Γράφει ο Χρήστος Α. Πλειώτας, δικηγόρος

Σκέψη και Γνώμη
Οι ημέρες το θέλησαν και βρέθηκα σε παρέα με φίλους, σ’ ένα μικρό κέντρο της Σπάρτης, με μία υπέροχη ορχήστρα δικών μας παιδιών, που εκτελούσε φανταστικά στο μπουζούκι ζεϊμπεκιές διαχρονικές και ανεξίτηλες.
Πεθαίνω για ζεϊμπέκικο!!!

Είχα να ακούσω καλό μπουζούκι από τότε που έπαιζε στην Σπάρτη ο βιρτουόζος παιδικός μου φίλος και συμμαθητής Νίκος Ανεμουδουριώτης που τώρα βέβαια έχει εξελίξει επαγγελματικά το γνήσιο αυτό λαϊκό όργανο.
Μου αρέσει να ακούω καλές πενιές και «αφήνομαι στο έλεος» ενός άλλου ΘΕΟΥ όταν το χορεύω…

Κάποιος της παρέας βλέποντας χορευτές να το χορεύουν είπε: «Όποιος δεν ξέρει να χορεύει, χορεύει ζεϊμπέκικο!!!».
Διαφώνησα κάθετα και καταθέτω την παρακαταθήκη μου: Όρια στην ψυχή κανένας χορογράφος δεν μπορεί να βάζει.
Στημένα βήματα στο ζεϊμπέκικο μόνο νεωτεριστές άλλου κόσμου και αστόχαστοι νεόκοποι χορογράφοι – πειραματιστές ορίζουν.

Το ζεϊμπέκικο είναι έκφραση πόνου και αδυναμίας.
Ερωτικής αδυναμίας για την ζωή που έρχεται και φεύγει.
Ο χορός αυτός αγνοεί κοινωνικά θέσφατα και φτύνει τον καθωσπρεπισμό.
Άλλωστε ο αληθινός άνδρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο και την αδυναμία του.
Επιλέγει το ζεϊμπέκικο που θα χορέψει, αυτοσχεδιάζει σ’ έναν πολύ μικρό χώρο, χορεύει ταπεινά με αξιοπρέπεια, δεν χοροπηδά ασύστολα, ούτε σαλτάρει θεατρινίστικα δεξιά και αριστερά, βρίσκεται απλά σε κατάνυξη.
Ο χορευτής ζεϊμπέκικου χορεύει άπαξ (μία φορά).
Μετά η πίστα παραδίδεται στους άλλους, γιατί το ζεϊμπέκικο είναι σαν το πάτερ ημών. Το λες μία φορά. Δεν μονοπωλείς με επανάληψη και επανάληψη και πάλι επανάληψη.
Είναι πάθος ατελείωτο. Χορός μοναχικός που γεννήθηκε κατά το αρχέτυπό του για τον άνδρα.
Ο άνδρας πρέπει πάνω από όλα να είναι αρσενικό και μετά όλα τα άλλα. Όπως η γυναίκα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο θηλυκό.
Προσωπικά χαίρομαι να το χορεύουν και γυναίκες.

Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα είναι βαριά και επιτρέπουν στον χορευτή να βρίσκεται σε έκσταση.
Είναι χορός χωρίς βήματα όπως χωρίς βήματα είναι και η εσωτερική ένταση του κάθε ανθρώπου.
Ο χορευτής χορεύοντας ζεϊμπέκικο δεν αρκείται σε κούφια επίδειξη.
Εκφράζει το παράπονο της ψυχής του, δεν προσαρμόζεται στην τάξη των άλλων, δεν χορεύει σαν να πατά σταφύλια στην πίστα, νοιώθει μόνος, απρόσκλητος σ’ έναν τόπον που άλλον δεν σηκώνει.
Ενοχλείται εάν τον ενοχλήσουν.
Είναι χορός με οδύνη και εσωτερικότητα.
Ο χορευτής έχει τα μπράτσα του ανοικτά. διότι μετουσιώνεται σε αετό, την ίδια όμως στιγμή σκύβει το κεφάλι ως ικέτης στον Θεό και την μοίρα, χτυπά το δάπεδο με το χέρι και ζητά να ανοίξει η γη.
Το δράμα του ζεϊμπέκικου είναι ο πόνος του χορευτή που δεν αποθεώνεται!!!
Το ζεϊμπέκικο δεν σβήνει ποτέ. Είναι χορός που τον έφεραν οι ζεϊμπέκηδες της Θράκης τα αρχαϊκά χρόνια και τον κουβάλησαν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922.

Αν χαθούν η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος τότε θα σβήσει και το ζεϊμπέκικο.
Αν χαθούν Έλληνες με ήθος και λεβεντιά, μάγκες άνδρες, δηλαδή σεμνοί, έξυπνοι, καλοντυμένοι, μοναχικοί, καθόλου επιδεικτικοί και με συμπεριφορά που ταιριάζει σε άνδρες – γιατί αυτό σημαίνει μάγκας – τότε θα χαθεί το ζεϊμπέκικο.
Αν χαθεί η Ελλάδα από τον κόσμο τότε θα χαθεί το ζεϊμπέκικο.