Τι είναι για εσάς η σημερινή Αριστερά;

Γράφει ο Χρόνης Πολυχρονίου

Οι εκτιμήσεις σοβαρών πολιτικών αναλυτών συγκλίνουν πως η Κυβέρνηση Μητσοτάκη, μέσα στο 2021 θα πέσει, κάτω από το βάρος της ολοκληρωτικής αποτυχίας της. Δεν βρίσκεις ένα τομέα που να πέτυχε κάτι, έστω λίγο, θετικό. Δεν βρίσκεις έναν πολίτη που να μην διαμαρτύρεται. Προτού λοιπόν ξεσπάσει αυτή η συσσωρευμένη αντίδραση του κόσμου, η Κυβέρνηση θα επισπεύσει την προσφυγή στις κάλπες, οι οποίες βεβαίως θα αναδείξουν την προφανή ανάγκη για πολιτική αλλαγή. Μία αλλαγή που αποτελεί την αναγκαία και ικανή συνθήκη προκειμένου η Χώρα να σταθεί ξανά στα πόδια της.

Οι επικρατούσες σήμερα πολιτικές συνθήκες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αναγκαιότητα να κυβερνήσει αυτή τη φορά η Δημοκρατική παράταξη. Αυτό που στην ουσία σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ-λοιπές προοδευτικές δυνάμεις, υπό τον Αλέξη Τσίπρα. Με άλλα λόγια
«δεύτερη φορά Αριστερά». Την ώρα ακριβώς που η δεύτερη διακυβέρνηση Τσίπρα φαντάζει περισσότερο αναγκαία από την πρώτη. Σχεδόν μονόδρομος. Με την ευκαιρία λοιπόν που Υπουργός των εκλογών ανασχηματίστηκε ο Μάκης Βορίδης, αυτός που επιδιώκει την «στρατηγική συντριβή της Αριστεράς», ας αναφέρουμε δύο λόγια για την πολυσυζητημένη αυτή προοπτική της.

Για να συμβούν όλα αυτά τα ωραία στη Χώρα των θαυμάτων, πρέπει να προηγηθούν δύο πράγματα. Πρώτον, να κληθούν οι πολίτες να στηρίξουν με σθένος και κατά προτεραιότητα αυτή την Εθνική ανάγκη για μια νέα προοδευτική διακυβέρνηση, με στόχο την σωτηρία της Πατρίδας. Πράγμα σχετικά εύκολο. Και δεύτερον, οι ψηφοφόροι να πάνε στις κάλπες ψηφίζοντας και πάλι δαγκωτό, Αριστερά, όπως το 2015. Πράγμα που φαντάζει λίγο πιο δύσκολο. Διότι πάνω σε αυτόν ακριβώς τον όρο, με το αξιακό φορτίο που αυτός φέρει, το οποίο για ορισμένους από εμάς αποτελεί τιμή και καμάρι, εδράζεται και θα συνεχίσει να στηρίζεται όλη η αντιπολιτευτική βάση προπαγάνδας, της «επικρατούσας σήμερα άκρο-Δεξιάς» παράταξης.

Προκειμένου να γραφούν αυτές εδώ οι γραμμές, αναζητήσαμε την γνώμη του «κυρίαρχου Λαού», εδώ στο χωριό μας, μέσα από τις γνώμες πέντε (5) φίλων του περιβάλλοντός μας, τους οποίους προσεγγίσαμε διακριτικά και επί τούτου. Οι απαντήσεις που εισπράξαμε εμπιστευτικά στο ερώτημα, «τι είναι για εσάς η σημερινή Αριστερά;», μας άφησαν αποσβολωμένους. Και δεν έχει κανένα νόημα να τις καταγράψουμε εδώ. Όχι για το γεγονός ότι ήταν αρνητικές. Όχι. Δεν ήταν καθόλου αρνητικές. Ίσα-ίσα ήταν ψύχραιμες, λογικές, συγκαταβατικές πλην όμως, συγκεχυμένες και ανερμάτιστες. Άσχετες. Αναφέρονταν στο απώτερο παρελθόν, σε ανθρώπους, σε γεγονότα και σε λανθασμένες πολιτικές που δεν είχαν καμία σχέση με την ερώτηση αλλά ούτε και την ίδια την ιστορική αλλά κυρίως την πρόσφατη πραγματικότητα.

«Έλεος, …τέτοια παρεξήγηση!…», ήταν το πρώτο και το μόνο πράγμα που σκεφτήκαμε πριν βεβαίως αντιδράσουμε.

Είμαστε από τους ελάχιστους που διάβασαν τις εννέα (9) εκλαϊκευμένες θέσεις του Ευκλείδη Τσακαλώτου για την σημερινή ιδεολογία της Αριστεράς. Τιμούμε την φιλότιμη προσπάθεια και τον άνθρωπο. Κάτι που συμβαίνει, να τον τιμάνε δηλαδή, σε αρκετό κόσμο. Όχι τόσο για το γεγονός ότι φέρεται να είναι ο επικεφαλής των «53» ή της «Ομπρέλας», όσο διότι ενόσω ήταν Υπουργός «μας τα έπαιρνε», με το χαμόγελο στα χείλη. Ούτε βέβαια για τα 27 δις € που προίκισε τον Μητσοτάκη. Όσο για το γεγονός ότι θα μπορούσε σήμερα να ήταν ο θεωρητικός της ντόπιας Αριστεράς, αλλά δεν είναι. Βασικά με τα περισσότερα από αυτά που ισχυρίζεται ο σύντροφος Τσακαλώτος συμφωνούμε. Με τα λιγότερα δεν συμφωνούμε. Και αυτό δεν αποτελεί κάτι πολύ πρωτότυπο

Για παράδειγμα είναι άλλο πράγμα η ιδεολογική σκέψη και άλλο η πολιτική πράξη. Που σημαίνει πως Ιδεολογικά μπορεί να στοχάζεσαι διάφορα πράγματα εκ πεποιθήσεως ή από χόμπι. Πολιτική όμως, είναι η τέχνη του εφικτού. Δεν πρόκειται απλώς και μόνο για λέσχες και ιδεολογικές πλατφόρμες. Αφορά ανθρώπους και είναι πράξη εφαρμογής. Και κυρίως στάση ζωής. Για τον Λαό, κοντά-δίπλα στο Λαό. Στην πολιτική εφαρμογή μιας ιδεολογικής πρότασης, υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν τα ομολογείς εάν προτίθεσαι να τα πραγματοποιήσεις. Και βέβαια, απαιτείται με συνέπεια ένας ριζικός μετασχηματισμός της εξουσίας υπέρ των πολιτών, των εργαζομένων του μόχθου και του πνεύματος. Άλλο όμως συνέπεια και άλλο ουτοπία. Όπως επίσης η κυβερνητική Αριστερά μπορεί να επιβιώσει μόνο εάν επιδείξει απτά δείγματα με ποιους είναι και τι ακριβώς πρεσβεύει. Στις περισσότερες μάλιστα από τις βασικές αρχές της Αριστεράς, θα μπορούσαν να συμφωνήσουν ενδεχομένως και πολλοί Δεξιοί. Αλλά δεν μπορεί μία κάποια πλευρά της Αριστερής αυθεντίας να σε οδηγεί μετωπικά στον στόχο, την ώρα που η Δεξιά σου κλείνει τεχνηέντως το μάτι λέγοντας, «...περίμενε λίγο, να, έρχεται η σειρά σου να απολαύσεις». Η πολιτική διαχειρίζεται ανθρώπους σε ένα πεδίο πραγματικότητας και οι άνθρωποι μεταξύ τους έχουν μεγάλες διαφορές και μεγάλες ανθρώπινες και ταξικές …αδυναμίες.

Επειδή το θέμα μας ξεπερνάει, ανοίξαμε ταπεινά το λεξικό, την παγκόσμια εγκυκλοπαίδεια δηλαδή, η οποία δεν φημίζεται και τόσο για τις αριστερές της καταβολές. Και αντιγράφουμε κατά λέξη. «Ο όρος “Αριστερά” έχει τις ρίζες του στην Γαλλική Επανάσταση και αναφέρεται στον τρόπο που κάθονταν ως προς τον Πρόεδρο, όσοι εναντιώνονταν στην Μοναρχία και υποστήριζαν την Επανάσταση, την εγκαθίδρυση Δημοκρατίας και ένα κοσμικό καθεστώς. Από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και μετά, ο όρος Αριστερά εφαρμόστηκε ιστορικά για να περιγράψει σειρά μαζικών κινημάτων μεταξύ των οποίων το αντιρατσιστικό, το φεμινιστικό, το αντιπολεμικό και το οικολογικό. Γενικά ο όρος ‘’Αριστερά’’ στην πολιτική σήμερα αναφέρεται κυρίως σε αντιλήψεις και θέσεις που αντιμάχονται την ανισότητα και την …ιεραρχία, τα οποία είναι αποτελέσματα της καπιταλιστικής κοινωνίας». Αυτά κατά λέξη. Ποιος νοήμων άνθρωπος έχει αντίρρηση σε όλα αυτά;

Συμπερασματικά τώρα δύο λόγια δικά μας, από την «κουβέντα» που είχαμε με τους 5 φίλους για την Αριστερά. Καταρχήν, αρνήθηκαν και επιθυμούσαν να αποφύγουν, πάντα με χαμόγελο, μια παρόμοια συζήτηση. «Δεν ξέρω εγώ από αυτά». Παραδέχτηκαν όμως ότι είχαν, και πράγματι είχαν, ασαφή και παρεξηγημένη έννοια του όρου. Δοσμένη και πειραγμένη. «Έτσι λένε». Δέχτηκαν ότι ο όρος για τον οποίο δεν είχαν σαφή γνώση, τους δημιουργεί συγκεχυμένες εικόνες και δεν γνωρίζουν ακριβώς τις θέσεις που απηχεί και επηρεάζει το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό πεδίο, την ίδια τους δηλαδή την ζωή. «Δεν ξέρουμε τόσα γράμματα», μας είπαν. Με λίγο πίεση, όχι μόνο δεν είχαν να καταλογίσουν κάτι σοβαρά αρνητικό στην Αριστερά, αλλά αποδέχτηκαν ότι η προηγούμενη διακυβέρνηση Τσίπρα τους άφησε σχετικά καλό αποτύπωμα, κυρίως σε ότι αφορά το θέμα ότι, «δεν φάγανε λεφτά όπως οι άλλοι». Δεν είχαν μάλιστα κάποιο πρόβλημα ή αναστολές να την …ξαναψηφίσουν. «Θα δούμε», μας είπαν.

Εμείς τελικά νομίζουμε πως άξιζε τον κόπο η κουβέντα με τους «5». Μακάρι να γινόταν αυτό το ξεκαθάρισμα πολιτικής εκπροσώπησης από τα ίδια τα κόμματα πιο καθαρά, συστηματικά, διάπλατα και ποιο οργανωμένα. Όχι με μανιφέστα. Τα απλά πράγματα είναι και τα πιο μεγαλειώδη. Και τα πιο αποτελεσματικά.