Ντροπή!!!

Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Έγινε και η σύσκεψη των φορέων στις 26 του Γενάρη 2013 για τη διατήρηση των σχολών στη Σπάρτη και ο πρώτος εκ των ομιλητών π. Μπλάθρας Γεώργιος , ως εκπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ κατέθεσε, για πρώτη φορά δημοσίως , το βαθύ και ανθρώπινο παράπονο του Ποιμενάρχη μας , το βαθύ και ανθρώπινο παράπονο ενός πατέρα που πάσχισε , θυσιάστηκε , για το καλό των παιδιών του κι εκείνα τον έστειλαν στα δικαστήρια ως κατηγορουμένο !!!

Η ιστορία ήταν περίπου γνωστή αλλά η σεμνότητα , η ανωτερότητα και η ανεξικακία του Ποιμενάρχη μας την κράτησε , επί τόσα χρόνια , μακράν της δημοσιότητος :

Όταν οι «ταγοί» της Λακωνίας και της Σπάρτης διεκδίκησαν και «κέρδισαν» τις Σχολές στη λογική του «βάλε τώρα που γυρίζει» , βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα «προβληματάκι» που τους είχε διαφύγει κατά τη διεκδικητική περίοδο :

«Πού θα στεγαστούν τώρα οι Σχολές»;

Την προκλητική γύμνια τους ήρθε να καλύψει ΚΑΙ ΠΑΛΙ ο Σεβασμιώτατος ο οποίος τους παραχώρησε αφιλοκερδώς , με μεγαλοψυχία και απέραντη αγάπη προς τον τόπο και τους ανθρώπους του , τα κτίρια της Μητροπόλεως στη Σπάρτη , μέχρι οι «ταγοί» να «βρακωθούν» , κατά πώς λέει ο σοφός Λαός μας .

Τα κτίρια όμως της Μητροπόλεως χρειάζονταν μετατροπές προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις νέες ανάγκες λειτουργίας τους . Και τότε οι «ταγοί» ξαναείπαν :

«Σεβασμιώτατε , μας δίνετε την άδεια να διαμορφώσουμε και να εξοπλίσουμε καταλλήλως τα κτίρια που μας παραχωρήσατε με έξοδα του κράτους»;

Και ο Σεβασμιώτατος , φυσικά , συγκατένευσε και πάλι .

ΚΙ όχι μόνον αυτό : Μεσολάβησε (παραλλήλως) αποφασιστικά προς τον μέγα δωρητή κι ευεργέτη κ. Βαλιώτη και εξασφάλισε την ανέγερση του κτιρίου του ΤΕΙ Σπάρτης ώστε να δοθεί οριστική λύση στο πρόβλημα στέγασης των σχολών. Οι τοπικοί «ταγοί» , τότε , σε συνεννόηση (υποθέτω) και με άλλους ανώτερους «ταγούς» προχώρησαν μέσα σε «ταρατατζούμ και φανφάρες» στις απαραίτητες εργασίες στα κτίρια της Μητροπόλεως , αλλά όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής των εργολάβων η φούσκα έσκασε με θλιβερό μεγαλείο :

Κανείς υπεύθυνος δε βρισκόταν και κανείς δεν μπορούσε να καλύψει τα έξοδα .Το όλο σκηνικό είχε στηθεί σε αχυρένια πόδια . Όλοι εκείνοι που διεκδικούσαν δάφνες προσωπικές για τη δημιουργία των σχολών στη Σπάρτη μέσα από την παλαιοκομματική λογική του «κατόπιν ενεργειών μου…» , έστριψαν «δια του αρραβώνος» . Και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας τυλίχτηκε σε μια κόλλα χαρτί ( η Θέμις άλλωστε κατά τους αρχαίους είναι τυφλή) και οδηγήθηκε στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι χρωστάει στους εργολάβους για τις δουλειές που έκαναν στα κτίρια της Μητροπόλεως 300.000 ευρώ !!! Και το δικαστήριο τον καταδίκασε πρωτοδίκως και τώρα η υπόθεση βρίσκεται στο Εφετείο και μετά κατά πώς γίνεται συνήθως ( όποια κι αν είναι η απόφαση) θα πάει και στον Άρειο Πάγο .

Πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο τέτοιο παράδειγμα στην Ελλάδα , μια τοπική κοινωνία να στέλνει δια των εκπροσώπων της στα δικαστήρια αδίκως κατηγορούμενο τον Επίσκοπό της , έναν Επίσκοπο που πραγματικά έχει αφιερώσει όλη του την ύπαρξη στο να υπηρετεί με πνεύμα αγάπης , αφοσίωσης , ανιδιοτέλειαςκαι θυσίας τον τόπο και την κοινωνία που Ποιμαίνει .

Ξέρω όμως πάρα πολύ καλά τι σημαίνει να βρίσκεσαι κατηγορούμενος γιατί προσπάθησες για το κοινό καλό , τι σημαίνει να είσαι και να αισθάνεσαι αθώος και να λαμβάνεις εξώδικα , δικόγραφα και κλήσεις για απολογία , τι σημαίνει να κάθεσαι στο εδώλιο του κατηγορουμένου και να πασχίζεις να προσαρμοστείς σε έναν απέραντο παραλογισμό προσπαθώντας να αποδείξεις ότι «δεν είσαι ελέφαντας» .

Παρά την οδυνηρή περιπέτεια στην οποία ενέπλεξαν τον Ποιμενάρχη μας , εκείνος βρήκε μέσα του τη συγγνώμη που είχε και ο Χριστός για τους Σταυρωτές Του : Καμιά βαρυγκόμια , κανένα παράπονο , καμιά κατηγορία , καμιά αντίδραση , καμιά αντιδικία που σε κάθε περίπτωση θα ήταν θεμιτή και απόλυτα δικαιολογημένη . Όπως ο Ιερός Χρυσόστομος τραβά τον τραχύ , μοναχικό και αφιλόξενο δρόμο της μεγάλης ταλαιπωρίας έχοντας στο στόμα του την Πατριαρχική ακροτελεύτια φράση: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν» . Κι όταν απειλήθηκαν οι σχολές , με πνεύμα ανωτερότητας, ανεξικακίας , αληθείας και αυταπάρνησης ο Σεβασμιώτατος δήλωσε «παρών» , υπεράσπισε με το μέγα κύρος που διαθέτει την ύπαρξή τους και σίγουρα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διάσωσή τους .

Όταν όμως έλαβε την πρόσκληση να παραστεί στη συγκέντρωση των φορέων για την υπεράσπιση των σχολών , χωρίς επί τόσα χρόνια , έστω και την ύστατη ώρα , να έχει ακούσει δημοσίως μια τουλάχιστον «συγγνώμη» , εκεί το ανθρώπινο παράπονο ξεχείλισε και ο παπα-Γιώργης με τον στέρεο και τίμιο λόγο του , κοιτάζοντας κατάματα τους συγκεντρωμένους , το κατέθεσε με ευγένεια , λεπτότητα αλλά και ανωτερότητα ήθους :

«Δεν μπορώ να βρίσκομαι ανάμεσά σας τη στιγμή που έχω υποστεί αυτήν τη συμπεριφορά προς το πρόσωπό μου» .

Και τότε συνέβη κάτι ακόμα πιο συνταρακτικό απ’ τα προηγούμενα , που κατέδειξε τις ενοχές , δικαίωσε περίτρανα την επιλογή του Ιεράρχη μας αλλά σίγουρα μεγάλωσε την πληγή και τον πόνο του :

Εκτός απ’ το δάκρυ του παπα- Γιώργη (την ώρα που έλεγε πως αν ο Σεβασμιώτατος καταδικαστεί τελεσίδικα θα αποπληρώσει το χρέος του καταθέτοντας το μισθό του) καμιά άλλη αντίδραση δεν παρατηρήθηκε από του συγκεντρωμένους θεσμικούς αντιπροσώπους και εκπροσώπους φορέων . Κυριολεκτικά : «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω» . Μίλησαν πολλοί και είπαν πολλά . Δε βρήκε όμως κανείς τη γενναιότητα να πει μια «συγγνώμη» , να ψελλίσει (έστω) μιαν έκφραση συμπαράστασης στο Δεσπότη μας για την απίστευτη ταλαιπωρία που υφίσταται αδίκως , να εκφράσει μιαν υπόσχεση , μια δήλωση-δέσμευση , ότι θα ταρακουνήσει γη και ουρανό για να βρεθεί μια τίμια λύση στο πρόβλημα και το κράτος να πληρώσει την οφειλή του . ΤΙΠΟΤΕ ! Απ’ το ένα αυτί μπήκε και από τα άλλο βγήκε ο λόγος του Σεβασμιωτάτου δια του πατρός Γεωργίου προς τη συγκέντρωση . Γι’ αυτό , ούτε μια αράδα δεν καταδέχτηκαν να βάλλουν στο ψήφισμα της συγκέντρωσης , προκειμένου να αναλάβει η πολιτεία τις υποχρεώσεις της έναντι του προβλήματος του Σεβασμιωτάτου .

Έτσι , κι αν σώθηκαν οι Σχολές , χάθηκε , κατά πώς λέει ο Λαός , το φιλότιμο . Κι άμα χαθεί το φιλότιμο … γράψε αλλοίμονο !

Σεβασμιώτατε , επιτρέψατέ μου να ειπώ μια κουβέντα :

Είμαι σίγουρος πως αν τα Δικαστήρια δε σας δικαιώσουν ως οφείλουν , το ποίμνιό σας θα αναλάβει δράση και θα κάνει αυτό το χρέος δικό του , γιατί αυτό επιτάσσει το Χρέος , η Αγάπη και η Ανταπόδοση προς το πρόσωπό σας .

Ο εργάτης , ο φτωχός , ο άνεργος , ο συνταξιούχος , το μικρό παιδάκι , ο ξωμάχος , ο μαθητής , ο οικοδόμος , ο μπογιατζής , ο σκουπιδιάρης , ο ξυλουργός , ο υδραυλικός …αλλά και οι ευσεβείς και τίμιοι «έχοντες και κατέχοντες» αυτής της κοινωνίας που υπηρετείτε επί τόσα χρόνια σαν πατέρας στοργικός , θα κάνουν εκείνο που δεν έκαναν ως τώρα οι παχυλά αμοιβόμενοι - υπεύθυνοι ( πολιτικά , ηθικά και φυσικά ) για την περιπέτειά σας :

Θα μαζέψουν (εστω και σπειρί – σπειρί ) το χρέος , θα γυρίσουν ανάποδα τις άδειες ή γεμάτες τσέπες τους και θα το αποπληρώσουν προς χάριν του αγαπημένου τους Ιεράρχη . Θα αποδείξουν (για μια ακόμη φορά) ότι ο «οβολός της χήρας» αξίζει περισσότερο από το «χρυσίον του Ιερού» .
Σεβασμιότατε , όσο κι αν αυτή η πορεία φαίνεται μοναχική , ωστόσο δεν είναι : Κοντά σας συμπορεύεται αυτός ο απλός Λαός , το Ποίμνιό σας , τα πνευματικά σας παιδιά που συμπάσχουν , σας συμμερίζονται , σας σκέπτονται και σας νοιάζονται κάθε στιγμή και ώρα και είναι έτοιμοι να σας συμπαρασταθούν ακόμα κι αν αυτό απαιτήσει θυσία .

Τους «Άλλους» ας τους αφήσουμε πίσω .Έχουν ήδη παραδοθεί εις κρίσιν .