Στα χείλη κάθε Σπαρτιάτη, τα τελευταία 20 χρόνια, βρίσκεται ο πικρός λόγος. Λόγος που έχει να κάνει με την υστέρηση του τόπου και τη δυστυχία της κοινωνίας…

Με όρους που η σύγχρονη κοινωνία έχει καθορίσει για την ευτυχία, την πρόοδο και την προκοπή, η Σπάρτη βρίσκεται μακριά από την ευημερία...

Οι καταθέσεις στις Τράπεζες δεν εξαγοράζουν την ευτυχία!

Με όρους που η Φυλή και η Φιλοσοφία έχει ορίσει, πάλι η Σπάρτη υστερεί και δυστυχεί...

Η κληρονομιά ενός ονόματος δεν φέρνει την πρόοδο και την ευημερία.

Τι να φταίει, τι να φταίει, που δεν πήγαμε μπροστά…

Ας δούμε τα πράγματα, όχι από την αρχή αλλά από το τέλος.

Δημήτρης Γιαννακόπουλος

Έρχεται, τελικά, στη Σπάρτη και δεσμεύεται ό,τι θα δημιουργήσει τέτοια ποδοσφαιρική ομάδα που θα μεσουρανεί και στην Ευρώπη. Δεσμεύεται ό,τι θα δημιουργήσει σύγχρονο Αθλητικό και Πολιτιστικό Κέντρο.

Τον διώχνουμε!

Ευστάθιος Βαλιώτης

Έρχεται στη Σπάρτη για να δωρίσει ό,τι μας στέρησε το Κράτος και να βάλει το όνειρο του, το ΤΕΙ σε ρεαλιστική βάση.

Τον γελάσαμε!

Σαράντος Παπαπαναγιωτάκης

Έρχεται στη Σπάρτη για να αναμορφώσει σε μορφή και λειτουργία τη Λέσχη, το Ταμιευτήριο, τον Μυστρά και να δώσει πολλές δεκάδες θέσεις εργασίας.

Τον διώξαμε!

Για να μην θεωρηθεί ότι τα πρόσωπα θέλγουν τη γραφή ας δούμε και πίσω από τα πρόσωπα. Τα έργα…

Αεροδρόμιο

Η διαρκής διαφωνία και ασυνεννοησία των προσώπων που ορίσαμε να προασπίζουν τα συμφέροντά μας, στέρησε ακόμα και τη στοιχειώδη λειτουργία ενός μικρού αεροδρομίου, πόσο μάλλον ενός τουριστικού, την ώρα που άλλες περιοχές έχουν ήδη απογειωθεί. Αντ’ αυτού μας «φόρτωσαν» στη συνείδηση μας και δύο νεκρούς αεραθλητές…

Μουσείο

Η διαρκής διαφωνία και ασυνεννοησία των προσώπων που ορίσαμε να προασπίζουν τα συμφέροντα μας, στερεί - και θα στερεί για πολλά χρόνια - από τη Σπάρτη ένα Αρχαιολογικό Μουσείο της προκοπής, πόλο πολιτισμικής διάσωσης και τουριστικής ανέλιξης. Αντ’ αυτού χορτάσαμε με πρέζες φιλοπατρίας και αρχαιολαγνείας.

Μέγαρο Μουσικής

Η διαρκής διαφωνία και ασυνεννοησία των προσώπων που ορίσαμε να προασπίζουν τα συμφέροντα μας, στερεί το ένα από τα τρία Μέγαρα Μουσικής (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Σπάρτη) που σχεδίαζε το Ίδρυμα και μαζί με αυτό χάνονται και οι ελπίδες για τα συνοδά έργα και υπηρεσίες. Αντ’ αυτού καταλήξαμε σε ένα πάρκο αναψυχής, τόπο χλοερό, τόπο αναψύξεως…

Η Φυλή των Σπαρτιατών, σήμερα είναι απολύτως μεταλλαγμένη.

Γότθοι, Φράγκοι, Τούρκοι, Γερμανοί αλωνίζουν την κυτταρική μνήμη μας.

Πώς είναι δυνατόν να είμαστε απόγονοι του Λεωνίδα και του Παλαιολόγου όταν σήμερα δεν μπορούμε να αναδείξουμε ανάλογους ηγέτες;

Πώς είναι δυνατόν να είμαστε συγγενείς των Ομογενών που κρατούν τον πλούτο των χωρών τους στα χέρια τους;

Πώς είναι δυνατόν, τα παιδιά μας εκτός Σπάρτης να ευτυχούν κι εντός να δυστυχούν οι Σπαρτιάτες;

Πώς είναι δυνατόν 5 άνθρωποι, σε κάθε μια από τις προηγούμενες περιπτώσεις, να φράζουν τον δρόμο προς την ευημερία και την ευτυχία;

Ποιος και πώς θα εξηγήσει στα παιδιά μας γιατί ο τόπος εκτός από Θερμοπύλες είχε και 118;

Ποιος θα ερμηνεύσει την απώλεια ζωτικών πολιτών στην ξενιτιά του 1960 και στον ξεριζωμό του 2015;

Ποιος και πώς θα δικαιολογήσει στην Ιστορία τις μαύρες σελίδες ανάπτυξης των τελευταίων δεκαετιών;

Ποιος θα εμποδίσει τη διαγραφή της Σπάρτης (μεταφορικά και κατά περίπτωση κυριολεκτικά) από τον χάρτη;

Η ευθύνη για όλα αυτά αφορά πρώτα στον πολίτη Σπαρτιάτη που είτε με την συμμετοχή του, είτε με την αδιαφορία του, είτε με την αφασία στην οποία βολεύεται, έχει ενθαρρύνει την σταδιακή και ανεπανόρθωτη «άλωση» της Σπάρτης!

Υ.Γ. Το άγαλμα του «ηττημένου» Σπαρτιάτη πολεμιστή, με το σπασμένο ξίφος, στην κεντρική πλατεία τελικά δεν ήταν προφητικό αλλά αποτιμητικό…

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr