ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ. Πόλη που έζησε το μεγαλείο της ανθρωπότητας. Βασιλείς και Αυτοκράτορες. Άγιοι και Πατριάρχες. Στρατηγοί και Ήρωες. Στρατοί και Λαοί. Πύλες και Τείχη. Θεός και Άνθρωπος.

Δεκάδες λέξεις για να περιγράψεις την Βασιλεύουσα, για να σηκώσεις με τον λόγο το ιστορικό βάρος και την κληρονομιά της. Αρκούν όμως δύο για να γονατίσεις: «Αγια Σοφιά». Να υποκλιθείς.

Θείο έργο μεγάλων ανθρώπων. Σκέπη μιας Πίστης και εικονοστάσι του Θεού της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης. Στέκει εκεί αιώνες χωρίς να προκαλεί τίποτ’ άλλο παρά μόνον τον θαυμασμό της Οικουμένης. Κόρφος των Χριστιανών που προσεύχονται σιωπηρά αιώνες. Φάρος ουρανομήκης. Ιερός Ναός εγκαινιασμένος, ευλογημένος, λυτρωμένος, αγιασμένος!

Πάλι με χρόνια, ήρθε στο προσκήνιο όταν οι άνθρωποι δεν έχουν άλλο τρόπο να δαμάσουν την ματαιοδοξία τους. Πάλι με καιρούς, αγέρωχη και σιωπηλή ρυθμίζει τη ζωή σε όλα τα μήκη και πλάτη. Χωρίς ένα σήμαντρο να κτυπά. Χωρίς να αναδύεται λιβάνι. Χωρίς το Φώς της Αναστάσεως. Χωρίς τους ύμνους των Χαιρετισμών. Χωρίς το «Τη Υπερμάχω» να ραγίζει πέτρες και καρδιές. Μάρμαρα και διαμάντια ποτισμένα με δάκρυα χαράς και λύπης. Κλίτοι γοητών, προσκυνητάρια να μετρούν μετάνοιες, τάματα και θαύματα που ενέπνευσε και επέτρεψε η Σοφία του Θεού.
Και αν οι Ρωμιοί μέσα στους αιώνες δείλιασαν ή έσκυψαν.
Και αν οι Τούρκοι μέτρησαν τον ίσκιο τους το πρωί και άγγιξαν την Κιβωτό της Ορθοδοξίας υπάρχει αυτός που δεν θα τολμήσει να σηκώσει ανάστημα, να τουρκέψει, να ατιμάσει, να προσβάλει…
Με μέτρα από ύφασμα, με τόνους από χρώμα, με προπαγάνδα των ανθρώπων και χωρίς πίστη η Αγια Σοφιά δεν γίνεται κάτι άλλο… Όχι γιατί δεν πρέπει αλλά γιατί δεν γίνεται… Οι δυνάμεις και τα πνεύματα είναι τέτοια που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα…
Γιατί η Αγια Σοφιά έγινε μεγάλη, είναι τεράστια και θα αποβεί τιτάνια όχι γιατί υψώθηκε στα μάτια των ανθρώπων με χέρια και με υλικά αλλά γιατί αναδύθηκε στις προσευχόμενες ψυχές εκατομμυρίων δοκιμαζόμενων ανθρώπων. Είναι το σώμα της Ψυχής. Η βία, η αδικία, ο πόλεμος, η έχθρα, η ομότητα, η υπεροψία, η υποκρισία, η κακία πάντα τριγύριζαν στο Ναό, πάντα δοκίμαζαν την μακροθυμία του Θεού, πάντα ακολουθούσαν το πεπρωμένο τους.

Πάντα δικιά μας είναι η Αγια Σοφιά. Όχι πάλι. Πάντα.
Αρκεί να νιώθουμε ότι γονατίζουμε στα μάρμαρά της όταν λυγίζουμε με πίστη στο ταπεινό σκαλί μιας εξωκλησσιάς της ελεύθερης Ορθοδοξίας. Όπου και αν αυτή αναβλύζει…

Η Αγιά Σοφιά είναι Λίκνο, είναι Κιβωτός, είναι Θυσιαστήριο, είναι Εικονοστάσι, είναι Σταυρός, είναι Παράδεισος… Δεν αφορά στη λογική των ανθρώπων αλλά στην Ψυχή.

Σήμερα ο ηγέτης... ενός λαού είναι έτοιμος για ένα ακόμα ανθρώπινο ιστορικό λάθος. Δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο μόνος. Ο Αλλάχ του ξέρει καλύτερα από αυτόν αν τελικά μπορεί κάποιος να αγγίξει την Σοφία του Θεού.

Εάλω η Πόλις των ανθρώπων αλλά όχι του Θεού.
Μόλις αρχίζει η εποχή οικουμενικής αναστήλωσης και ανάληψης της Ορθόδοξης Πίστης…
Προσευχηθείτε!