Μελέτη του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών δείχνει πως το 18% της Ελληνικής επικράτειας θα αντιμετωπίσει σύντομα το ζήτημα της μόνιμης λειψυδρίας με την περιοχή μας να βρίσκεται σε ζώνη υψηλού κινδύνου.

ΛΑΚΩΝΙΑ. Το ΚΠΕ Μολάων δημοσίευσε προ ημερών στο blog του (http://kpemolaon.blogspot.gr/) άρθρο σύμφωνα με το οποίο, μελέτες Ελλήνων επιστημόνων που πραγματοποιήθηκαν με αφορμή την φετινή Παγκόσμια Ημέρα Νερού (22/12/16) καταλήγουν στο συμπέρασμα πως πολλές Ελληνικές περιοχές θα αντιμετωπίσουν σύντομα το πρόβλημα της μόνιμης λειψυδρίας.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την Μελέτη του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών και με τον Καθηγητή Εδαφολογίας Κωνσταντίνο Κοσμά, υπολογίζεται ότι το 18% της ελληνικής επικράτειας έχει ήδη περάσει σε μια φάση απερήμωσης με σημαντικότερο πρόβλημα να εντοπίζεται στις περιοχές της Κρήτης και των νησιών του Αιγαίου, γεγονός που καθιστά επιτακτική την ανάγκη λήψης μέτρων για την ορθή διαχείριση των υδάτινων πόρων. Σύμφωνα με την ίδια μελέτη άλλωστε υπολογίζεται ότι στις αγροτικές περιοχές, το 22% του βρόχινου νερού χάνεται στη θάλασσα.

O κ. Κοσμάς επισημαίνει ότι δεν αποκλείεται τα επόμενα χρόνια να αυξηθεί σημαντικά το ποσοστό των περιοχών του ελλαδικού χώρου που απειλούνται. Αυτό πρακτικά συνάδει σε μείωση ή ακόμα και απώλεια της παραγωγικότητας των γεωργικών και δασικών εκτάσεων, κυρίως λόγω της διάβρωσης, που επιφέρει δραστική μείωση του βάθους και της γονιμότητας του εδάφους και της βλάστησης. Εκτός όμως από τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, η ερημοποίηση έχει επίσης σοβαρές κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες: «Εάν το έδαφος δεν αποδίδει, αμέσως μειώνεται η παραγωγή για τους αγρότες και περιορίζεται έτσι το ήδη συμπιεσμένο εισόδημά τους».

Βάσει των μετρήσεων της Ελληνικής Επιτροπής για την καταπολέμηση της ερημοποίησης, 34% των περιοχών της Ελλάδας θεωρείται υψηλού κινδύνου, 49% μέτριου κινδύνου και 17% χαμηλού κινδύνου.
Σύμφωνα με τον κ. Κοσμά, μεταξύ των περιοχών «υψηλού κινδύνου» ερημοποίησης κατατάσσονται όλα τα νησιά του Αιγαίου, περιοχές της Ανατολικής Πελοποννήσου, Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας, τμήματα των Θεσσαλίας, Μακεδονίας και Θράκης, καθώς και το Κεντρικό και Νοτιοανατολικό τμήμα της Κρήτης. Μικρότερο κίνδυνο διατρέχουν τα εδάφη των περιοχών της Κεντρικής Ελλάδας και Πελοποννήσου και τα Ιόνια νησιά, ενώ μηδαμινή είναι η απειλή του φαινομένου της ερημοποίησης για τις πεδινές περιοχές, με πολύ καλά αποστραγγιζόμενα και βαθιά εδάφη.

Οι σημαντικότερες διεργασίες πάντως που μπορούν να οδηγήσουν στην ερημοποίηση μιας ευαίσθητης περιοχής είναι η διάβρωση του εδάφους, η αλόγιστη χρήση γης από γεωργούς και κτηνοτρόφους, η ελάττωση του διαθέσιμου νερού, η αλάτωση, η αλκαλίωση και η οξίνιση του εδάφους (μεταβολές στο ph του), η χημική ρύπανση του εδάφους και η αποψίλωση των δασών.