Γράφει ο Πάνος Κριάς

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου δεν είναι τόσο οι κοινωνικές ανισότητες και η αδικία που δεσπόζουν εν γένει γύρω μας, αλλά η ανύπαρκτη και σχεδόν στρεβλή διαχείριση του χρόνου.

Δεν λειτουργούμε αγνά και δημιουργικά και αυτό έχει επίπτωση στην πνευματική και την σωματική μας υγεία. Δεν επικοινωνούμε ουσιαστικά με τους συνανθρώπους μας, παρά μόνο επιδερμικά και μικροαστικά.

Υπάρχουν δυο πυλώνες βασικών δραστηριοτήτων στην ζωή μας. Η μια είναι η δημιουργική ενέργεια και η άλλη, η συνήθης, η καταστροφική.

Στην πρώτη εκδοχή πρυτανεύει η αγάπη με την λογική, η προσφορά, η πληρότητα, το συναίσθημα και στην δεύτερη εκδοχή, την καταστροφική, βασιλεύει η ψυχρή λογική, η σώρευση υλικών αγαθών με κάθε μέσο, ο εγωκεντρισμός και η μικροψυχία.

Η δημιουργική ενέργεια προσφέρει αφειδώς στον άνθρωπο ευχαρίστηση και πνευματική ανάταση, ωστόσο η καταστροφική ενέργεια προσφέρει μικρότητα, μίσος και δυστυχία. Αυτά είναι ενδεχομένως γνωστά σε όλους. Ωστόσο πόσοι είναι ικανοί να τα διακρίνουν και να κάνουν πράξη το ευκταίο; Υπάρχουν υποκατάστατα της ευτυχίας άκρως επικίνδυνα για την υγεία του ανθρώπου. Οι διάφορες εξαρτησιογόνες ουσίες π. χ. ,οι οποίες προσφέρουν μεν αρχικά κάποια ικανοποίηση και κάποια έξαρση στην συνέχεια όμως προκαλούν επιθετικότητα, άγχος και ακόρεστη αίσθηση. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε ουσίες και για έναν ακόμα σοβαρό λόγο. Διότι αποτελούν Ψευδαισθήσεις και ψυχική παράκρουση.
Ούτε καν η υποτιθέμενη «αθώα» κάνναβη δεν προσφέρεται διότι και αυτή σου δημιουργεί ψυχολογική εξάρτηση και σε οδηγεί στην αποχαύνωση και την aggressiveness.

Εξάρτηση όμως μπορεί να προκαλέσουν και οι διάφορες καταστροφικές συνήθειες που εξουσιάζουν την ζωή μας σήμερα, όπως η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και φαγητού, η πλεονεξία και ο εθισμός στη συσσώρευση περιττών υλικών αγαθών, το workaholic, η υπέρμετρη δραστηριότητα, η αλλοτρίωση, η φιλαυτία και η κρυψίνοια.

Η προσποίηση, δηλαδή, για το υποτιθέμενο ενδιαφέρον μας στον συνάνθρωπό μας, μόνο και μόνο για να μην νιώθουμε ένοχοι είτε ως αριστεροί είτε ως χριστιανοί πολίτες.

Δεν μπορούμε να ζούμε μόνοι μας σε αυτόν τον κόσμο. Είναι απαραίτητο να ενδιαφερόμαστε ουσιαστικά για τον συνάνθρωπο μας, γιατί αυτό θα μας επιστραφεί κατά κάποιον τρόπο πλουσιοπάροχα. Έτσι είναι η φύση του ανθρώπου. Είμαστε κοινωνικά και ερωτικά όντα.

Ο έρωτας δεν μπορεί να αποτελεί αποκλειστικότητα του αναχρονιστικού γάμου και της συντήρησης. Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε όσες επιλογές επιθυμούμε σε όποιους χώρους και με όποια άτομα θέλουμε. Επίσης δεν μπορούμε να αποστρέφουμε το βλέμμα από την δυστυχία των συνανθρώπων μας. Δυστυχώς όμως όλα τα συστήματα μέχρι τούδε δεν κατάφεραν να κάνουν τον άνθρωπο πιο μειλίχιο και πιο πολιτισμένο. Ούτε η παιδεία, ούτε η τέχνη αλλά ούτε και οι θρησκείες κατάφεραν να κάνουν τον άνθρωπο πιο δίκαιο και πιο ευτυχισμένο.

Αυτό μπορεί να ξεκινήσει τώρα μέσα από τις νέες τεχνολογίες, τους διεθνείς πνευματικούς ορίζοντες της τέχνης και του στοχασμού. Δεν αρκεί τα σχολεία να δίνουν γνώσεις και καλλιέργεια, αλλά πρωτίστως απαιτείται να υπάρχουν αγαπημένοι και φωτισμένοι γονείς στο σπίτι.

Από εκεί εκκινούν όλα. Και αυτό απαιτεί μιαν νέα κοινωνία καλλιεργημένων και απελευθερωμένων από τα δεινά και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος πολιτών.