O Μάνος που θέλει να γίνει η Λέλα καλά

Γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

Κύριε Υπουργέ της Υγείας.

Με λένε Μάνο, είμαι 10 χρόνων και είμαι πολύ θυμωμένος μαζί σας αν και δεν γνωρίζω ούτε το όνομα σας.
Τις τελευταίες μέρες στο σπίτι μας επικρατεί μια αναστάτωση που την βλέπω πρώτη φορά. Η γιαγιά Λέλα κλαίει συνέχεια. Και η μαμά κάποιες φορές που νομίζει πως δεν την βλέπουμε κλαίει και σπαράζει. Όταν ρώτησα τη γιαγιά Λέλα γιατί κλαίει μου είπε πως δεν υπάρχει πια ελπίδα για γίνει καλά η άλλη Λέλα η ξαδέρφη μου, η κόρη της θείας Τούλας της αδερφής της μαμάς.

Η Λέλα πριν από δυο χρόνια είχε ένα ατύχημα. Πήγαινε για ψώνια με το μηχανάκι που της έκανε δώρο ο μπαμπάς της όταν πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Σταμάτησε σε ένα φανάρι όταν άναψε κόκκινο, κάτι που δεν έκανε ο παππούς που οδηγούσε το μαύρο τζιπ που την ακολουθούσε και που του είχαν πάρει το δίπλωμα. Πέταξε λοιπόν το μηχανάκι με την Λέλα πολλά μέτρα απέναντι και την τραυμάτισε σοβαρά.

Την πήγανε με ασθενοφόρο σε εκείνο το μεγάλο Νοσοκομείο που πάνε τους τραυματισμένους, ΚΑΤ νομίζω το λένε, και εκεί έμεινε κοντά έξη μήνες. Η ζωή της σώθηκε αλλά η Λέλα δεν μπορούσε πια να περπατήσει ούτε να χρησιμοποιήσει τα χέρια της. Μετά το Νοσοκομείο έπρεπε να πάει σε Κέντρο Αποκατάστασης και αν όλα πήγαιναν καλά μετά από κάποιο καιρό θα μπορούσε να γίνει σαν πριν.

Οι γιατροί στο μεγάλο Νοσοκομείο είπαν στους γονείς της Λέλας πως, μέσα στην ατυχία τους έπρεπε να αισθάνονται τυχεροί που στον τόπο τους υπάρχει το καλύτερο τέτοιο κέντρο από όσα υπάρχουν στη χώρα. Τότε ήταν που ρώτησα τη μαμά ποιο είναι αυτό το Κέντρο και μου απάντησε πως είναι εκείνο το μεγάλο κτήριο στο δρόμο που πάμε για την Καλαμάτα και το συναντάμε αφού περάσουμε από το Σαινοπούλειο, εκεί που πάμε το καλοκαίρι και παρακολουθούμε ωραίες παραστάσεις και από την Κάρμεν Ρουγγέρη. Εκεί μέσα, πάντα με όσα μου είπε η μαμά, υπάρχουν όλα τα μηχανήματα αλλά και οι κατάλληλοι άνθρωποι που βοηθάνε τους ανθρώπους να γίνουν καλά. Έχει και μια πισίνα που ο πάτος της ανεβοκατεβαίνει που είναι μοναδική.

Φέρανε λοιπόν τη Λέλα στον τόπο μας και κάθε μέρα πότε η θεία Τούλα, πότε ο Θείος Θανάσης, αλλά και ο μπαμπάς και η μαμά όταν είναι ανάγκη την πηγαίνουν στο Κέντρο Αποθεραπείας για να κάνει τις ασκήσεις της.
Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο πράγμα η Αποθεραπεία όπως την λένε γιατί τα πράγματα πηγαίνουν πολύ αργά. Τον πρώτο καιρό η Λέλα καθότανε στο καροτσάκι της και την πηγαίνανε οι άλλοι όπου έπρεπε. Σαν πέρασαν κάμποσοι μήνες, μπορεί και χρόνος δεν είμαι σίγουρος η Λέλα εγκατέλειψε το καροτσάκι και με την βοήθεια των δικών της άρχισε να κινείται με το Πι, εκείνο το μεταλλικό πράγμα που έβλεπα παλαιότερα να έχει η μεγάλη γιαγιά Ματίνα η μαμά της γιαγιάς Λέλας. Ο καιρός περνούσε και αργά αλλά σταθερά η ξαδέρφη μου βελτιωνόταν (έτσι έλεγε χαρούμενη η μαμά). Πριν από λίγο καιρό ήρθε η στιγμή που το Πι το αντικατέστησε ένα μπαστούνι και η Λέλα άρχισε να βγαίνει και βόλτα με την συντροφιά των δικών της ανθρώπων.

-Σε κανένα χρόνο, έτσι που πάνε τα πράγματα το κορίτσι μας θα είναι σαν και πρώτα, έλεγε χαρούμενος ο θείος Θανάσης και παρακαλούσε το θεό να έχει καλά τον Μητροπολίτη μας που δικό του έργο ήταν το Κέντρο Αποθεραπείας.

Όλα όμως άλλαξαν την προηγούμενη βδομάδα όταν τους ανακοίνωσαν πως στο τέλος του Μάρτη το κέντρο θα κλείσει μια και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τα οικονομικά.

Άκουσα τον μπαμπά να εξηγεί στη μαμά τους λόγους που κλείνει το κέντρο και έτσι δεν θα μπορέσει να γίνει καλά η Λέλα μας. Της μιλούσε για χρέη από τα Ταμεία, για κάποιο κούρεμα από κάποιον ΕΟΠΥΥ (δεν τον έχω ακούσει τέτοιο κουρέα στη πόλη και δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει ένα κουρέας με το Κέντρο Αποθεραπείας). Δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα αλλά δεν τους ζάλισα με τις ερωτήσεις μου γιατί η μαμά έκλεγε με αναφιλητά και ο μπαμπάς την πήρε αγκαλιά για να την παρηγορήσει.

Όταν η μαμά σταμάτησε να κλαίει την άκουσα να ρωτάει τον μπαμπά.
-Αυτός ο υπουργός Υγείας δεν έχει λίγο φιλότιμο, λίγη τσίπα; Πως το βαστάει η ψυχή του να μένουν στο δρόμο αβοήθητοι άνθρωποι με τόσες ανάγκες. Αν στη θέση της Λέλας μας ήταν το δικό του παιδί θα ήθελε να του κλείσουν το κέντρο που θα του έδινε ελπίδα να ξαναγίνει όπως πριν;

-Μα, αγάπη μου, αν, ό μη γένοιτο, χτυπήσει του Υπουργού το παιδί εδώ θα το αφήσει νομίζεις. Με τον ιδρώτα τον δικό μας θα το φροντίσουν στην Ελβετία, στη Γερμανία, στην Αμερική. Δεν έχουν ανάγκη όλοι αυτοί όποιο χρώμα και αν έχουν.

Το τελευταίο με το χρώμα δεν το κατάλαβα αλλά για μια ακόμη φορά δεν ρώτησα. Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή.
Εκείνο όμως που κατάλαβα από τα λόγια των μεγάλων είναι πως για το κλείσιμο του κέντρου φταίει ο Υπουργός Υγείας και το σινάφι του. Και επίσης κατάλαβα πως όταν το Κέντρο θα είναι κλειστό η Λέλα δεν θα κάνει τις ασκήσεις που θα την κάνουν τελείως καλά και η γιαγιά και η μαμά θα συνεχίσουν να κλαίνε. Άσε που θα μείνουν χωρίς δουλειά και ένα σωρό άνθρωποι, αυτοί που φροντίζανε τη Λέλα και όλους τους άλλους που τους είχαν ανάγκη.

Τα ακούτε όλα αυτά κύριε Υπουργέ της Υγείας ή κάνετε τον κουφό γιατί δεν έχετε τι να πείτε όπως λέει ο θείος Θανάσης;

Είμαι πολύ θυμωμένος μαζί σας κύριε Υπουργέ της Υγείας και τα μικρά παιδιά δεν κάνει να είναι θυμωμένα.

Ο Μάνος που θέλει να γίνει η Λέλα καλά.