων» και διατίθεται κεντρικά από το Βιβλιοπωλείο «ΚΟΡΑΛΛΙ» , Πατησίων και Πολυτεχνείου 1 - ΑΘΗΝΑ .

Αξίζουν τα καλύτερα λόγια και συγχαρητήρια ειλικρινή στο Γιώργο Γάββαρη για την νέα ποιητική του Συλλογή . Όλα δείχνουν ότι ο δρόμος θα είναι μακρύς , γεμάτος γόνιμη πνευματική αναζήτηση και ποιητική δημιουργία . Του το ευχόμαστε και αναμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια !