Γράφει ο Χρήστος Πλειώτας*

ΣΠΑΡΤΗ. Μία ελπιδοφόρα εκδήλωση έλαβε χώρα την 15 – 06 – 2016 στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων της δημόσιας κεντρικής βιβλιοθήκης Σπάρτης, από την οποία δυστυχώς απουσίαζα, λόγω ανειλημμένης υποχρέωσης.

Η συνέπεια ήταν να χάσω το προλόγισμα του βιβλίου, του εκλεκτού συναδέλφου μου και Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Σπάρτης, Παναγιώτη Ηλία Κομνηνού, που τιτλοφορείται: «ΜΙΚΡΟΣ ΑΜΗΤΟΣ» (Αμητός: θερισμός. Η από τον θερισμό συγκομιδή και γενικότερα κάθε συγκομιδή καρπών. Μεταφορικά: αποκομίσαμε απ’ την διδασκαλία του πλούσιο αμητό γνώσεων).

Καταξιωμένοι συμπολίτες, Δικηγόροι και Φιλόλογοι, προλόγισαν το βιβλίο, εγκωμιάζοντας την σκέψη, την δημιουργικότητα, τον προβληματισμό, τον ψυχισμό του τιμώμενου συγγραφέα.

Ας μου συγχωρεθεί ο δικός μου μεταλογισμός! (μεταλογισμός: Η διερεύνηση της ίδιας της διαδικασίας του λογισμού του κρινόμενου προσώπου).

Διερωτώμαι γιατί είναι πάντα ωφέλιμο και ελπιδοφόρο το προλόγισμα ενός βιβλίου; Βρίσκω εύκολη και άμεση απάντηση: Διότι το κάθε βιβλίο χρίζει προσοχής και σεβασμού. Διότι το κάθε βιβλίο είναι μία «ιστορία» ή αν θέλετε μία αληθινή βιωματική πραγματικότητα. Διότι το «δράμα» και το «άδικο» είναι αυτά που πονούν, αυτά που ανοίγουν πληγές, αυτά που ματώνουν και πρέπει να μένουν «ακοινώνητα» ενώ η ελπίδα, η χαρά της δημιουργίας, το δικαίωμα στο όνειρο, που «ανοίγουν» με ένα βιβλίο χρίζουν μεγέθυνσης.

Το προλόγισμα ενός βιβλίου είναι ένας μεγεθυντικός φακός πάνω στην γραφίδα του συγγραφέα. Είναι ο πλέον δόκιμος τρόπος γι’ αυτόν που προλογίζει, ώστε να παρουσιάσει συνοπτικά έννοιες και πτυχές της ζωής του συγγραφέα, μέσα απ’ το έργο του: Την αίσθηση της δημιουργίας του, την επιδίωξη αφύπνισης, την αγωνία του για το καλύτερο, τον φόβο του για το επερχόμενο κακό, τις ομολογίες του, τις εκμυστηρεύσεις του, τις ευαισθησίες του, την αξιοπρέπειά του, την τόλμη του να γράψει ένα βιβλίο ζωής γι’ αυτόν ή να παραθέσει την ζωή του μέσα από αυτό.

Ο «Μικρός Αμητός» είναι μία βιβλιοδετημένη συλλογή κειμένων, που διαχρονικά αναδεικνύουν την πολύπλευρη ενασχόληση του Συγγραφέα, με θέματα της ζώσας καθημερινότητας του και καθημερινότητας των συνανθρώπων του, αλλά και με τις εικόνες της ζωής που επιθυμεί να υπάρξει γύρω του.

Διαρθρώνεται σε ευσύνοπτα κεφάλαια ομιλιών, δοκιμίων, απόψεων, θέσεων, αντιθέσεων, ιστορικών κειμένων, αποχαιρετισμών και τέλος κειμένων επιλόγου, ενώ διανθίζεται και από παράρτημα εικόνων και τιμητικών εγγράφων, προερχομένων απ’ την ζωή του συγγραφέα.

Τα κείμενα αφορούν επίκαιρα θέματα με τα οποία ο συγγραφέας στοχεύει διαχρονικά να αναδείξει, τους προβληματισμούς, τις απόψεις του, τις ιδέες του, ενώ ως επίλογος έρχεται η ευχάριστη έκπληξη δύο ποιημάτων του, αποκαλυπτικών της ευαίσθητης φύσης του.

Θα σταθώ ενδεικτικά στον «θρήνο» του, όπου ο συγγραφέας, ομιλώντας για τον ίδιο και τον αδερφό του που «έφυγε» αναφωνεί, «φωτογραφίζοντας» τις αρχές και τις αξίες του: «…δεν γίναμε επίορκοι», «…ποτέ κανέναν δεν βλάψαμε», «…δεν απαξιώσαμε», «…δεν συκοφαντήσαμε» «…δεν αδικήσαμε», «…ακολουθήσαμε το δύσβατο μονοπάτι της αρετής με τόλμη, με τιμιότητα, με αξιοπρέπεια».

Κουβέντες μεγάλες που για να τις γράψεις χρειάζεται να ομολογήσεις: «Είχαμε περηφάνια και στην θλίψη και στην ορφάνια».

Τεράστια φράση που την ομολογεί δυνατά ο συγγραφέας στην λεζάντα που παραθέτει, κάτω απ’ την φωτογραφία του πατρικού του σπιτιού και των γονιών του.

Ανεξίτηλη στην μνήμη του η ακεραιότητα των γονιών του. Ελάχιστη «σπονδή» του σ’ αυτήν η γραφή του: «Ο πατέρας Ηλίας έφυγε νωρίς. Καλός, ακέραιος και πολιτισμένος. Η μάνα Ελένη, χήρα με τέσσερα παιδιά, αγωνίστηκε, ξενοδούλεψε, έστυψε την πέτρα. Στάθηκε άξια. Τα κατάφερε και τα εύσημα ψυχής αμέτρητα στις ζωντανές μνήμες και των δύο. Ακόμα και στις παλιές φωτογραφίες τους παραμένουν ζωντανοί».

Ως μαχόμενος Δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Σπάρτης, ίσος μεταξύ ίσων, ο Παναγιώτης Ηλία Κομνηνός δεν θα μπορούσε να μην διανθίσει το βιβλίο του, με αξιόλογους αποχαιρετιστήριους λόγους του, σε πρόσωπα που έφυγαν πρόωρα και υπηρέτησαν την δικαιοσύνη απ’ το δικό τους μετερίζι έκαστος.

Ξεχωριστός στα μάτια μου, ο επικήδειος λόγος του, για τον άνθρωπο, τον Δικαστή, τον Δημοκράτη Αντώνιο Μιχαλακέα. Είναι ο διαχρονικά συμβολικός λόγος ενός έγκριτου Δικηγόρου που εμφορείται από Δημοκρατικά ιδεώδη, προς τον ενσαρκωμένο – στο πρόσωπο του εκλιπόντος – ακέραιο, τίμιο, γενναίο και δίκαιο Δικαστή όλων των εποχών, που πάντα αναζητά και χειροκροτεί η κοινωνία μας.

Είναι όμως την ίδια στιγμή και η θαρρετή γνώμη του Δικηγόρου, που τολμά να υποστηρίξει μέσω της μνήμης του προσώπου που έφυγε, αρχές, αξίες και ιδεώδη που υπερασπίστηκε και εκφράζουν και τον ίδιο, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πως η δημοσιοποίησή τους και μόνο, θα μπορούσε να ανησυχήσει την ήσυχη ζωή του, ιδιαίτερα σήμερα που όλοι ακούν και βλέπουν, αλλά προτιμούν να σιωπούν.

Σε ένα άλλο άρθρο του υπό τον τίτλο: Το «Ευλογημένο Δένδρο και το Μέγα Ελαιόδενδρο», ο συγγραφέας «ξεσπά» γράφοντας για την ανάγκη προστασίας και ανάδειξης της πανάρχαιας ελιάς, που φύεται στην Λακωνική Γη, πλησίον του Μυκηναϊκού ανακτορικού κέντρου του «Αγίου Βασιλείου» Ξηροκαμπίου και ζητά την εγρήγορση όλων για την διάσωσή της.

Σε συνάρτηση πάντα με τις ευαισθησίες και τις προσδοκίες του για έναν καλύτερο κόσμο, προσανατολισμένο στην αρχαία Ελληνική κληρονομιά ο συγγραφέας σε άλλο άρθρο του εμπνέεται από την «Μεγάλη Ρήτρα του Λυκούργου» και αγωνιά να προβληθεί ιδιαιτέρως ως το αρχαιότερο συνταγματικό κείμενο της Ελληνικής ιστορίας. Έγινε ευτυχώς η επιθυμία του πραγματικότητα, στην εκδήλωση για τα 180 χρόνια του Πρωτοδικείου Σπάρτης.

Δεν χρίζει υποτίμησης κανένα κείμενο του Παναγιώτη Ηλία Κομνηνού. Θέμα μόνο χρόνου και περιορισμένου τόπου είναι η εδώ ενδεικτική ενασχόλησή μου, με σημεία από μεμονωμένα κείμενά του.

Ευθέως θα πω ότι δεν με ξένισε η κυκλοφορία του βιβλίου του. Το ανέμενα. Παρακολουθώ τα κείμενά του χρόνια και ήμουν σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα προέκυπτε ως ανάγκη, η αρμονική ταξινόμησή τους, ώστε να γίνουν βιβλίο.

Ορισμένοι λένε πεσιμιστικά, ότι είμαστε ανθρωπάκια μονταρισμένα στις ράγες μίας ζωής, που άλλοι έχουν χαράξει πριν από εμάς για εμάς. Ότι έχει υποθηκευτεί το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Ότι είμαστε υποχρεωμένοι για να επιβιώσουμε, να κοστολογούμε πάντα σε χρήμα τις ψυχές των ανθρώπων.

Αντίσταση σε μια τέτοια δύνη πανωλεθρίας και ελπίδα ανάτασης δίνει μόνο η πνευματική εγρήγορση. Ο άνθρωπος που εκτίθεται γράφοντας, ο μικρός ερασιτέχνης συγγραφέας ακόμα και ενός μόνο άρθρου, πόσο μάλλον μίας σειράς κειμένων ζωής, ποτέ δεν γίνεται εύκολη λεία σ’ αυτούς που καραδοκούν και τρέφονται με τις ανωτέρω σκέψεις. Και το κυριότερο ξεχωρίζει πάντα από όλους αυτούς, που έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά τους, κάνουν την δουλειά τους!!!

Ο Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Σπάρτης και εμπνευστής του «Μικρού Αμητού» δεν ξέρω πόσο γεμάτος είναι ως Δικηγόρος όμως θα μπορούσε κάλλιστα να σταδιοδρομήσει ως φιλόλογος με την ετυμολογική έννοια του όρου. Ο άνθρωπος, ο επιστήμονας που διερωτάται και προβληματίζεται συνεχώς, γράφοντας κείμενα ζωής, είναι φίλος του λόγου, αγαπά την μάθηση, αγαπά τα γράμματα, είναι λόγιος και όχι «μισόλογος» όπως οι περισσότεροι ημιμαθείς της περιοχής μας.

Με καρδιά και ειλικρίνεια, εύχομαι στον Παναγιώτη Ηλία Κομνηνό Δικηγόρο στο Πρωτοδικείο Σπάρτης, να συνεχίσει να γράφει.

Να συνεχίσει να προσφέρει. Να συνεχίσει να επενδύει στο χρηματιστήριο των ανιδιοτελών ιδεών αυτού του κόσμου. Ιδιαίτερα σήμερα που αλλάζει δραματικά κατά του ανθρώπου η εποχή μας.

Εάν έχω το δικαίωμα σε κάτι να τον συμβουλέψω αυτή είναι η δική μου συμβουλή: «Πρόεδρε άφησε πίσω αυτούς που κρατάνε υπό έλεγχο τα θαυμαστικά τους για εσένα». Και εύχομαι να έρθει η στιγμή που θα προλογίσουν τον «Μεγάλο Αμητό» Σου.

*Δικηγόρος

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr