Αρκεί η "καθαρότητα" του plexiglass;

Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

Μας πληροφορούν, διαδίδεται, εικάζουμε και πολύ φοβόμαστε ότι τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου 2020 θα ζήσουμε την απόλυτη επέλαση του κορονοϊού στην Ελλάδα. Mιά Ελλάδα που πάντα αντιστέκεται αλλά και πάντα, τελικά, κατακτιέται.

Δηλαδή, πολύ φοβάμαι ότι, όπως σε κάθε καμπή της ιστορίας έτσι και τώρα η Ελλάδα αρχικά σημείωσε παραδειγματική αντίσταση και αντοχή αλλά τελικά θα υποκύψει... γράφοντας απλά ιστορία αλλά χάνοντας ανθρώπους και κυριαρχία...

Μας λένε και μας διαβεβαιώνουν ότι τώρα γνωρίζουμε και μπορούμε. Αναρωτιέμαι αν τελικά είμαστε έτοιμοι και αν τελικά μπορούμε να αναχαιτίσουμε το κακό χωρίς το τίμημα να είναι τεράστιο. Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι μια Πύρρειος νίκη αλλά μια αληθινή διαφυγή και επιβίωση από τον θανάσιμο, όπως λένε, κορονοϊό.

Τα στοιχειώδη ίσως θα αποδείκνυαν αν και κατα πόσο ειμαστε έτοιμοι για τη μάχη και έντιμοι για την κοινωνία.

Ο νόμος που θέλει την αγορά πάνω από την ανθρώπινη ζωή είναι μια επιλογή για την οποία θα κριθεί η Κυβέρνηση, η εξουσία, ο πολίτης και η κοινωνία.

Η αρχή που θέλει την ελληνική κοινωνία να διαφέρει από τις άλλες μένει να αποδειχθεί ανθεκτική και αληθινή.

Ο Σεπτέμβριος είναι προ των πυλών ενώ η Ελλάδα καταγράφει κάθε μέρα πάνω απο 200 κρούσματα.

Είμαστε έτοιμοι στα σχολεία ώστε να προστατέψουμε την υγεία και την παιδεία των μικρών και μεγαλύτερων μαθητών; Τι κάναμε τόσους μήνες; Διακοπές;

Είμαστε έτοιμοι στις δομές που συντρέχουν και στηρίζουν ηλικιωμένους και ανήμπορους πολίτες στο σπίτι; Είμαστε έτοιμοι με σώματα εκπαιδευμένων στελεχών και εθελοντικές ομάδες με οργάνωση; Πόροι υπάρχουν;

Τα Νοσοκομεία, φέρονται ως οι δομές που δέχονται και θα δεχθούν ακόμα μεγαλύτερη πίεση. Διαμορφώσαμε δομές, διαρρυθμίσαμε μονάδες, αυξήσαμε προσωπικό, εξειδικεύσαμε στελέχη, αξιώσαμε μέσα και υλικά ώστε το ΕΣΥ να μην είναι το σημείο οριακής αντοχής και άμυνας;

Οι Δήμοι είναι έτοιμοι σε όλα τα επίπεδα για παροχή υπηρεσιών όπως στα ΚΕΠ και στην Καθαριότητα με ασφάλεια τόσο για τους δημότες όσο και για τους εργαζόμενους;

Οι δημόσιες υπηρεσίες και αυτές του ευρύτερου δημόσιου τομέα θα κληθούν να διαδραματίσουν ρόλους διαμεσολαβητή, κυματοθραύστη, εξυπηρετητή και να απαλλάξουν τις μάχιμες υπηρεσίες και μονάδες από φόρτο εργασίας και συντονισμού. Είναι προετοιμασμένες κατάλληλα;

Ο κάθε πολίτης, στο πρώτο κύμα της πανδημίας περιορίστηκε από άγνοια, αιφνιδιασμό, φόβο και αδυναμία. Ωστόσο είναι ένα ζητούμενο αν διαμόρφωσε συνείδηση, όχι φοβικής υπακοής αλλά συνειδητής συμμετοχής, στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Είναι ο κάθε πολίτης σωστά ενημερωμένος; Μήπως σε κάθε κατηγορία πολίτη αρμόζει αντίστοιχη ενημέρωση; Ο ηλικιωμένος πρέπει να ζήσει με άλλες προτεραιότητες έναντι του νεότερου. Ο νέος γονέας πρέπει να γνωρίζει άλλα από τον μεσήλικα. Ο εργαζόμενος σε χώρους συνωστισμού από τον εργαζόμενο σε μεμονωμένους χώρους κ.λ.π.

Δυστυχώς κάποια σημάδια δείχνουν ότι μάλλον ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε τον "διάβολο" με βάγιες...

Το ψηφιακό κράτος που είναι; Το 112 τελικά λειτουργεί; Και όταν λειτουργεί είναι για καλό; Ποιός θα λύσει την εξίσωση που θέλει τον τζίρο στον Τουρισμό να αξίζει περισσότερο από την προστασία της ελληνικής κοινωνίας; Τα έργα που είναι σε εξέλιξη και αφορούν σχεδιασμό της προ covid εποχής μήπως θα έπρεπε να παραχωρήσουν την προτεραιότητα σε έργα της κατά covid εποχής; Τελικά πότε η μάσκα προστατεύει και πότε όχι; Γιατί η παραγωγή μάσκας και γαντιών δεν είναι, σήμερα, κρατική υπόθεση αλλά ευκαιρία κερδοφορίας;

Ο κορνοϊός επανέρχεται. Κι όμως όσο καθαρή και αν είναι η επιφάνεια του plexiglass δεν βλέπουμε καθαρά τι έρχεται, τι έχουμε και τι πρέπει αλλά και μπορούμε να κάνουμε. Θολή θα είναι η εικόνα και αυτή τη φορά και φοβισμένη η ψυχή άρα και η βούληση.

Ποιό λοιπόν το δίδαγμα από το πάθημα; Ποιά η βελτίωση από το μάθημα; Ποιά η εξέλιξη από το δεδομένο; Ποιός ο στοχασμός από το πλήγμα;

Μια ολοδιάφανη επιφάνεια plexiglass, ψευδαίσθηση ασφάλειας και συνείδησης...