Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης* /tovima.gr

Εξεταστική Επιτροπή από το 1998 αποφάσισε η Κυβέρνηση. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον και είναι πολλαπλά αποκαλυπτική η προσπάθεια να επιβληθεί ένας συμψηφισμός πάνω στα γεγονότα των τελευταίων ετών.

Ο ΟΠΕΚΕΠΕ ως απογυμνωτική απειλή για την κυβερνητική παράταξη ενεργοποιεί αυτόν τον πρωτόγονο πολιτικό μηχανισμό ισοπέδωσης. Πρόθυμοι συμψηφιστές μετέρχονται κάθε σοφιστείας. Με πνεύμα εμπνευσμένου κατεδαφιστή, χωρίς αναστολή, χωρίς επιφύλαξη, καλούν τους ανθρώπους να πάρουν το βλέμμα τους από αυτό που στο παρόν συμβαίνει και να βάλουν στον ορίζοντα της ματιάς τους κάθε τι που στο παρελθόν βιώθηκε, κάθε τι που στο χθες υπήρξε.

Επιδίδονται σε ασκήσεις συμψηφισμού οι κυβερνητικοί αυτές τις ημέρες. Ο στόχος είναι να αποφύγουν τη σύγκριση, να απομακρυνθεί η προσοχή από τα κυβερνητικά έργα, να μην κριθούν ως αυτό που είναι σήμερα , αλλά ως μέρος μιας πραγματικότητας ευρύτερης, για την νοσηρότητα της οποίας δεν ευθύνονται αυτοί αλλά όλοι. Είναι μεν πρωταγωνιστές και επίμονοι τροφοδότες της, αλλά αυτή έρχεται από το παρελθόν και αυτοί δεν είναι παρά οι συνεχιστές της. Η προσέγγιση είναι αλλοιωτική. Οι συμψηφιστές δεν έχουν αξιακά εμπόδια.

Όταν επιλέγεις να υπηρετήσεις την ισοπέδωση έχεις ήδη ισοπεδώσει κάθε αξία. Αγνοείς συνειδητά κάθε διάκριση, ανθρώπων, στάσεων και επιλογών. Δεν αξιολογείς, δεν αναγνωρίζεις , δεν αποδέχεσαι. Αδιαφορείς συνειδητά για την διαφορά, που συνοδεύει πρόσωπα και πράξεις. Μέσα σε αυτό έχεις ισοπεδώσει τον εαυτό σου, που απεγνωσμένα ψάχνει πολιτική επιβίωση στα προηγούμενα έργα των άλλων και στη σύγκριση μαζί τους. Φοβισμένος από το παρόν σου ψάχνεις τόπο να σταθείς στη χθεσινή πολιτική γη των αντιπάλων σου.

Οι συμψηφιστές δεν έχουν ενδοιασμούς. Ο στόχος είναι να μετακινηθεί το παρόν στο χθες, να χαθεί μέσα του, να γίνει ένα με το παρελθόν, εκεί που όλα υπήρξαν και οι ίδιοι, ως αθώοι περίπου διάδοχοι, δεν είναι παρά η αναγκαστική εκδοχή της κοινής αναπόφευκτης μοίρας μας. Έτσι ψάχνουν την επιείκεια, τον περιορισμό της αυστηρότητας, τον συμβιβασμό με την αναγκαιότητα που αντιπροσωπεύουν. «Όλοι ίδιοι είμαστε» λένε με αδιαντροπία στο δημόσιο χώρο αναγορεύοντας το «κακό» σε κριτήριο και μέτρο.

Η περίπτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ ανακεφαλαιώνει αυτή την κυβερνητική συμψηφιστική ακτιβιστική έξαρση και μιλάει για τον εναγκαλισμό με το παρελθόν, το αιώνιο αυτό καταφύγιο κάθε συντηρητικής συνείδησης που δεν αντέχει καμία δοκιμασία και κρίση. Σε αυτή την απεγνωσμένη επιλογή της επίκλησης του παρελθόντος και του ρητού ή άρρητου συμψηφισμού κατοικεί μια πολιτική ήττα.

Στον έβδομο ήδη χρόνο της διακυβέρνησης το σχήμα στην εξουσία έχει πολιτικά εξαντληθεί. Του απομένει ο τυπικός βίος. Ο χρόνος στην πολιτική, η πραγματική ζωή των ανθρώπων δηλαδή, έχει ανάγκη από μια δημιουργική τροφοδοσία. Μια εργασία στο παρόν και μια κατεύθυνση πορείας στη συνθήκη της εποχής, όπου το κοινωνικό σώμα, σχετικά ασφαλές, σχετικά συνειδητοποιημένο, βιώνει και εσωτερικεύει ατομικά και συλλογικά τις ανάγκες αυτής της πορείας.

Οι συμψηφιστές και ο τύπος της εξουσίας που αντιπροσωπεύουν δεν αντέχουν αυτή τη δοκιμασία και δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της πορείας. Μηχανικά στρέφονται στο παρελθόν.

Εκεί ψάχνουν την ελπίδα τους. Οι μέρες που έχουμε μπροστά μας θα γίνουν το θέατρο μιας τέτοιας σύγκρουσης. Το παρελθόν να γίνει κριτήριο και μέτρο. Όπως πάντα, από την κάλπη θα βγουν οι απαντήσεις.