«Ο καλός ποιμήν έμπροσθεν πορεύεται»

Γράφει ο Παναγιώτης Κομνηνός, δικηγόρος

Αλήθεια. Σε ποίον ή σε ποίους κατ’ ουσία ανήκουν η Πανεπιστημιακή Σχολή Σπάρτης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και το Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Ημερήσιας Νοσηλείας; Για λογαριασμό ποίων η Πολιτεία σε σχέση με το Πανεπιστήμιο και η Ιερά Μητρόπολη Μονεμβασίας και Σπάρτης για το Κέντρο Αποθεραπείας τα δημιούργησαν και ακολούθως τα έθεσαν σε λειτουργία;

Από τις αυτονόητες απαντήσεις στα απλά αυτά ερωτήματα θα εξαρτηθεί, αν πραγματικά έχουμε αντιληφτεί το αξιακό μέγεθος και την πολιτισμική ιδιαιτερότητά τους για την πόλη της Σπάρτης και όχι μόνο, των δύο αυτών ιδρυμάτων προσφοράς παιδείας και υγείας.

Το Πανεπιστήμιο Σπάρτης. Έτσι απλά. Όπως το ξέρουμε. Μας φτάνει. Δίχως άλλη ειδικότερη τοπική ή προσδιοριστική αναφορά σε συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο ή σκοπό.

Ένα ανώτατο ίδρυμα εκπαίδευσης που συμπορεύεται στην προσφορά της γνώσης με το έτερο γνωστό ως Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα –ΤΕΙ - Σπάρτης. Με την πλειάδα εκλεκτών επιστημόνων σε αμφότερα. Να διδάσκουν νέους και νέες απ’ όλη τη χώρα. Σε σύγχρονες κτηριακές εγκαταστάσεις. Ένας ολόκληρος κόσμος με ένα σκοπό. Στην περιπέτεια της μόρφωσης και της παιδείας και στο μακρύ δρόμο των μελλοντικών προορισμών.

Κέντρο Αποθεραπείας Σπάρτης. Ένα μικρό θαύμα για την πόλη μας. Ένα κόσμημα ελπίδας και ανθρωπιάς. Με πανελλαδική εμβέλεια για κάθε πάσχοντα άνθρωπο. Με υψηλού επιπέδου προσφορές υγείας σε δύσκολα και επίπονα περιστατικά. Από ειδικούς επιστήμονες και εξειδικευμένο προσωπικό. Με σύγχρονο λειτουργικό εξοπλισμό. Μια καινοτομία ευρωπαϊκών διαστάσεων στα ελληνικά πράγματα υγείας. Αλλά και μια προωθημένη αντίληψη πολιτισμού και αλληλεγγύης.

Για την ίδρυση και λειτουργία του Πανεπιστημίου Σπάρτης – Σχολή Επιστημών Αθλητισμού και Ανθρώπινης Κίνησης - πολλοί άνθρωποι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Τοπικοί θεσμικοί παράγοντες. Πολιτικοί του Νομού και όχι μόνο. Αλλά και ευυπόληπτοι και ενεργοί πολίτες της Σπάρτης.

Θα ήταν όμως σοβαρό ιστορικό ολίσθημα αλλά κυρίως και περίπτωση εξαιρετικής κοινωνικής ασχήμιας, αν όχι αχαριστίας, η παράλειψη ιδιαίτερης αναφοράς ενός προσώπου, που αμέσως μετά την τυπική ίδρυση του Πανεπιστημίου, αποδείχτηκε πραγματικός καταλύτης της μετέπειτα εξέλιξής του.

Αν δεν υπήρχε τότε ο σ. Μητροπολίτης μας κ. Ευστάθιος, το Πανεπιστήμιο Σπάρτης ίσως σήμερα να μην υπήρχε. Όταν ο τάχιστα τότε ιδρυθείς ‘’Όμιλος Φίλων Ιδρυμάτων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης Σπάρτης’’ για την ίδρυση της Σχολής Σπάρτης, του οποίου πιέστηκε να αναλάβει την προεδρία, κλήθηκε από την Πολιτεία να ανεύρει εντός ελαχίστου χρονικού διαστήματος οίκημα για τη στέγασή του, με καταληκτική ημερομηνία την 31/3/2003, διότι διαφορετικά θα γινόταν μεταφορά του σε άλλη πόλη της χώρας, ο κ. Ευστάθιος έδωσε την ποθητή λύση και έσωσε το Πανεπιστήμιο Σπάρτης από την επαπειλούμενη ανυπαρξία του. Και επί πλέον κατέβαλε από προσφορές της Ι. Μ. Μον/σίας κ’ Σπάρτης το προς τούτο συγκεντρωθέν ποσό των 189.100 €.

Και βρέθηκε στέγη για το Πανεπιστήμιο στο κτήριο της Μητρόπολης, που υπάρχει δίπλα στο Επισκοπείο, με χρήση των χώρων του για αόριστο χρόνο και με εκτέλεση των υποδειχθεισών από τους αρμοδίους αναγκαίων εσωτερικών εργασιών και διαρρυθμίσεων , για τις οποίες βέβαια καμιά οικονομική υποχρέωση δεν αναλήφτηκε από την πλευρά του Μητροπολίτου.

Και ρίζωσε για καλά το Πανεπιστήμιο στην πόλη της Σπάρτης. Με τις σύγχρονες και μοντέρνες κτηριακές του εγκαταστάσεις, όπου σχετικά πρόσφατα μετεγκαταστάθηκε. Και βάθυνε στη συνείδηση των κατοίκων της. Και έγινε κέντρο υψηλής πνευματικής αναφοράς για τα τοπικά δεδομένα. Και ήδη πορεύεται με ευοίωνες προοπτικές για το καλό της πόλης και των νέων από όλη την Ελλάδα.

Πλην όμως και χωρίς τούτο να συνδέεται ούτε στο ελάχιστο με αυτό τούτο το Πανεπιστήμιο, μια σκιά εδώ και καιρό πλανιόταν από πάνω του. Μία οικονομική εκκρεμότητα, που προερχόταν από τις εργασίες που είχαν γίνει στο παραχωρηθέν αρχικό κτήριο, εξακολουθούσε να παραμένει μετέωρη με την μορφή νόμιμης αξίωσης των όσων εξετέλεσαν τις αναγκαίες εργασίες για καταβολή των οφειλομένων χρηματικών ποσών.

Και συνέβη το άκρως απαράδεκτο. Τα αρχικά ‘’μπράβο’’ και οι ‘’έπαινοι’’ έγιναν απλοί τίτλοι ανάμνησης. Και για κάποιους από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης έγιναν και άτυπα αξιόγραφα τοπικής πιστωτικής λογικής. Όλοι είχαν κάνει το καθήκον τους και οι συνειδήσεις ήταν ήρεμες και ευχαριστημένες.

Οι οφειλές όμως έτρεχαν και - κατά τρόπο όχι ασυνήθη - στο τέλος μετακύλησαν τυπικά τουλάχιστον στον μόνο ανυπόχρεο, που εξακολουθεί μέχρι τώρα να εκπροσωπεί τον ανύπαρκτο (;) ‘’Όμιλο Φίλων’’. Δηλαδή στον πρόεδρο του ‘’Ομίλου Φίλων’’ και νόμιμο εκπρόσωπο της – φερέγγυας… -ιδιοκτήτριας του οικήματος Ι. Μ. Μονεμβασίας και Σπάρτης. Σε αυτόν δηλαδή που με το κύρος του και την προσφορά του ‘’εγεώργησε’’ το Πανεπιστήμιο Σπάρτης. Ενώ τα υπόλοιπα μέλη του Ομίλου, επιλήσμονες των συλλογικών υποχρεώσεών τους, ‘’ένιπτον τας χείρας τους’’ με το νερό της μακαριότητας. Και εξακολουθούν ακόμη το ίδιο να πράττουν.

Και κατέληξε ο ‘’Όμιλος Φίλων’’ ως κύριος υπόχρεος στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Σπάρτης από τους ενάγοντες δικαιούχους των οφειλομένων αμοιβών τους. Και ήδη, με την εκδοθείσα οριστική απόφαση του ιδίου Δικαστηρίου, καλείται για καταβολή του ποσού των 240.000 € περίπου, πλέον εξόδων και τόκων. Ποσόν που μέχρι τώρα δεν υπάρχει.

Και σίγουρα το ίδιο θα συμβεί και με το Εφετείο Ναυπλίου. Διότι απλά, σε ανάλογες περιπτώσεις το τυπικό δίκαιο χωρίς διακρίσεις προσώπων και σκοπών είναι με το μέρος των αξιούντων τις αμοιβές τους.

Δυστυχώς έτσι συμβαίνει και δεν προβλέπεται καμμιά εφαρμογή του λεγόμενου φυσικού δικαίου, δηλαδή της αιώνιας και κοινής για όλους ιδέας του ορθού σύμφωνα με το καλό και αγαθό. Αλλά ούτε μπορεί και να ασκήσει κάποια ουσιαστική επιρροή στην κρίση των δικαστών και το λεγόμενο περί δικαίου αίσθημα, που είναι η κρατούσα αντίληψη σε μία κοινωνία για το τι είναι δίκαιο.

Ο κανόνας του Ρωμαϊκού Δικαίου dura lex sed lex εξακολουθεί να υπερισχύει των ανθρώπινων αρχών του Αρχαίου Ελληνικού Δικαίου που κι αυτό, όπως και πολλά άλλα, αβασάνιστα το αποποιηθήκαμε. Και αποδεχτήκαμε την εξανθρωπισμένη αντίληψη της Ρωμαϊκής Δικαιοσύνης με τα κλειστά μάτια και το ζυγό. Αντί εκείνης της Ελληνίδας Θέμιδος, που απεικονίζεται στα μνημεία με ολάνοικτα μάτια και γλυκό το πρόσωπο. Κρατήσαμε όμως κάτι. Έτσι για τα μάτια της ιστορίας. Κάποια ελάχιστα δείγματα της ανάμνησής της, όπως λ.χ. Θέμιδος μέλαθρον (Άρειος Πάγος) και λειτουργοί της Θέμιδος (δικαστές, δικηγόροι). Ας είναι.

Μέχρι τώρα τα πράγματα έχουν αφεθεί μόνο στα λόγια… συμπαράστασης προς τον Μητροπολίτη μας. Τουλάχιστον ο γράφων δεν γνωρίζει κανενός άλλου είδους συμπαράσταση.

Πραγματικά, μας ταιριάζει η ντροπή. Αν μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Γιατί; διότι η καταδικαστική απόφαση, σύμφωνα με το ορθόν και το ηθικόν, δεν μπορεί να αφορά στον Μητροπολίτη μας κ. Ευστάθιο. Αλλά σε όλους εμάς. Από τα τότε μέλη του ‘’Ομίλου Φίλων’’ μέχρις και τον τελευταίο πολίτη. Που απ’ όλους, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει αρνητικά στο ερώτημα αν τελικά το Πανεπιστήμιο Σπάρτης ανήκει στην ιστορική μας πόλη και σε όλους εμάς ή όχι.

Τα βάσανα όμως του Μητροπολίτη κ. Ευσταθίου δεν τελειώνουν εδώ. Ένα από τα 13 ιδρύματα της Ιεράς Μητρόπολης, που με τη φωτισμένη καθοδήγηση και ακάματη προσφορά του ιδρύθηκαν - τα περισσότερα από τον ίδιο - και προσφέρουν κοινωνικές υπηρεσίες αλληλεγγύης υψηλού επιπέδου όχι μόνο στη Σπάρτη αλλά και πολύ έξω απ’ αυτήν και συγκεκριμένα το προαναφερθέν Κέντρο Αποθεραπείας, ΕΚΛΕΙΣΕ για λόγους οικονομικούς. Ενώ το θεάρεστο και της ευλογημένης ανθρωπιάς ΑΣΥΛΟ ΑΝΙΑΤΩΝ βρίσκεται κι αυτό σε δυσχερή θέση. Το ίδιο συμβαίνει και με αρκετά από τα υπόλοιπα 13 Ιδρύματα.

Τώρα έχει έλθει η ώρα η δική μας. Διότι και εδώ, η απάντηση στο ερώτημα είναι μία και μοναδική. Για μας φτιάχτηκαν τα Ιδρύματα. Την κοινωνία μας υπηρετούν. Και δεν φτάνει η όποια μέχρι τώρα απλή εγρήγορσή μας. Οι λιγοστοί φύλακες έχουν αποκάμει από την διαρκή αγρύπνια. Τώρα χρειάζεται άμεση συλλογική δράση για την αδιάλειπτη, αδιασάλευτη και όλως αναγκαία επιβίωσή τους.

Αν κλείσει το ΑΣΥΛΟ ΑΝΙΑΤΩΝ. Αν δεν επαναλειτουργήσει το ΚΕΝΤΡΟ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ. Τότε το άγος της αχαριστίας μας τίποτα δεν θα το ξεπλένει. Και η βέβηλη αδιαφορία μας θα βαραίνει την πόλη της Σπάρτης και ολόκληρο τον Νομό μας.

Ένα Ευρώ από τον καθ’ ένα από εμάς κατά μήνα, ζητάει με γραφτό κάλεσμά του ο Μητροπολίτης μας. Από το οποίο αν υπάρξει ανταπόκρισή μας, ‘’θα μείνουν και ρέστα’’.

Διαφορετικά και όπως πρόσφατα δήλωσε, θα πράξει το συμβολικά αδιανόητο για τη συνέχιση της λειτουργίας των Ιδρυμάτων. Θα δώσει προς τούτο κάθε τι, που έχει απομείνει δικό του. ‘’Το ράσο του και τα ιερατικά του σύμβολα’’.

Η κραυγή αυτή αγωνίας του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου κ. Ευσταθίου είναι κραυγή φύλακα των όσων ανήκουν σε εμάς. Ενός φύλακα που σε καιρούς δίσεκτους έχει μείνει μόνος. Είναι κραυγή συγκλονιστική. Και η έκκλησή του δείγμα υψηλού ήθους αλληλεγγύης. Όχι μόνο για τα τοπικά αλλά και για τα ευρύτερα κοινωνικά και ιστορικά μέτρα. Και ο έχων ώτα, πιστός ή άθεος, ντόπιος ή μακρυνός, ας ακούσει. Είναι υπόθεση όλων μας χωρίς καμιά διάκριση. Με πανανθρώπινες διαστάσεις.

Υ.Γ. Από πληροφορίες μας, ο γενικός λογαριασμός για τα ‘’Ευαγή Ιδρύματα Ιεράς Μητροπόλεως Μον/σίας κ’ Σπάρτης’’ στην Εθνική Τράπεζα είναι: 468|296074 – 59.