Θρηνώ

Γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

Πόσο φιλοσοφημένη η εξόδιος ακολουθία και πόσο περιγραφική των συναισθημάτων που κουβαλάει ο χαμός.

Κάθομαι στην πολυθρόνα μου και με το τηλεκοντρόλ στο χέρι κάνω μια βόλτα στα κανάλια μετά τον ξαφνικό θάνατο της δημόσιας τηλεόρασης. Δεν είναι μέσα στις συνήθειες μου το σπορ της καναλότσαρκας. Όταν ο χρόνος είναι με το μέρος μου, άμα διαλέξω να παρακολουθήσω μια εκπομπή, αφοσιώνομαι και δεν κάνω βόλτες από κανάλι σε κανάλι. Μόνο που αυτή μου η τακτική ανήκει πλέον στο παρελθόν. Η αφοσίωση σε ένα θέμα, προϋποθέτει το θέμα να έχει ουσία και να σε καθηλώνει. Και τέτοιες εκπομπές τα τελευταία χρόνια μόνο στη δημόσια τηλεόραση παρεπιδημούσαν. Και τώρα πρέπει να τις αποχαιρετήσω. Και ο θρήνος από μόνος του σπρώχνει την ταφόπλακα που απρόσμενα και άδικα έριξε η αλλόκοτη κυβέρνηση.
Θρηνώ για τα υπέροχα ντοκιμαντέρ που χάνω. Τα ντοκιμαντέρ που μας ταξίδευαν σε κόσμους απλησίαστους άλλα και άφταστης ομορφιάς και άφηναν στην ψυχή μας τη γλυκιά επίγευση της γνώσης.

Θρηνώ για τα μουσικά προγράμματα που χάνω. Τα προγράμματα τα προσεγμένα, τα καλοστημένα που χάιδευαν τα αυτιά και έδιναν στην ψυχαγωγία αλλά και στην διασκέδαση ποιότητα που η ιδιωτική τηλεόραση δεν καταδέχεται (για να μην το πούμε διαφορετικά) να φιλοξενήσει.

Θρηνώ για τις μαγευτικές βόλτες στο ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ που χάνω. Ένα αρχείο που έδινε απλόχερα τις πληροφορίες του, που έφερνε κοντά μας το παρελθόν, που μας συνέδεε με τον πολιτισμό, την τέχνη, τον αθλητισμό. Μας έδινε τα μοναδικά δώρα του, προϊόντα απροσμέτρητου κόπου μιας στρατιάς ανθρώπων ικανών και ταλαντούχων.

Θρηνώ για τις εκπομπές κλασικής μουσικής που αποχαιρετώ. Αλήθεια, θα μας δοθεί και πάλι η ευκαιρία να απολαύσουμε την συμφωνική ορχήστρα της Βιέννης την Πρωτοχρονιά και όχι μόνο;

Θρηνώ για τις εκπομπές λόγου που χάνω. Εκπομπές με καλεσμένους διαπρεπείς επιστήμονες Έλληνες και ξένους, που έχουν αφήσει το στίγμα τους στην παγκόσμια κοινότητα. Αλλά και ανθρώπους του πνεύματος που πήγαν την σκέψη, την οπτική και την αισθητική ένα βήμα παραπέρα.

Θρηνώ για τους αθλητικούς αγώνες που χάνω. Αθλητικούς αγώνες σημαντικούς ή και λιγότερο σημαντικούς από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Ο κλασικός αθλητισμός μονάχα στη δημόσια τηλεόραση εύρισκε κατάλυμα. Στην ιδιωτική, για να ασχοληθούν με άθλημα (λέμε τώρα) πρέπει οπωσδήποτε να κλωτσάνε ή να πετάνε μια μπάλα και να υπάρχουν σπόνσορες, διαφημίσεις και όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Θρηνώ για τις μοναδικές μεταδόσεις καλλιτεχνικού πατινάζ τις άρρηκτα συνδεδεμένες με τη φωνή του Αλέξη Κωστάλα. Ποιος και από που θα με οδηγήσει στα λούπ (μονά και διπλά), στα άξελ, στα φλίπ και στις πιρουέτες κάθε είδους;
Θρηνώ για όλα τούτα και ακόμα παραπάνω και η ψυχή μου μαυρίζει περισσότερο σαν μου αποκαλύπτει η καναλότσαρκα το τι με περιμένει.

Στο ένα κανάλι μαγειρεύουν ότι μπορεί να βάλει ανθρώπου νους, με υλικά γνωστά ή περίεργα και άσχετα, προκαλώντας στον θεατή ποικίλα συναισθήματα, σε μια εποχή που δυστυχώς μεγαλώνει μέρα με τη μέρα ο αριθμός των ανθρώπων που καταλήγουν στα συσσίτια για να επιβιώσουν.

Στο άλλο κανάλι την διαπαιδαγώγηση και την ψυχαγωγία συνάμα την αναλαμβάνει η Τούρκικη κουλτούρα. Κατάντια. Δεν χρειάζονται σχόλια.

Στο παραδίπλα τηλεοπτικό μαγαζάκι, ένα τσούρμο χαζοχαρούμενοι όλων των φύλλων, απροσδιορίστου ιδιότητος και ειδικότητος, γελάνε, κράζουν, απορούν, σχολιάζουν, χοροπηδάνε και είναι μέσα στην καλή χαρά.

Και επειδή η τηλεόραση πέραν των άλλων έχει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, με το επόμενο κουμπί του τηλεκοντρόλ παρακολουθείς, από την ξανθιά τηλεπερσόνα, δωρεάν μαθήματα χρήσης του lip gloss και της δωδεκάποντης γόβας. Που πας ρε Καραμήτρο χωρίς να ξέρεις να τα χρησιμοποιείς σωστά!

Πατάω το κόκκινο κουμπί και η οθόνη της τηλεόρασης γίνεται μαύρη. Μαύρη σαν την ψυχή. Λένε πως στη θέση της νεκρής Δημόσιας Τηλεόρασης θα βρεθεί ένα καινούργιο δημιούργημα. Κύριος οίδε τι μας περιμένει. Δεν ελπίζω σε νεκρανάσταση.

Τα δείγματα που κατακλύζουν την εποχή μας θλιβερά. Πάμε από το κακό στο χειρότερο.

Ακουμπάω το τηλεκοντρόλ στο τραπεζάκι και θρηνώ.