Γράφει η Μ.Α.Τ.

Η Μαγούλα, η σημερινή… αριστοκρατική!!! συνοικία της Σπάρτης, δεν ήταν, τουλάχιστον στο πρόσφατο παρελθόν, ένα χωριό με τα χαρακτηριστικά αυτού που λέμε χωριό στην ελληνική επαρχία. Χτισμένη και απλωμένη αραιά δίπλα στη Σπάρτη, δίχως φανερά σύνορα, διεκδικούσε συχνά πυκνά μέρος της ιστορίας και της αίγλης της πόλης. Με τα χωράφια της κάτω από τη «Δεξαμενή», την ακρόπολη της πόλης, με τις αρχαίες πέτρες σπαρμένες στα περιβόλια της, με το Γενικό Νοσοκομείο Σπάρτης τοπογραφικά να της ανήκει, με το Σαϊνοπούλειο αμφιθέατρο να λέγεται και να γίνεται γνωστό ως Σπάρτης και να βρίσκεται στη Μαγούλα και με πολλές άλλες… διαδρομές, καλλιεργήθηκε αυτή η ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στην πρωτεύουσα και την πρώτη …κυρία επί των τιμών!!

Ήταν επί πλέον και πολύ πολύ τυχερή. Από τη Μαγούλα κατάγεται η οικογένεια Σαϊνόπουλου, που η αγάπη της για τον τόπο, άλλαξε και αλλάζει και τη μορφή και τη ζωή και το πολιτιστικό τοπίο Μαγούλας και Σπάρτης μαζί.
Οι κάτοικοί της περπατούσαν εύκολα ως τη Σπάρτη, τα παιδιά τους φοιτούσαν άλλοτε στο σχολείο της Μαγούλας άλλοτε στα σχολεία της Σπάρτης, οι πιο πολλοί εργάζονται στη Σπάρτη ενώ πολλοί Σπαρτιάτες έχουν εγκατασταθεί στη Μαγούλα.

Οι παλιότεροι θυμούνται 24ωρη και ολονύχτια διασκέδαση στα πλατάνια δίπλα στην εκκλησία, την Παρασκευή του Πάσχα, οργανωμένη από τον ιδιοκτήτη της ταβέρνας Βάρλα στη Σπάρτη, γνωστό και ως «Αλ Καπόνε».
Τα τελευταία χρόνια η Μαγούλα, ανακαλύπτει και κοινωνεί κάποια δικά της μα εντελώς δικά της στοιχεία, άγνωστα στους περισσότερους ακόμα και στους κατοίκους της, και παράλληλα χτίζει μια καινούρια νέας κοπής κοινότητα.

Με τις ιδέες και τη συμμετοχή μικρών και μεγάλων, με τις ενωτικές και ενθαρρυντικές κινήσεις ενός ανοιχτόμυαλου εφημέριου, έρχονται στην επιφάνεια τόποι ξεχασμένοι, οργανώνονται συναντήσεις, γιορτές, διαδρομές, η προχθεσινή ημερίδα στο σχολείο, με μια αξιοσημείωτη απλότητα και μέτρο.
Σχεδόν κάτω από την εκκλησία της, προς το ποτάμι, βγήκε στο φως το παλιό το πρώτο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, ένα βυζαντινό, όπως είπαν, του 14ου αιώνα εκκλησάκι, ιδιαίτερης αισθητικής, άγνωστο μέχρι τώρα ακόμα και σ’ αυτούς που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη Μαγούλα.

Το ποτάμι της, γνωστό και ως Μαγουλίτσα, κυλούσε ανάμεσα στα χωράφια και τα σπίτια ξεχασμένο ολοχρονίς και παραμελημένο και από κατοίκους και από εξουσίες. Μία ημέρα μονάχα, στα Θεοφάνια, το εκκλησίασμα κατέβαινε ως εκεί για τον αγιασμό των υδάτων και την επομένη αφηνόταν ξανά στην ‘’ελληνική’’ ερημιά του. Πάει λίγος καιρός όμως, που η φροντίδα και η έγνοια των ανθρώπων της εκκλησίας και του χωριού, αποκάλυψαν την ευτυχώς φυλαγμένη «φυσική» του γενναιοδωρία. Ένα τοπίο, το ποτάμι τα πλατάνια η σκιά η δροσιά….. ένα τοπίο «κινηματογραφικής» ομορφιάς!! στην ..πόρτα μας, δίπλα στον κεντρικό δρόμο κάτω από την πλατεία της εκκλησίας.

Προχθές, Κυριακή 30.4.17, πραγματοποιήθηκε στο σχολείο της μια εορταστική εκδήλωση, «Ιχνηλατώντας την ιστορία τη λαογραφία και τους ανθρώπους της» έλεγε το πρόγραμμά της. Και, όχι, δεν ήταν μνημόσυνο όπως θα έλεγε η νέα γενιά! Ήταν μια συνάντηση χαράς και συγκίνησης μαζί, ήταν μια εκδήλωση και ιστορίας και μνήμης αλλά και τιμής για εκείνους που οδήγησαν στη ζωή, για τους παλιούς δασκάλους του σχολείου και για τον παπά-Σπύρο που για τρεις γενιές σχεδόν ήταν…. ο παπά-Σπύρος του χωριού. Όποιος όμως λίγο αργότερα είδε και τη λάμψη στα μάτια των μικρών παιδιών του σχολείου και τη θέλησή τους να χορέψουν σωστά και με χάρη τους παραδοσιακούς χορούς τους δίπλα στο ποτάμι, ένιωσε πως ήταν κυρίως μια εκδήλωση-γέφυρα- αφιερωμένη στη ζωή των ανθρώπων, στη ζωή που τα έχει όλα, ή, που έχει απ’ ούλα!!!!

Καλή συνέχεια.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr