Γράφει ο Τάσος Καραμήτσος/protothema.gr

Να συμφωνήσουμε ότι όταν κάποιος εισπράττει τον ΦΠΑ αχρεωστήτως κλέβει το Ελληνικό Δημόσιο δίχως περιστροφές και πολλές άλλες αναλύσεις, ειδικά όταν αποδεικνύεται ότι το κάνει με τη μέθοδο της έκδοσης εικονικών τιμολογίων.

Να συμφωνήσουμε επίσης ότι, αν μπορούσε κάποιος να ρωτήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες ή τις μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις πόσες φορές... τους έχει τύχει να παραπλανηθούν από κάποιον άλλον επιχειρηματία και να λάβουν εικονικό τιμολόγιο δίχως να το γνωρίζουν, μάλλον η απάντηση θα ήταν: από καμία ή μπορεί μία με δύο το πολύ, και αυτό δεν είναι διόλου βέβαιο.

Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, και όσο εκσυγχρονίζεται η φοροελεγκτική μηχανή του Δημοσίου, δηλαδή η ΑΑΔΕ (Πιτσιλής), σε συνδυασμό με την Αρχή για το Ξέπλυμα Χρήματος (Βουρλιώτης), αλλά και τώρα με το αποκαλούμενο ελληνικό FBI (Χρυσοχοΐδης) γίνεται ολοένα πιο δύσκολη η φοροδιαφυγή με τους κλασικούς τρόπους.

Και γι’ αυτό οι επιτήδειοι καταφεύγουν σε κλασικές πλέον μεθόδους, διόλου σοφιστικέ θα έλεγα, για να υφαρπάξουν χρήματα από το κράτος.

Είναι γνωστό ότι πλέον το πλαστικό χρήμα, τα POS που σχεδόν οι περισσότεροι εξ ημών χρησιμοποιούν, αλλά και οι σύγχρονες μέθοδοι διασταυρώσεων στοιχείων από την Εφορία, η πρόσβαση της Αρχής του Ξεπλύματος στους λογαριασμούς ελεγχομένων είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, καθώς και η εμπειρία που έχουν τα στελέχη της, έχουν ένα θεαματικό αποτέλεσμα που αποτυπώνεται στα δημόσια έσοδα.

Μόνο στον ΦΠΑ μετά την ευρύτατη χρήση των POS το Δημόσιο υπολογίζεται ότι αύξησε τα έσοδά του κατά περίπου 2 δισ. ευρώ ετησίως.

Το σημερινό άρθρο, λοιπόν, γράφεται με αφορμή την αποκάλυψη ενός ακόμη από τα πολλά κυκλώματα κλοπής ΦΠΑ μέσω εικονικών τιμολογίων, αυτή τη φορά από την ΕΛ.ΑΣ. (Οικονομική Αστυνομία, FBI). Τους τελευταίους 18 μήνες νομίζω ότι είναι το τρίτο που αποκαλύπτεται με δεκάδες εταιρείες να εμπλέκονται από όλη την Ελλάδα, εικονικές ή πραγματικές.

Στο σημείο αυτό ίσως είναι χρήσιμο να περιγραφεί τι ακριβώς κάνουν οι εταιρείες αυτές και πώς κλέβουν το Δημόσιο. Α) Ιδρυση «εταιρειών-φαντασμάτων»: Δημιουργούν ΕΠΕ/ΙΚΕ/Ατομικές, συχνά με αχυράνθρωπους ως διαχειριστές. Οι εταιρείες αυτές δεν έχουν πραγματική δραστηριότητα, ούτε υποδομές. Β) Εκδοση εικονικών τιμολογίων μέσω myDATA: Χρησιμοποιούν τις εταιρείες-βιτρίνες για να εκδίδουν μαζικά τιμολόγια παροχής υπηρεσιών ή πώλησης αγαθών. Οι συναλλαγές είναι εικονικές (δεν υπάρχει πραγματικό εμπόρευμα ή υπηρεσία). Ετσι δημιουργούν τεχνητό «τζίρο» και «έξοδα» για τις συνεργαζόμενες εταιρείες. Γ) Χρήση κυκλικής τιμολόγησης: Τα τιμολόγια εκδίδονται μεταξύ πολλών εταιρειών του κυκλώματος ώστε να φαίνεται αληθοφανής η εμπορική δραστηριότητα. Αυτό δυσκολεύει τον εντοπισμό από τις φορολογικές αρχές. Δ) Διεκδίκηση επιστροφών ΦΠΑ και παρακρατούμενων: Οι «παραγγελιοδόχοι» επιχειρηματίες υποβάλλουν δηλώσεις ΦΠΑ με βάση τα εικονικά τιμολόγια. Ζητούν επιστροφή φόρων από το Δημόσιο (ΦΠΑ, παρακρατούμενοι φόροι, κ.ά.). Ετσι αποκτούν αδικαιολόγητα φορολογικά οφέλη. Ε) Ξέπλυμα χρημάτων: Τα λεφτά που εισπράττονται από το Δημόσιο ή μέσω τραπεζικών λογαριασμών κατευθύνονται σε φυσικά πρόσωπα του κυκλώματος. Συχνά γίνονται αναλήψεις σε μετρητά, ώστε να χαθεί η ιχνηλασιμότητα. Συμπέρασμα: Το Δημόσιο εξαπατάται να επιστρέφει φόρους που δεν έχουν καταβληθεί ποτέ. Οι «καθαρές» επιχειρήσεις που συνεργάζονται με το κύκλωμα φαίνονται να έχουν νόμιμα έξοδα μειώνοντας τον φόρο τους. Οι «εγκέφαλοι» κερδίζουν από την προμήθεια που παίρνουν για την «έκδοση» και «πώληση» των εικονικών τιμολογίων.

Και το ερώτημα που τίθεται ευλόγως είναι μετά από όλα αυτά τι συμβαίνει στους επιτήδειους εκδότες ή και δήθεν αθώους λήπτες των εικονικών τιμολογίων, πόσοι εξ αυτών καταδικάζονται, για πόσο χρονικό διάστημα και τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; Δυστυχώς, εδώ τα πράγματα αρχίζουν να μπερδεύονται γιατί πολλές φορές συναντάμε τα ίδια πρόσωπα στο μέλλον να αναφέρονται στα πορίσματα των αρμόδιων αρχών ως εμπλεκόμενα, άρα συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους. Ρωτώντας τις αρμόδιες αρχές, το υπουργείο Δικαιοσύνης αλλά και δικαστικές πηγές λαμβάνεις την απάντηση ότι πρόκειται για υποθέσεις δαιδαλώδεις με σύνθετες διαδικασίες και πολύ χρονοβόρες, στις οποίες το Δημόσιο πρέπει να αποδείξει δύσκολα πράγματα. Κυρίως, όμως, αυτό που συμβαίνει, κατά τις ίδιες πηγές πάντοτε, είναι ότι οι επιτήδειοι βάζουν συχνά «μπροστινούς», δηλαδή αχυράνθρωπους, που αναλαμβάνουν την ευθύνη ως διευθύνοντες σύμβουλοι ή υπεύθυνοι για τον νόμο, δίχως περιουσιακά στοιχεία, συνήθως υπέργηροι που δεν χάνουν και κάτι.

Εγώ θα προσέθετα, κατόπιν εμπειρίας αρκετών ετών, ότι όλο αυτό το κέλυφος, το κάλυμμα, είναι «πασπαλισμένο» με μπόλικη διαφθορά, διαπλοκή, ακόμα και δημόσιες σχέσεις που φτάνουν παντού. Πιο ψηλά απ’ όσο φαντάζεται κανείς πολλές φορές, και εννοώ τους πολιτικούς. Εστω και στο πλαίσιο της κακώς εννοούμενης σχέσης μεταξύ γνωστών, φίλων, πολιτικής πελατείας.

Αντιμετωπίζεται όλο αυτό; Η απάντηση είναι ναι, έστω και με δυσκολία, με χρονική υστέρηση, αλλά και οι δικαστές ξέρουν πώς να πιέσουν και να βρουν τους ηθικούς αυτουργούς αν θέλουν ή να παρακάμψουν τους αχυράνθρωπους, όπως επίσης και η κεντρική κυβέρνηση να κόψει τη «διακριτική μεταχείριση» σε κάποιον που παρανομεί. Με απλά λόγια, να... κοπούν τα σύρματα που στο τέλος βγάζουν λάδι ή ρίχνουν στα μαλακά όλους αυτούς τους τύπους που κλέβουν το Δημόσιο τόσο ξεδιάντροπα. Αν πέσει γραμμή, μαζεύονται όλοι, διαφορετικά θα χρειάζεται κάθε φορά για κάθε θέμα μία Κοβέσι να ταρακουνάει το σύστημα και φυσικά η δημόσια εικόνα της εκάστοτε κυβέρνησης για τη διαφθορά θα χειροτερεύει.