Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Ήτανε το 1966 που πήγαμε στην πρώτη Γυμνασίου , εκεί στο Αρρένων , καμιά 35αριά παιδιά στοιβαγμένα στην αίθουσα , δεν ξέραμε πού πάνε τα τέσσερα , και με τα πρώτα μαθήματα , ένας μαθητής ξεχώρισε απ’ όλους :

Ο Γιώργος Λαμπρόπουλος.

Ένα φτωχόπαιδο ωραίο , πάντα γελαστό και καλομίλητο , με μάτια καθαρά και πνεύμα σπινθηροβόλο , που έκανε όλα εμάς τα υπόλοιπα φτωχόπαιδα να καμαρώνουμε , γιατί ένα τέτοιο μυαλό (ο πρώτος της τάξης) κι ένας τέτοιος χαρακτήρας διαμάντι ήτανε «δικό μας» παιδί .

Περάσανε τα χρόνια τα μαθητικά , πήρε ο καθένας το δρόμο του , ο Γιώργος σπούδασε Φυσική (τη μεγάλη του αγάπη) , γυρίσαμε πίσω στην πόλη μας, ξαναβρεθήκαμε . Πάντα ο Γιώργος μέσα στην κοινωνία , στην πολιτική και στον Πολιτισμό , στην επιστήμη του , στο λειτούργημά του , στα κινήματα και στους αγώνες , πάντα στην Αριστερά και στην Οικολογία , πάντα δοσμένος - ψυχή και σώμα - στο δημόσιο σχολείο και στους μαθητές του.

Η καρδιά του ήτανε μεγάλη όπως ο ουρανός και χώραγαν εκεί ΟΛΟΙ οι άνθρωποι , ιδιαίτερα οι ταπεινοί και οι κατατρεγμένοι . Παντοτινά δεμένος με την οικογένεια , με τους φίλους , με τους πάσχοντες , με τους έχοντες ανάγκη , με τους αδικημένους , με τους εκμεταλλευόμενους , με εκείνους που το σύστημα τους άλεθε καθημερινά στα γρανάζια του .

Πάντα στον αγώνα μπροστάρης , πάντα με χαμόγελο , πάντα με αγνότητα ψυχής , με μετριοφροσύνη και ανιδιοτέλεια , πάντα να δίνει και ποτέ να παίρνει , πάντα στη διάθεση όσων των χρειάζονταν . Δεν άκουγες , ποτέ, άλλη κουβέντα απ’ το στόμα του παρά : η οικογένειά μου , το σπίτι μου , η μάνα μου , ο πατέρας μου , η γυναίκα μου , τ’ αδέρφια μου , τα παιδιά μου , οι φίλοι μου , οι μαθητές μου , οι συνάδελφοί μου , το σχολείο μου , η δημόσια παιδεία , η κοινωνική αδικία , η εκμετάλλευση , οι φτωχοί , οι καταπιεσμένοι , η κοινωνία , η πόλη μου , η Αριστερά, το Περιβάλλον , ο κόσμος μας …

Για όλους και για όλα νοιαζόταν κι έτρεχε για τον εαυτό του όχι . Πέρασε προβλήματα υγείας σοβαρά , πάλεψε παλικαρίσια , νίκησε , δεν έχασε ποτέ το χαμόγελό του , δεν σταμάτησε ποτέ να μας δίνει κουράγιο , να μας ενδυναμώνει όταν κιοτεύαμε . Πάλεψε και τούτη τη στερνή φορά στα Μαρμαρένια Αλώνια , ορθομέτωπος , αξιοπρεπής , με σθένος ψυχικό και πνεύμα καθαρό , έχοντας στο πλευρό του την πολυ-αγαπημένη του γυναίκα , τα λατρεμένα του παιδιά , τ’ αδέρφια του , την αγάπη και την έγνοια των συγγενών του , των μαθητών του , των συναδέλφων του και των αμέτρητων φίλων του .

Γιώργο … Γιώργο μας . Θα μας λείψεις . Ήδη μας λείπεις . Η ζωή μας έγινε πιο άχαρη . Η κοινωνία μας έγινε φτωχότερη . Η πόλη μας έγινε φτωχότερη .

Καλό ταξίδι εκεί που πας στην αγκαλιά της μάνας σου και του πατέρα σου . Θα σε θυμόμαστε και θα μας λείπεις πολύ , σύντροφε Γιώργο , φίλε Γιώργο , Γιώργο , αδερφέ μας ακριβέ …

Στις φωτογραφίες ο Γιώργος Λαμπρόπουλος προσφωνώντας και καλωσορίζοντας τον Μανώλη Γλέζο , εκ μέρους της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΠΑΡΤΗΣ , σε αντι-μνημονιακή εκδήλωση το 2011