EΛΛΑΔΑ. Όλα δείχνουν ότι στον παγκόσμιο χάρτη και πάλι το ενδιαφέρον εστιάζεται στην Μεσόγειο και κυρίως στο Αιγαίο. Η Ελλάδα παρακολουθεί πολιτικά και στρατιωτικά την μόνιμη απειλή που δεν είναι άλλη από μια παραπαίουσα ουσιαστικά Τουρκιά που πασχίζει να επιδεικνύει την θρασύτητά της, την ισχύ της και την ασυμβατότητά της.
Τα μέτωπα σχεδόν διαμορφώθηκαν. Ελλάδα – Τουρκία. Γύρω τους Δύση – Ανατολή, Βοράς – Νότος.

Η πίστη των Ελλήνων Στρατιωτικών

Oι Έλληνες στρατιωτικοί έχουν θερμή πίστη στον Χριστό και στην Παναγιά. Πορεύονται λοιπόν στο ενδεχόμενο μια πολεμικής αναμέτρησης με τους Τούρκους με πρώτο κύριο και άμεσο σύμμαχο την προσευχή και την επίκληση της Παναγίας, των Στρατιωτικών Αγίων και των Αρχαγγέλων.
Αυτό ίσως είναι μια παράμετρος άδηλη και σιωπηρή, ωστόσο είναι η γόμωση του φρονήματος της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων Στρατιωτικών και Στρατιωτών. Είναι δε αυτό που σε κάθε κρίσιμη καμπή της Ιστορίας έχει αναδείξει την Ελλάδα ως χώρα ανώτερη και τον Λαό και τον Στρατό ως σκεύος εκλογής της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Τα ιδανικά που πρέπει να διασωθούν και να λάμψουν πάνω από το Αιγαίο είναι πολύ υψηλά και εξαιρετικά πολύτιμα. Συνεπώς ανάλογη είναι και η Θεία Πρόνοια.
Είναι βαθιά η πίστη των Ελλήνων στρατιωτικών τόσο εν καιρώ ειρήνης όσο και πολέμου. Πίστη που αναθέτει στις υπέρτερες δυνάμεις την προστασία και σωτηρία ψυχής και σώματος. Πίστη που κάποτε με την πεποίθηση και τη σιγουριά που αποπνέει κατανικά τον εχθρό σε ψυχή και σε σώμα ακόμα και πριν την τελική αναμέτρηση.

Μια στρατιά Αγίων στρατιωτικών όπως ο Άγιος Δημήτριος, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Μηνάς αλλά και άγιοι που προστατεύουν τις θάλασσες και τα νησιά όπως ο Άγιος Νικόλαος και ο Άγιος Ραφαήλ, οι Αρχάγγελοι Γαβριήλ και Μιχαήλ, οι προστάτες Άγιοι Όπλων και Σωμάτων και πάνω απ’ όλους ως αρχιστράτηγος η Υπεραγία Θεοτόκος Μαρία.
Μεσίτες και «ασυρματιστές» των Ελλήνων προς τους Αγίους γέροντες – άγιοι όπως ο Παϊσιος και ο Ευφραίμ αλλά και τόσοι που μαρτύρησαν και αγίασαν κάτω από την οθωμανική λεπίδα στους αιώνες των αιώνων.

Κάτω απο αυτούς εκατοντάδες μοναχοί και κληρικοί με κομπσχοίνια, προσευχές και ευχές.

Όταν ένα Σώμα Στρατιωτικών «αναφέρεται» πρώτα και πάνω απ’ όλους σε αυτές τις δυνάμεις ασφαλώς και δεν κάμπτεται, δεν αποπροσανατολίζεται, δεν λαθεύει στον στόχο του. Αρκεί, στο πλάι του να βρίσκεται ένας λαός ενωμένος και προσευχόμενος. Ένας λαός που δεν θα διστάσει να ανατρέξει στα θεμέλια της ύπαρξης του. Ένας λαός που δεν θα αφήσει τεχνητούς διχασμούς, αναγκαστικές απομονώσεις και νομοθετημένες αποστάσεις να σβήσουν τη θέρμη της πίστης και την δύναμη της προσευχής του.

Η επέλαση των δίκαιων, των αγαθών και των άξιων είναι θέμα χρόνου και θέμα αυθόρμητης και αυθεντικής πίστεως ενός λαού ενωμένου και προσευχόμενου κι ενός στρατού εξομολογούμενου κι ευλογημένου.

Αυτές τις δυνάμεις ποτέ δεν τις αναγνώρισαν και δεν τις υπολόγισαν οι Τούρκοι ηγέτες σέρνοντας το λαό τους σε εθνικές τραγωδίες. Με σύμμαχό τους την παγκόσμια διπλωματία και την «τάξη των πραγμάτων» θεωρούν πάντα αδυναμία την υπομονή του γείτονα και ευκαιρία την εξάντλησή της.