Οι δύο όψεις της Ελλάδας, αυτοί είμαστε;

Γράφει ο Τάσος Καραμήτσος/protothema.gr

Πέρασαν δέκα ακριβώς χρόνια από εκείνες τις ημέρες του δημοψηφίσματος του Ιουλίου 2015, των capital controls με τις κλειστές τράπεζες και ενός επιπλέον μνημονίου που κόστισε στην Ελλάδα από 80 έως 100 δισ. ευρώ, απίστευτη ταλαιπωρία, φτώχεια και βάσανα, κυρίως για τους αδύναμους οικονομικά Ελληνες

Οι μνήμες είναι φρέσκες, πολύ φρέσκες και η Ιστορία για το τι συνέβη εκείνες τις ημέρες γράφεται ακόμα. Βιβλία και δηλώσεις πρωταγωνιστών, εξομολογήσεις τρίτων που εξ αντικειμένου γνωρίζουν, εκ των υστέρων διαπιστώσεις σε χρόνο που η Ιστορία επιτρέπει γιατί ο καιρός που πέρασε έχει παγώσει λίγο τα δραματικά γεγονότα.

Απ’ όλη αυτή την ταραγμένη εποχή, που σε ένταση και δράμα μόνο με το πραξικόπημα της χούντας του 1967 μπορεί να συγκριθεί, μου έχει μείνει περισσότερο μία δηλωση: εκείνες τις ημέρες που έκλεισαν οι τράπεζες ρωτήθηκε ο Νίκος Παππάς για τα capital controls, την οικονομία κ.λπ., κι εκείνος είπε: «Αδελφέ, ο δικός μας κόσμος, οι ψηφοφόροι μας, έχουν 1.500 ευρώ στην τράπεζα, οπότε δεν μας νοιάζει καθόλου, δεν μας αφορά το θέμα».

Τώρα από αυτή την απάντηση που έδωσε ο Παππάς νομίζω ότι αντιλαμβάνεστε ποιοι μας κυβερνούσαν όχι μόνο τότε που τα έλεγαν αυτά, αλλά και μέχρι το 2019, αφού τους ξαναψήφισε ο κόσμος, και μάλιστα ακόμα και όταν έπεσαν πήραν 32%. Ηταν αυτοί που θεωρούσαν ότι οι κλειστές τράπεζες αφορούσαν μόνο το 50ευρω που μπορούσαν να σηκώσουν από τα ATM οι ψηφοφόροι τους καθημερινά -άρα όλα καλά-, οι ίδιοι άνθρωποι που πήγαν σε ένα δημοψήφισμα, όπως σήμερα παραδέχονται αυθορμήτως διά του Τσίπρα, και το έκαναν ως «μπλόφα και πίεση» στην Ευρώπη. Ισως και γιατί πίστευαν ότι ο κόσμος θα καταλάβαινε πως το ΟΧΙ σήμαινε ότι θα γινόμασταν Αλβανία επί Χότζα, αλλά δυστυχώς δεν το κατάλαβαν.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, η Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση στα δημοσιονομικά της μεγέθη, στην καθημερινότητα και στην εικόνα της διεθνώς. Στο Ecofin ο Πιερρακάκης ψηφίζει θετικά για να μπει η Αυστρία, ας πούμε, σε διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος, ενώ η Ελλάδα δανείζεται φθηνότερα σχεδόν απ’ όλους στην Ευρωζώνη. Πληρώνει νωρίτερα τις δόσεις της στους Ευρωπαίους εταίρους της, ενώ το ΔΝΤ ετοιμάζει ένα αφιέρωμα για το πιο επιτυχημένο case study της ιστορίας του, που είναι ο δανεισμός (ο μεγαλύτερος που έχει δώσει ποτέ) και το σταθεροποιητικό πρόγραμμα της Ελλάδας.

Η ανεργία έπεσε σχεδόν στο 1/3 από το 2019, δηλαδή στο 7% από το 19%, προσφάτως το νεκρό και πατωμένο Χρηματιστήριο εξαγοράστηκε από τον μεγαλύτερο χρηματιστηριακό οργανισμό της Ευρώπης, το Euronext.

Αυτή είναι η μία πλευρά, η καλή της ιστορίας των τελευταίων πέντε ετών, που ουσιαστικά έγιναν αυτά και πολλά άλλα, υπάρχει όμως και η σκοτεινή, που συνεχίζει να βαραίνει την Ελλάδα και σε λίγο, έτσι όπως πάει, μπορεί και να την ξαναγυρίσει εκεί, πίσω στο 2015.

Η διαχείριση του ΟΠΕΚΕΠΕ αδιαμφισβήτητα είναι ένα σκάνδαλο το οποίο μπορεί να έσκασε τώρα, αλλά τρέχει εδώ και δεκαετίες, γι’ αυτό και τα δημοσκοπικά ευρήματα δεν το καταλογίζουν μόνο στη σημερινή κυβέρνηση, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ και φυσικά στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει συμμετοχή στο σκάνδαλο από το 2016 έως και την ημέρα που έφυγε. Περίπου τα 120 εκατ. ευρώ από τα 400 που έφαγε πρόστιμο η χώρα αφορούν το 2019. Ολες μα όλες οι δημοσκοπήσεις που διεξάγονται τις τελευταίες ημέρες δείχνουν μία τάση, την ενίσχυση των μικρών ακροδεξιών και ακροαριστερών κομμάτων που δεν έχουν κυβερνήσει ποτέ και... τα λένε ωραία και μοιραία, όπως ο Πάνος Καμμένος μέχρι να κυβερνήσει με τον Τσίπρα. Τέτοια κακή διαχείριση με το πελατειακό καθεστώς που επικρατεί στην Ελλάδα, αν το ψάξεις, μπορεί να βρεις σχεδόν παντού, στους δήμους, στις περιφέρειες, στην κεντρική διοίκηση. Μπορεί λοιπόν αυτή η κυβέρνηση να κατάφερε να ανατάξει την οικονομία, έστω και πάνω σε ένα διεθνές κύμα ακρίβειας, να εκσυγχρονίσει πολλές από τις υπηρεσίες της μέσω των ψηφιακών συστημάτων, να φέρει πίσω αρκετά από τα παιδιά της και τα καλά μυαλά της, αλλά το βαθύ κράτος, η ρεμούλα, το κράτος-λάφυρο από τα κόμματα ζουν και βασιλεύουν ακόμα. Και το κακό παραμονεύει.

Αλήθεια, νομίζετε ότι δεν μπορεί να επιστρέψει η χώρα πίσω στην πολιτική παράνοια του 2012-2019; Αυτή τη φορά δεν θα έχουμε μια χρεοκοπία επί θύραις, όπως τότε, αλλά μια ατέρμονη εικόνα σήψης, διαφθοράς και έστω και σκανδαλολογίας, που κάθε φορά ιστορικά βρίσκει νέους συμπαραστάτες και χορηγούς.

Μια κλασική, βγαλμένη από τα παλιά, αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης που θα οδηγήσει σε ένα ταραγμένο πολιτικό τοπίο πριν από τις εκλογές και αμέσως μετά σε ένα ομιχλώδες σκηνικό ακυβερνησίας. Και στο τέλος μπορεί να επιστρέψει και το φάντασμα της χρεοκοπίας.