Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Όλο και πιο θλιβερά γίνονται τα καλοκαίρια της Σπάρτης , χρόνο με τον χρόνο . Μια πόλη που τα καλοκαίρια δεν έχει τίποτε να προσφέρει στους πολίτες της και στους επισκέπτες , εκτός από μια πλατεία που κι εκείνη έχει γίνει ένας «κρατήρας» τσιμέντου . Μέσα σ’ όλα τα κακώς κείμενα , ο «κορονοϊός» έκλεισε και το μοναδικό σινεμά της πόλης , το CINEMA CENTER , το οποίο , με τις εξαιρετικές ταινίες που έφερνε , αποτελούσε μια σημαντική διέξοδο ψυχαγωγίας και πολιτισμού . Έτσι , οι δυνατότητες και οι διέξοδοι για ψυχαγωγία στη Σπάρτη («εκτός καφετέριας») μηδενίστηκαν πλήρως .

Το ελληνικό καλοκαίρι , είναι από παράδοση , συνυφασμένο με το σινεμά , ιδιαίτερα με το θερινό σινεμά . Όμως ο δήμος Σπάρτης , παρ’ όλο που του δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσει πρώτα το ΣΙΝΕ – ΑΝΕΣΙΣ στα 1996 και ύστερα το θερινό σινεμά «ΡΟΔΟΝ» στα 2011 «δεν θέλησε να τα καταφέρει» , με αποτέλεσμα τα δυο σπουδαία αυτά σινεμά να κατεδαφιστούν , η ΑΝΕΣΙΣ το 2008 και το ΡΟΔΟΝ το 2011 .

Από την άλλη μεριά , μια πρόταση που έχει κατατεθεί , εδώ και χρόνια , για δημιουργία ενός δημοτικού θερινού σινεμά , είτε στο χώρο του παλιού θερινού σινεμά ΦΛΟΡΑΛ (πίσω από το δημαρχείο) είτε στο πάρκο ΓΟΥΔΕ , δεν έχει ακόμα μπει σε τροχιά υλοποίησης .Έτσι , στη Σπάρτη , διανύουμε ήδη το καλοκαίρι του 2020 , χωρίς τη δυνατότητα «να πάμε - έστω - ένα σινεμαδάκι , για να ξεσκάσουμε».

Εδώ και πολλές 10ετίες , η Σπάρτη βουλιάζει διαρκώς στη μιζέρια και γίνεται μια πόλη που οι κάτοικοί της την εγκαταλείπουν με την πρώτη ευκαιρία , για να αναζητήσουν αλλού διασκέδαση , ψυχαγωγία κι ευχάριστο περιβάλλον πόλης , ενώ οι υποψήφιοι επισκέπτες της την απορρίπτουν (δυστυχώς) όταν διερευνήσουν λίγο βαθύτερα τις δυνατότητες που τους προσφέρει ως πόλη για να περάσουν όμορφες διακοπές .

Είναι καιρός , έστω και «κατόπιν εορτής» , να κατανοήσουμε σ’ αυτήν την πόλη ότι ο πολιτισμός (μέρος του οποίου είναι και ο κινηματογράφος) αποτελεί βασικό δείκτη της προόδου και προϋπόθεση για εξέλιξη της κοινωνίας .