Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης* /tovima.gr

Συμβαίνει συχνά. Οταν συνειδητοποιείς ότι όλα έχουν εξαντληθεί και δεν σου απομένει πλέον παρά η τυπική σου θεσμική υπόσταση ως βάση της πολιτικής σου ύπαρξης, σχεδόν μηχανικά, σχεδόν μοιραία θα αναζητήσεις έξω από τον εαυτό σου ένα σημείο αναφοράς, μια θέση να σταθείς, έναν λόγο να σε αποδεχθούν και να σε πιστέψουν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ακόμη και ιδανικό παράδειγμα θα λέγαμε, είναι η χρήση του ΣΥΡΙΖΑ ως και τις εκλογές του Ιουνίου του 2023. Ως αντίπαλος του κυβερνώντος κόμματος, η αξιωματική αντιπολίτευση τότε, έγινε αντικείμενο αποτελεσματικής εκλογικής εκμετάλλευσης από τη Νέα Δημοκρατία. Ο αντίπαλος ως ελπίδα είχε στην πράξη επιβεβαιωθεί.

Η απόφαση για Εξεταστική Επιτροπή με αφορμή το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και η σχετική επιχειρηματολογία από κυβερνητικής πλευράς αψηφά τον πολιτικό χρόνο του παρόντος και αναζητεί λόγο δικαίωσης στο παρελθόν και μάλιστα το μακρινό, αφού ψάχνει στα τελευταία περίπου τριάντα χρόνια τη διαμόρφωση μιας συνθήκης που μέσα της μπορεί όλα να χαθούν και μέσα της ίδια η Κυβέρνηση μπορεί να διεκδικήσει μια καλύτερη θέση στον ισοπεδωμένο κόσμο που δεν υπάρχει πια.

Από τον αντίπαλο ως ελπίδα, το βήμα στο παρελθόν ως ελπίδα δεν είναι δύσκολο.

Πέρα από τη συμψηφιστική αντίληψη και φιλοσοφία, που σε προηγούμενο σημείωμά μου επιχείρησα μια προσέγγιση, η καταφυγή στο παρελθόν είναι πράξη πολιτικά βαρύτερη μέσα στην άρρητη άρνηση που την οδηγεί και την επιλογή που την καθορίζει.

Δεν πρόκειται απλώς για ένα τέχνασμα αποφυγής ελέγχου του σκανδάλου και των συγκεκριμένων στελεχών της. Πρόκειται για τον πυρήνα μιας συλλογικής – κομματικής – παραταξιακής συνείδησης που εκφράζεται ως προς την πολιτική και τη λειτουργία της.

Αυτή η συνείδηση, προσανατολισμένη στη διαχείριση της εξουσίας απέναντι στην πολιτική και τη διαλεκτική δημιουργική φύση της, αρνείται να αποδεχθεί στο δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο αυτό που στο παρόν συντελείται και τις απαιτήσεις που το συνοδεύουν.

Δεν αντέχει αυτό το παρόν. Δεν αντέχει να υπάρξει όπως αυτή σήμερα είναι. Προτιμά μια θέση στα πράγματα όπως στη διαδρομή υπήρξαν. Παραιτείται από το παρόν.

Συμβαίνει συχνά. Το παρελθόν γίνεται καταφύγιο. Η επιστροφή αυτή, ως συντηρητική πράξη, δεν έχει κάτι από προσπάθεια αυτογνωσίας ή ανάκλησης της μνήμης με σκοπό την αποφυγή, δεν είναι παιδαγωγική διαδρομή σε σύνδεση με το παρόν. Είναι το αντίθετό τους. Είναι μια πρόσκληση εγκατάστασης στο παρελθόν

Είμαστε όλοι, λέει η κυβερνητική παράταξη στη Βουλή και στον λαό, αυτό που στο παρελθόν επιλέξαμε και στο παρελθόν κάναμε. Και καθώς αυτό γίνεται στην αναζήτηση διερεύνησης ενός σκανδάλου, η μείξη όλων με όλα απομακρύνει τον στόχο της αλήθειας και διδάσκει τον συμβιβασμό και τη στασιμότητα, αφού το παρελθόν είναι η πραγματική μας ταυτότητα.

Η ταυτότητα όλων. Δεν νοούνται διαφοροποιήσεις, δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που μπορεί να εργασθούν για πιθανές αλλαγές, δεν νοείται μέλλον παρά μόνο ως αυτό που στο παρελθόν βιώθηκε.

Να το υπόστρωμα της κυβερνητικής διαχείρισης μιας υπόθεσης διαφθοράς. Σε αναμονή ανασύνταξης η χώρα, με βραδύτητα θα κινηθούν για την ώρα τα πολιτικά μας πράγματα. Το καλοκαίρι θα διευκολύνει την πρόσληψη της κατασκευασμένης επιφάνειας. Θα περάσει σύντομα ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβριος απλώς θα φέρει τη μηχανική της ΔΕΘ, στη διαδρομή προς τις εκλογές.

(*) Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.