Γράφει ο Χρήστος Α. Πλειώτας*

Από τον Ιανουάριο του 2015 που έγιναν οι Εθνικές εκλογές, αλλά και α ενωρίτερα, από τον Αύγουστο του 2014 έως σήμερα, η Ελλάδα δεν έχει λάβει το παραμικρό χρηματικό ποσό από τους θεσμούς, για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της.
Υποτίθεται ότι εάν δεν υπήρχε συνεχής χρηματοδότηση της χώρας, θα χρεοκοπούσαμε πάραυτα.
Υποτίθεται ότι δεν θα είχαμε την δυνατότητα να πληρώσουμε ανελαστικές δαπάνες (μισθούς, συντάξεις, έξοδα υπηρεσιών κ.λπ.).
Υποτίθεται ότι ο δανεισμός ήταν ένας μονόδρομος, ότι τα μνημόνια ήταν η «μονάδα οξυγόνου» που μας κρατούσε στην ζωή, ότι το χρέος μας ήταν βιώσιμο και εξυπηρετήσιμο μόνο μέσα από την εκπλήρωση του τρέχοντος προγράμματος, υποτίθεται ότι εμείς ήμασταν όμηροι μιας οδυνηρής μεν, πλην όμως αδιαπραγμάταυτα αναγκαίας και μη εναλλακτικής λύσης, μέσα από την Ευρωπαϊκή υποστήριξη.
Σήμερα ένα χρόνο σχεδόν μετά τον Αύγουστο του 2014 αντέχουμε: Εξυπηρετούμε τα του οίκου μας χωρίς δανεισμό, αλλά και τις υποχρεώσεις έναντι των δανειστών μας τις αποπληρώνουμε, έστω και αν αυτό γίνεται με ιδρώτα και αγωνία.
Παρά ταύτα κάτι μας λείπει: Η περιβόητη συμφωνία μας με τους θεσμούς. Έχει γίνει η λέξη «μαστίχα» στο στόμα όλων. Σχετικών και άσχετων.
Αντί για «καλημέρα, τι κάνεις;» σε ρωτά όποιος σε συναντά: «Τι βλέπεις θα κλείσουμε την συμφωνία; ή θα χρεοκοπήσουμε;».
Για άλλη μία φορά ζούμε στον κόσμο μας!!! Τον απατηλό και παραπλανητικό, αυτόν που μας παρουσιάζουν ως μονόδρομο για να μας φοβίσουν, να μας εκβιάσουν για άλλη μία φορά, ώστε να υποταχθούμε.
Και όταν έρθει η ώρα της συμφωνίας, τότε θα αποκαλυφθεί, πόσο καλύτερη ήταν η σημερινή περίοδος της αβεβαιότητας.
Όταν θα τρέχουμε και δεν θα φθάνουμε για να πιάσουμε πάλι στόχους άπιαστους και ανθρωπίνως μη εφικτούς, τότε θα καταλάβουμε γιατί οι γνωστοί δολοπλόκοι των γνωστών διλημμάτων, μας παραπλάνησαν για άλλη μία φορά, φοβίζοντάς μας με τα γνωστά και εκβιαστικά περί χρεωκοπίας – αν δεν υπογραφεί έστω και η χειρότερη συμφωνία – ώστε να την αποδεχθούμε ως αναγκαία.
Η νέα συμφωνία υποτίθεται ότι θα μας σώσει απ’ το χειρότερο, την χρεωκοπία και την πορεία προς το ιστορικό μας νόμισμα. Ποιο όμως είναι το χειρότερο για έναν λαό που δεν αντέχει άλλο λιτότητα και δημοσιονομικά μέτρα;
Γιατί οι έλληνες να φοβούνται την μη επίτευξη συμφωνίας; Η Ελλάδα έχει ανάγκη άραγε μίας νέας σκληρής δημοσιονομικής συμφωνίας ή μόνο μίας πολιτικής συμφωνίας που θα προβλέπει την διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους της;
Μπορούμε να εξυπηρετήσουμε ένα μη βιώσιμο χρέος μέσα απ’ την ό,ποια νέα δημοσιονομική συμφωνία; Σαφώς όχι. Άρα περί ποιας ανάγκης για νέα συμφωνία η αγωνία μας;
Η κυβέρνηση κακώς υπαναχώρησε από το πρόγραμμά της. Κακώς δεν έθεσε θέμα διαγραφής του χρέους της Ελλάδας. Κακώς συζητά με τους θεσμούς στην υφιστάμενη βάση.
Ένα της δικαιολογείται μόνο: Ότι με μια τσεκουριά δεν κόβεται το δένδρο. Το δένδρο του επονείδιστου χρέους της Ελλάδος, το έχουμε «ποτίσει» με δυσβάστακτους όρους μνημονιακών συμβάσεων και το εξυπηρετούμε με το «αίμα» μας, εδώ και μία εξαετία, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Δεν ήταν όμως δυνατό μία νέα κυβέρνηση με μίας να ανατρέψει και να αναθεωρήσει τα πάντα.
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις δυστυχώς έδεσαν νομικά για τα καλά την χώρα μας. Σιγά σιγά πρέπει να γίνουν τα βήματα της αποδέσμευσης.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, αυτό που για πρώτη φορά τώρα γίνεται, δηλαδή μία δυνατή και ουσιαστική διαπραγμάτευση, στην οποία και η Ελλάδα δεδομένων των συνθηκών, δεν υπογράφει εκ προοιμίου τα πάντα, αλλά βάζει κόκκινες γραμμές, λέει πολλά και δείχνει πολλά. Μας ενθαρρύνει και ενεργοποιεί θετικά την ψυχολογία μας.
Αυτήν την δύσκολη ώρα των κρίσιμων αποφάσεων για την Ελλάδα, η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, επιθυμεί ουσιαστική και υπερήφανη διαπραγμάτευση και όχι δουλική υποταγή.
Διαφωνώ ότι το μπαλάκι είναι στο δικό μας γήπεδο: Ήταν και είναι εξ’ αρχής της διαπραγματευτικής προσπάθειας, στο γήπεδο των θεσμών.
Αυτοί θα δώσουν ή όχι την μόνη αρμόζουσα λύση που είναι καθαρά πολιτική.
Η Ελλάδα δεν έχει τίποτε άλλο να χάσει, εάν δεν βρεθεί πολιτική λύση και επιμείνουν σε σκληρή δημοσιονομική συμφωνία, που δεν μπορούμε να υπογράψουμε.
Αντιθέτως η Ευρωπαική Ένωση θα χάσει έναν σταθερό σύμμαχο, με δεδομένη και αυξημένη γεωπολιτική αξία, που η απομόνωσή του θα επιφέρει τέτοιες απρόβλεπτες αναταράξεις στο μαλακό «υπογάστριο» της νοτιοανατολικής Ευρώπης, αναδεικνύοντας νέες συμμαχίες, που ουδείς φαντάζεται πόσο θα στοιχίσουν όχι μόνο στους εταίρους μας, αλλά και στην υπερδύναμη της άλλης πλευράς του Ατλαντικού.
Όσοι νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι αδύναμη ή ξοφλημένη εκτός ευρώ πλανώνται πλάνη οικτρά.

* Δικηγόρος