Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Με αφορμή τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν πρόσφατα στον τελικό του κυπέλου ποδοσφαίρου στο πανθεσσαλικό στάδιο παραθέτω απόσπασμα που περιέχεται στο βιβλίο μου «Πολιτικές και κοινωνικές προσεγγίσεις» (εκδόσεις ΙΔΙΟΜΟΡΦή, Απρίλης 2016) με τίτλο «Το ποδόσφαιρο».

Το αθλητικό πνεύμα που αποπνέει από έναν αγώνα είναι υγιές συστατικό της κοινωνίας.
Όμως: Είναι μορφή σύγκρουσης μεταξύ ανθρώπων
Καλλιεργεί επιθετικές και παρορμητικές τάσεις και συμπεριφορές, αφού σκοπός είναι η κατατρόπωση του αντιπάλου.
Είναι η πάλη μεταξύ δυο οργανωμένων ομάδων, όπου η μια με κάθε μέσο προσπαθεί να επιβληθεί στην άλλη.
Μετά την επικράτηση η λεία θα είναι ικανοποιητική μέχρι πλούσια.
Η προβολή από τα μέσα ενημέρωσης είναι τεράστια.
Θυμίζει διάταξη μάχης στην αρχαία Ελλάδα.
Οι φιλοφρονήσεις, τα αγκαλιάσματα και οι ασπασμοί μετά τον αγώνα, είναι η απατηλή εικόνα, αφού ο ένας είναι ευχαριστημένος και ο άλλος δε δέχεται, δεν ξέρει να χάνει.
Υποβιβάζει και υποτιμά το φαινόμενο, κατά το οποίο 22 άνθρωποι κυνηγάνε ένα δέρμα με αέρα και χιλιάδες άλλοι να παρακολουθούν και ενίοτε να κραυγάζουν.
Γίνεται αναφορά σε Ελληνικές ομάδες, οι οποίες έχουν μόνο δυο τρεις παίκτες Ελληνικής καταγωγής.

Τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα το καθορίζουν άλλοι παράγοντες και όχι η αγωνιστικότητα των παικτών.

Δεν είναι λίγες οι φορές όπου βίαια επεισόδια έχουν στιγματίσει το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν μηχανισμοί που συντηρούν και διαιωνίζουν μια απαράδεκτη κατάσταση, την οποία οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν έχουν τη δύναμη ή την πολιτική βούληση να αντιμετωπίσουν. Έτσι το απόστημα εξακολουθεί να υπάρχει, να μεγαλώνει και κάποια στιγμή να εκρήγνυται με αποτέλεσμα τα ίδια φαινόμενα χουλιγκανισμού να επαναλαμβάνονται.

Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, η διαπλοκή και η διαφθορά έχουν βρει πλήρη έκφραση στο χώρο του ποδοσφαίρου. Τα χρήματα που ανακυκλώνονται είναι πολλά, οι τρόποι διακίνησης είναι αδιαφανείς και δύσκολα ελέγχονται. Ακόμη και οι επικεφαλής του παγκόσμιου ποδοσφαίρου εγκαλούνται για παράνομες πραχτικές και χρηματισμό. Η παρέλαση νοτιοαφρικανών και λατινοαμερικανών ποδοσφαιριστών αμφίβολης αξίας έχει γίνει ρουτίνα. Θυμίζει τους αγοραίους που πληρώνονται για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Δεν έχουν καμία σχέση και δε μπορεί να έχουν με συναισθήματα, με την ιστορία και τα οράματα των ομάδων. Θα πάρουν τα χρήματα και θα φύγουν. Η αθρόα αυτή εισβολή έχει ήδη αλλοιώσει το χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία των ομάδων. Εμφανίζονται κατά διαστήματα έντονες ρατσιστικές συμπεριφορές, οι οποίες μπορεί στο μέλλον να πάρουν και ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Οι ιδιοκτήτες των ομάδων μη ελεγχόμενοι και ασύδοτοι έχουν καταργήσει στην πράξη τις αποφάσεις και τους νόμους της πολιτείας και εφαρμόζουν τους δικούς τους κατά περίπτωση. Με αιχμή του δόρατος τους οπαδικούς στρατούς αλωνίζουν ελεύθεροι και δρουν ανενόχλητοι. Με εμπλοκή τους σε κυκλώματα στοιχημάτων, στημένων αγώνων, εκβιασμούς διαιτητών προκαθορίζουν τα αποτελέσματα των αγώνων μέσω των οποίων έχουν οικονομικά και όχι μόνο οφέλη. Εκμεταλλεύονται την επιφάνεια και την κοινωνική τους ανάδειξη που προκύπτει μέσω των ομάδων προσεταιρίζονται εξουσίες της πολιτείας, ώστε να εξακολουθήσουν και από εκεί να προάγουν το έργο που έχουν μάθει και γνωρίζουν πολύ καλά. Έτσι αποκτούν παραπάνω δύναμη και ασυλία, ώστε απερίσπαστοι να συνεχίζουν τα «δημιουργικά» τους καθήκοντα, τις κρυφές και πονηρές επιδιώξεις τους. Οι μεταξύ τους αναφορές και προσωπικές επιθέσεις, υβριστικές και χυδαίες πολλές φορές φανερώνουν το βαθμό ηγεμονισμού που συντηρούν και επιδιώκουν να επιβάλλουν. Είναι οι καραγκιόζηδες των ημερήσιων σκιών στις οθόνες των ευτελών σκηνικών της φθοράς, της σήψης και της γελοιοποίησης.

Η πολιτεία αδυνατεί να παρέμβει και να καθαρίσει το τοπίο από τα συσσωρευμένα μπάζα δεκαετιών, να ξηλώσει τις παράγκες που κινούν τα νήματα και να δρομολογήσει ομαλές συνθήκες διεξαγωγής του πρωταθλήματος.

Συνένοχη στη διαπλοκή πέφτει από τα σύννεφα όταν οι ίδιες ακρότητες επαναλαμβάνονται. Οι αυστηρές δηλώσεις επί δηλώσεων καταλαγιάζουν, όταν εκτονωθεί η κατάσταση και καθαρίσει η ατμόσφαιρα. Συστάσεις στο προσκήνιο γίνονται νέοι νόμοι ψηφίζονται, ενώ οι κάφροι συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο και ποτέ δεν αντιμετωπίζονται. Είναι για κλάματα κυβερνητικοί και παράγοντες, οι οποίοι χρόνια τώρα με τους θεατρινισμούς τους εξευτελίζουν την παράσταση, αφού απροκάλυπτα εμπαίζουν, εξαπατούν και κοροϊδεύουν.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr