Γράφει ο Χρόνης Πολυχρονίου
Την ώρα που δεκάδες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν με έμφαση, παρρησία και θεαματικό τρόπο την αποχώρησή τους από αυτόν, αισθάνομαι έντονη την ανάγκη, όπως έκανα και στις προηγούμενες εκλογές, να απαντήσω και να τοποθετηθώ και εγώ ως παλαιό πολιτικό στέλεχος της δημόσιας ζωής, ευθαρσώς και δημόσια, με φόβο αλλά και με πάθος. Το μόνο που με προβληματίζει είναι που θα έλθω για άλλη μία φορά σε αντίθεση με δικούς μου ανθρώπους σε ότι αφορά αυτό που ονομάζουμε «χάσμα γενεών» ή ακριβέστερα το θυμικό της νέας γενιάς που δεν μπορεί ακόμη να χωνέψει την οδυνηρή και αναγκαστική στροφή που έκανε ο Τσίπρας προς τον ρεαλισμό και την ωμή πραγματικότητα.

Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά. Η Ελλάδα, με ευθύνη του πολιτικού συστήματος και των Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, είναι μια κατεστραμμένη και χρεοκοπημένη χώρα. Τα μνημόνια την αποτελείωσαν και εξαθλίωσαν τον Λαό της που έχει φθάσει κατάκοπος στα όρια της συλλογικής κατάθλιψης. Ταυτόχρονα χάθηκαν από την ζωή του τόπου όλες οι βεβαιότητες, οι αρχές, οι σταθερές, ο ορθολογισμός, οι αλήθειες και οι συνέπειες. Από τη στιγμή που τα ΑΤΜ των Τραπεζών δεν βγάζουν τα χρήματά σου, δημιουργήθηκε ένα ΣΟΚ στην κοινωνία. Το «πρώτη φορά αριστερά» δεν τρόμαξε όταν ήλθε αλλά όταν έφυγε. Κάπως έτσι ταίριαξαν ΣΥΡΙΖΑ και μνημόνιο, με τον εμφύλιο σπαραγμό να καραδοκεί στον προθάλαμο.

Ο Τσίπρας λοιπόν και όλα μαζί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ένα πέλαγος ενθουσιασμού, εμμονών και αυταπάτης, έταξαν πολλά στον Ελληνικό Λαό και κέρδισαν τις εκλογές από μισητούς γι’ αυτόν αντιπάλους. Με τη φόρα που είχαν πάρει, διαπραγματεύτηκαν - είναι αλήθεια - χωρίς διπλωματία, πλην όμως σκληρά με τους δανειστές – εταίρους. Αντιμετώπισαν, ωστόσο, όπως ήταν φυσικό, έναν τοίχο ισχυρών συστημικών συμφερόντων που μας ήθελαν ή συνεπείς και ευθυγραμμισμένους με τους Ευρωπαϊκούς κανόνες ή έξω από αυτούς δηλαδή στην δραχμή μαζί με μνημόνιο. Όπως ήταν φυσικό η τακτική αυτή στο σύνολό της απέτυχε, η στρατηγική όμως της ρηγμάτωσης του κοινωνικού χώρου της Ευρώπης, κατά την γνώμη μου, ΟΧΙ.

Μπροστά σε αυτό τον τοίχο της καταστροφής και του πανικού που θα ακολουθούσε ο Τσίπρας έκανε στροφή 180’, ακολούθησε την φωνή της ευθύνης και της λογικής και όχι της καρδιάς και δέχτηκε ένα ακόμη, το τελευταίο υποθέτω, απλόχερο μνημόνιο σωτηρίας ύψους 86 δις €, με αντίτιμο τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις αλλά και την σαφή δέσμευση ταυτόχρονης απομοίωσης του Ελληνικού χρέους. Η αναγκαστική στροφή και η για άλλη μία φορά ήττα της Αριστεράς είχε συντελεστεί. Από ‘κει και μετά οι Εκλογές, ως επιβεβαίωση ή όχι μίας υπογραφείσας ήδη συμφωνίας, ήταν νομοτελειακά αναγκαίες ώστε αυτή να έχει την σφραγίδα του Λαού που θα την υποστεί, σε αντίθεση με το Δημοψήφισμα, που σύμφωνα με μια ψύχραιμη ανάλυση, είχε το δικό του βάρος αλλά δεν είχε αντίκρισμα.

Αυτή τη συμφωνία, μνημόνιο -3 δηλαδή - να τονίσουμε ότι καθένα από τα τρία μνημόνια έχει φάει και από μία λαοπρόβλητη κυβέρνηση με τον πρωθυπουργό της - κάποιοι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ δεν την αντέχουν και φεύγουν. Με γειά τους με χαρά τους, είναι και λογικό και δίκαιο και συνεπές. Κάποιοι άλλοι όμως, εξίσου αριστεροί με τους πρώτους, την συμφωνία αυτή της αναγκαιότητας θέλουν να την παλέψουν καλλίτερα από τον καθένα, και να την μετουσιώσουν σε επιτέλους λύση και διέξοδο για τον Λαό. Ας τους αφήσουμε λοιπόν, ας τους το επιτρέψουμε, ας τους ενισχύσουμε οργανωμένα να το επιχειρήσουν, χωρίς προκαταλήψεις, εμμονές και φανφάρες, μιας και ο δρόμος αυτός, σύμφωνα με την απλή λογική είναι μονόδρομος, δύσκολος μεν αλλά εφικτός και μάλιστα παρακάμπτει την ολική καταστροφή την οποία εγώ, με τα λίγα οικονομικά που έχω σπουδάσει, πολύ την φοβάμαι.

Στηριζόμενος, λοιπόν στις γνώσεις της ηλικίας μου, στους φόβους από τις εμπειρίες μου, και στο πάθος, ναι, για τις ευθύνες της πολιτικής λειτουργίας, που για χρόνια τώρα καθοδηγούσαν τις πράξεις μου, θα ομολογήσω για άλλη μια φορά προεκλογικά, ετούτη ακριβώς την κρίσιμη στιγμή, πως συστρατεύομαι, εμπιστεύομαι, στηρίζω και ψηφίζω τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, ανταποκρινόμενος στο ανοιχτό και ειλικρινές κάλεσμά του, το οποίο όμως πρέπει να υλοποιηθεί αποτελεσματικά σε κάθε τοπικό επίπεδο. Αυτή τη φορά όμως το κάνω και για έναν επιπλέον σημαντικό λόγο. Όχι τόσο γιατί το ξεκαθάρισμα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ θα δημιουργήσει ένα αρραγές και συμπαγές κόμμα εξουσίας, όσο για το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας με τα εγνωσμένα ηγετικά του χαρίσματα αλλά και τα αναγνωρισμένα λάθη που έκανε, έπαθε και έμαθε. Και επειδή μετά την «πτώση» έρχεται νομοτελειακά η ανάταση, θα είναι στο μέλλον ένας ηγέτης που θα απαντά στα μελλούμενα για τον τόπο μας καλλίτερα από οποιονδήποτε άλλον, του Βαγγέλη Μεϊμαράκη συμπεριλαμβανομένου. Καλώ λοιπόν όλους όσους με διαβάσουν να εμπιστευτούν και αυτοί το ένστικτό τους και τον Αλέξη Τσίπρα, για άλλη μία ή για πρώτη φορά και να μην τον εγκαταλείψουν. Κανείς δεν τους παρέχει τώρα πια εχέγγυα περισσότερα από αυτόν. Δεν είναι απλώς η αναγκαία λύση που πρέπει να υπερψηφιστεί, είναι με βεβαιότητα η καλλίτερη λύση.