Γράφει η Μ.Α.Τ.

Ένα ηλιόλουστο Σάββατο, μια παιχνιδιάρα Κυριακή, ένα περίπατος στην πόλη. Ο Νοέμβριος είναι ακόμα μικρός.

Είναι όμορφη η πόλη το Φθινόπωρο. Ήρεμη στην ωριμότητά της, σε κοιτάζει κατάματα, σε καλεί να την ξανά-γνωρίσεις, και σε κερνάει απλόχερα τα.. μικρά μικρούτσικα θαύματά της…

Φαίνεται δύσκολο όμως έως και ακατόρθωτο στις ημέρες μας, να ξεχάσεις και να ξεχαστείς. Να ξεχάσεις το μέτρημα, να ξεχάσεις τους λογαριασμούς, τους διακανονισμούς, τις αγωνίες, την ανασφάλεια όλα τα Α της στέρησης.

Κι ένα απομεσήμερο Κυριακής, βγαίνεις στην πόλη…και το πρώτο της απρόσμενο θαύμα είναι δικό της και στο χαρίζει όλο-δικό σου. Για μια ώρα για δυο ώρες, τα έχεις όλα ξεχάσει! Μια ευλογημένη σιωπή σου κάνει παρέα, λίγοι οι άνθρωποι, ευγενικοί, χαιρετούν μιλούν χαμηλόφωνα, τα σπίτια τα δέντρα τα φυτά ως και τα αυτοκίνητα ομορφαίνουν κάτω από το γλυκό φθινοπωριάτικο ήλιο, και εσύ αφήνεσαι σε τούτη την «έλλειψη βαρύτητας» και περιπλανιέσαι στους ήσυχους δρόμους.

Μπροστά στην Πινακοθήκη, Παλαιολόγου και Θερμοπυλών γωνία, συναντιέσαι με ένα αλλιώτικο θαύμα, της πόλης και της φύσης μαζί. Ο πρώτος τη τάξει φοίνικας εκεί ξαναζωντανεύει. Ξεσκεπάστηκε από το θλιμμένο του κάλυμμα και αφέθηκε να ξανά-μεγαλώσει και να ξανά-στολίσει το δρόμο μας. Τον κοιτάζεις εκεί ψηλά και θέλεις να φωνάξεις ζήτω!! τόση χαρά σε ξαφνιάζει. Είναι ο συμβολισμός, αναρωτιέσαι, είναι η ελπίδα που σκορπίζει, είναι το ξανά-γέννημα; τελικά οι φοίνικες της κεντρικής μας λεωφόρου είναι κομμάτι της ζωής μας.

Λίγο πιο βόρεια, το…θαύμα είναι ανθρώπων έργο, πιο σωστά των Υπηρεσιών του Δήμου έργο, αλλά σαν θαύμα λογίζεται. Το Κενοτάφιο του Λεωνίδα, η μικρή ιστορική γωνιά της πόλης, επιτέλους μας προσκαλεί στο ταξίδι της, απαλλαγμένη από τους 6+3+1 κάδους στη πόρτα της. Περνάς συχνά από εκεί, σήμερα ξαναπερνάς, το θαύμα έχει πλέον συντελεστεί. Ο χώρος είναι ανοιχτός καθαρός για περαστικούς επισκέπτες και προσκυνητές, η μικρή μας πόλη τιμάει τη μεγάλη της ιστορία.

Κι’ ύστερα, κι’ ύστερα, παίρνεις….τους δρόμους, να ψάξεις να βρεις να συναντήσεις να δεις να ανασάνεις να αγγίξεις τα πολλά μικρά θαύματα των κήπων της πόλης.

Αν την Άνοιξη μοιάζει πολιορκημένη από την αψάδα των πορτοκαλεώνων τριγύρω της, το Φθινόπωρο η πόλη ελευθερώνεται στην ομορφιά και την ευωδιά των γιασεμιών εντός της.

Σκαρφαλωμένα σε μαντρότοιχους και πέργολες, σφιχταγκαλιασμένα με κολόνες και κάγκελα, νωχελικά γερμένα σε πόρτες και αυλόπορτες, εκπληκτικά επίμονα και ολάνθιστα πάνω σε χαλάσματα, λευκά μικρά μικρούτσικα-μεγάλα - θαύματα ημέρα και νύχτα. Στην Ευαγγελιστρίας, στη Μενελάου, στην Αγίου Νίκωνος, σαν καταρράχτες από μπαλκόνια στην Άγιδος και στη Βρασίδου, πανέμορφα δεντράκια γιασεμιά στην Πλατανιστά, ένα ψηλό και ανατρεπτικό γιασεμί ερωτευμένο με μια νεραντζιά στη Λεωνίδου, γελαστοί ανθισμένοι γείτονες στην Ηρακλειδών, λιγνά κλωναράκια τρεμάμενα στο πρώτο βραδινό αεράκι. Η πόλη μυρίζει γιασεμί…

…Για άλλη μια φορά για περπάτημα ξεκίνησες, στα…σύννεφα γιασεμιά κατέληξες. Παίρνεις το δρόμο του γυρισμού…η πόλη ξαναφοράει τους θορύβους της.

Αν είμαστε τυχεροί και ο Χειμώνας είναι γλυκός στα μέρη μας, τα γιασεμιά της πόλης θα μείνουν ανθισμένα, λευκά με αέρινες ροζ γραμμές, ίσαμε τα Χριστούγεννα και…

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr