ΣΠΑΡΤΗ. Το Νομικό Πρόσωπο Πολιτισμού και Περιβάλλοντος του Δήμου Σπάρτης και η Εφορεία Αρχαιοτήτων Λακωνίας στο πλαίσιο των Πολιτιστικών εκδηλώσεων του «Σπάρταθλον 2016» και των Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς διοργάνωσε χθες Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου μια ξεχωριστή εκδήλωση στο Αρχαιολογικό Μουσείο Σπάρτης.

Συγκεκριμένα, στο προαύλιο του Μουσείου που παρέμεινε όλο το απόγευμα ανοικτό στο κοινό με αρχαιολόγους της ΕΦ.Α.ΛΑΚ. να πραγματοποιούν ξεναγήσεις, παρουσιάστηκε το βιβλίο «Όταν έφυγαν τα αγάλματα» της Αγγελικής Δαρλάση.

Πρόκειται για μια βαθιά ανθρώπινη και αντιπολεμική ιστορία για την αναζήτηση ταυτότητας, την ενηλικίωση, τη φιλία και την ανάγκη συνέχισης και διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς βασισμένη στην πραγματική ιστορία απόκρυψης των αρχαιοτήτων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου κατά τη διάρκεια του Ελληνοιταλικού πολέμου. Για την καταστροφή των μνημείων Πολιτιστικής Κληρονομιάς κατά τη διάρκεια των πολεμικών συρράξεων μίλησαν επίσης ο κ. Κωνσταντίνος Πασχαλίδης, αρχαιολόγος του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και ο κ. Λεωνίδας Σουχλέρης, αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Λακωνίας.

Η παρουσίαση του συγκεκριμένου μυθιστορήματος πραγματοποιήθηκε και στο πλαίσιο των εκδηλώσεων των Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς με θέμα «Βία και ανεκτικότητα».

Η συγγραφέας Α. Δαρλάση έχει πει σε σχέση με το βιβλίο:

«Δεν πιστεύω στα μηνύματα στην τέχνη. Η τέχνη έχει τους δικούς της κώδικες, τον δικό της τρόπο να συγκινεί, να ευαισθητοποιεί, να προβληματίζει. […] Η ιστορία της απόκρυψης με γοήτευσε. Θέλησα να μπω στη θέση εκείνων των απλών ανθρώπων. Να φανταστώ το πώς βίωσαν εκείνη την επιχείρηση, τι σήμαινε για εκείνους η συγκεκριμένη πράξη αντίστασης, τη σχέση τους με τα αρχαιολογικά ευρήματα σε μια καθημερινότητα πολέμου και με την απειλή του ναζισμού ορατή. Και ειδικότερα πώς το βίωσε και το διαχειρίστηκε ένα νεαρό κορίτσι που είχε ιδιαίτερη σχέση με τα αγάλματα, μια σχέση που σχεδόν όριζε την ταυτότητά της» […].

«Πολλοί από εμάς δεν τη γνωρίζουμε καν την πολιτιστική μας κληρονομιά τόσο την υλική όσο και την άυλη ή κάποιοι άλλοι τη γνωρίζουμε μέσα από ένα παραμορφωτικό φίλτρο. Είναι θέμα παιδείας (είναι μια κοινότοπη διαπίστωση μιας πικρής αλήθειας). Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω, πως σίγουρα θα βρίσκονταν ανάλογοι άνθρωποι όπως βρέθηκαν και τότε. Επειδή υπάρχουν ευτυχώς και αρκετοί που ξέρουν και καταλαβαίνουν, ή που δεν ξέρουν, αλλά αγαπάνε ή συγκινούνται και καταλαβαίνουν. Είμαι σίγουρη πως και σήμερα θα βρίσκονταν κάποιοι που, για διαφορετικό προσωπικό λόγο ο καθένας, θα έπρατταν ανάλογα».