Γράφει ο Χρήστος Α. Πλειώτας, δικηγόρος

Οι στιγμές και όχι απλά ο χρόνος είναι πρωτόγνωρες.
Ουδείς φανταζόταν ότι η χώρα μας θα βρισκόταν στην σημερινή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Κάθε μέρα που ξημερώνει φοβόμαστε ότι θα φέρει κάτι νέο, εξίσου απρόβλεπτο και τρομακτικό, που θα απειλήσει περαιτέρω την σταθερότητα, την ηρεμία μας, αλλά ακόμα και αυτή καθ’ εαυτή την Εθνική μας ύπαρξη.
Το απρόβλεπτο δεν είναι κακό κατ’ ανάγκη. Πολλές φορές μας εκπλήσσει ευχάριστα. Εδώ όμως που βρισκόμαστε σήμερα, το τελευταίο απρόβλεπτο που εξέπληξε ευχάριστα την ταραχώδη ζωή μας – μετά το κλείσιμο των τραπεζών και την απειλή του «Grexit» - ήταν η αναγγελία εξεύρεσης κατ’ αρχήν συμφωνίας με τους εταίρους (καλύτερο είναι να τους αποκαλούμε έτερους) της Ευρωζώνης.
Δεν αγνοώ την σκληρότητα των όρων της συμφωνίας, ούτε μπορώ να προβλέψω κατά πόσο η Ελλάδα θα αντέξει το νέο μνημόνιο.

Όμως ετούτη την ώρα δεν είμαστε στο «δεν μπορώ» ή στο «δεν ξέρω» αλλά στο «πρέπει»!!!
Πρέπει να γυρίσουμε σελίδα.
Πρέπει να μείνουμε ενωμένοι.
Πρέπει να μην αποδράσουμε, όπως κάποιοι μας προτρέπουν.
Πρέπει να πιστέψουμε.
Πρέπει να αντέξουμε.

Έτσι ερμηνεύω την αγωνία του Έλληνα πρωθυπουργού του οποίου την τελική απόφαση να κλείσει την συμφωνία που του επεβλήθη, απολύτως επικροτώ.

Πρέπει να μείνουμε ενωμένοι για να μην υπάρξει διχασμός και εμφύλια σύγκρουση.
Τα φαινόμενα των ημερών, ευνοούν ακραίες πολιτικές θεωρίες, που οδηγούν μόνο σε μία αφαιρετική προσέγγιση των πραγμάτων, με στόχο την κοινωνική αναταραχή, την αποσάθρωση του ήδη αδύναμου κοινωνικού κράτους, την εκ του μηδενός επανασχεδίαση των πραγμάτων, την παρακμή.

Για να γίνει εκ νέου οικοδόμηση ενός κράτους, δεν προϋποτίθεται η προηγούμενη ολοσχερής του καταστροφή, η ισοπέδωσή του και η βίαιη ρήξη των υπαρχόντων δομών λειτουργίας του, αλλά αντιθέτως επιβάλλεται μελετημένη, υπομονετική και ταυτοχρόνως αποφασιστική προσπάθεια ανάταξης δυνάμεων, που θα οδηγήσει με τον χρόνο σε επιθυμητούς στόχους και θετικά αποτελέσματα.
Αυτά προϋποθέτουν ενότητα και ομοψυχία.

Η ενότητα επιβάλει δράση και εγρήγορση απ’ όλες και όλους μας.
Εχθρός της είναι η απόδρασή μας από την αναγνώριση των λαθών και την συνευθύνη που μας έφερε έως εδώ.
Τέτοια απόδραση ισοδυναμεί με εκ προοιμίου παραίτησή μας από την θετική σκέψη, την κατανόηση του προβλήματος, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Η απόδραση της Ελλάδος αυτή την στιγμή απ’ την «φυλακή» της νέας μνημονιακής συμφωνίας, σημαίνει θάνατο της χώρας.
Σημαίνει έξοδό της απ’ το ζωτικό, γεωπολιτικό της περιβάλλον, που απ’ το 1832 έως και σήμερα την κρατά στην ζωή και είναι μόνο Ευρωπαϊκό.
Σημαίνει θλιβερή απομόνωσή της, χωρίς ταυτόχρονα να της επιλύει κανένα απ’ τα προβλήματά της, διότι και μνημόνιο θα συνεχίζει να υπάρχει και φτώχεια και ανεργία, πλην όμως χωρίς την παραμικρή προοπτική εξόδου από την κρίση και ανάταξή της.
Εκτός αν πιστεύουν κάποιοι ότι μπορούμε να έχουμε μέλλον υπό τις παρούσες συνθήκες, με επιβαλλόμενο καθεστώς ανθρωπιστικής βοήθειας!!!

Δράση είναι να αλλάξουμε την Ελλάδα μέσα στον ζωτικό Ευρωπαϊκό μας χώρο, με συμμάχους που βιώνουν τα ίδια με εμάς προβλήματα. Που μας παρακολουθούν και εκ των υστέρων διαπιστώνουν, ότι ο αγώνας μας για μία Ευρώπη ανάπτυξης και όχι λιτότητας είναι αναγκαίος και θα επιβραβευτεί. Με συμμάχους που στο άμεσο μέλλον βέβαιον είναι ότι θα συμπαραταχθούν ενεργά δίπλα μας, θα εκφραστούν πολιτικά και θα υποστηρίξουν μαζί μας μία Ευρώπη αλληλεγγύης και ανάπτυξης αρκεί να τους πείσουμε ότι ο πολιτικός μας λόγος και η καθημερινή μας πρακτική αξίζει εμπιστοσύνης.

Απόδραση από την Ευρώπη και το σημερινό δύσκολο πεπρωμένο που μας επεβλήθη, σημαίνει θλιβερή μοναξιά και ατελέσφορη επαιτεία της χώρας μας, σε ζώνες επιρροής που είναι για την Ελλάδα αχαρτογράφητες και στις οποίες δεν μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες της για ένα καλύτερο αύριο.
Αν αντέξουμε την προσαρμογή στην δύσκολη μνημονιακή τριετία θα κερδίσουμε την χώρα μας. Για να ελπίζουμε πρέπει να το πιστέψουμε.

Γραμμές απολιτικές, φωνές εκρηκτικές και εξτρεμιστικές, κραυγές δακρύων, δρόμοι αυτόνομοι, δεν οδηγούν πουθενά.

Είναι βέβαιο ότι στην πορεία της προς το αύριο, η Ελλάδα δεν πρέπει να πορευτεί με επένδυση σε ακραίους εθνικιστές, σε αναχρονιστικούς αριστεριστές, σε επικίνδυνους σοφιστές και σε «μπαχαλάκιδες».
Ο δρόμος της συναίνεσης είναι η μόνη λύση στο πρόβλημα και πρέπει να έχει χρώμα συνθετικό: Μπλε και άσπρο.
Το χρώμα της Ελλάδας όλων μας: Υπερήφανο, δημιουργικό, ευγενικό, ελπιδοφόρο.
Το μέλλον μας είναι παρόν και μας καλεί όλοι μαζί να το υποστηρίξουμε και να το κρατήσουμε ζωντανό με υπερπροσπάθεια ώστε η χώρα να ανακτήσει την χαμένη της αξιοπιστία και εμπιστοσύνη.