Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης* /tovima.gr

Οι διπλές εκλογές που έχουμε μπροστά μας, όταν φτάσει η ώρα τους, θα αποτελέσουν, ως αδιαίρετο γεγονός, τον τελευταίο γύρο της αντιπαράθεσης που ξεκίνησε με τη χρεοκοπία της χώρας και ποικιλότροπα εκδηλώθηκε ως πολιτική και θεσμική κρίση από τότε έως σήμερα.

Η διαδρομή των δεκαπέντε περίπου ετών υπήρξε μια δοκιμασία για την κοινωνία, που βιώνει ακόμη τις συνέπειες αυτής της παρατεταμένης δόνησης. Η ατομική και συλλογική σχετική εμπειρία βαραίνει ως εμπόδιο αλλά και ως δυνατότητα στη σύγχρονη Ελλάδα, που πασχίζει να βρει έναν δρόμο ποιοτικής βελτίωσης της υλικής και θεσμικής της ύπαρξης.

Στη μεταβολή σε κίνηση και στην ορατή και αόρατη εξέλιξη εισβάλλει το παρελθόν και διεκδικεί να γίνει το μέτρο των πραγμάτων. Το βιβλίο του κ. Τσίπρα, στο οποίο ο ίδιος διατυπώνει τη δική του γνώμη για πρόσωπα και γεγονότα, ο σχετικός θόρυβος, η χρήση του από αντιπάλους και επικριτές του, η επιδίωξή τους η συζήτηση να επιστρέψει και να εγκατασταθεί στο 2015, ο αντίθετος στόχος του ίδιου να το αφήσει αυτό το παρελθόν πίσω του μέσα από την αναδιατύπωσή του – ό,τι ονομάζεται από την αρχή μπορεί, πιστεύουν πολλοί, να νοηθεί και ως νέα αρχή – η εχθρότητα που γεννάει ως αφορμή ύπαρξης για πολλούς, η αποκαθήλωση, τα ομολογημένα λάθη, η άρρητη εξομολόγηση, η ελπίδα της συγχώρεσης, η προσδοκία μιας αναγεννητικής επιστροφής.

Σε όλη αυτή τη διεργασία το παρελθόν είναι ο πρωταγωνιστής και το γήπεδο της κρίσης. Οσο όμως και αν αυτό παραμένει ζωντανό μέσα μας, το παρόν είναι το μέτωπο, στο παρόν όλα θα ανακεφαλαιωθούν.

Και αυτό το πολιτικό μέτωπο του παρόντος παίρνει σιγά-σιγά την τροπή της τελικής του μέσα στον κύκλο της κρίσης διάταξης και αναγκαστικά αναδιάταξης, αφού οι πολιτικές δυνάμεις θα αποτιμηθούν στις εκλογές με ματιά οριστική και γνώση από τους πολίτες ότι η ταξινόμησή τους κλείνει την περίοδο της εκκρεμότητας και της αναμονής, του παροξυστικού κατακερματισμού και της αυτάρεσκης εμμονικής αναφοράς στην αλήθεια εκάστου.

Σε μια τέτοια συνθήκη προετοιμάζεται ο τελευταίος γύρος. Το κόμμα του κ. Τσίπρα, που με βάσιμες τις φιλοδοξίες του θα αποτελέσει έναν βαρύνοντα συντελεστή της αναδιάταξης στην Κεντροαριστερά, το ενδεχόμενο κόμμα του κ. Σαμαρά, που θα προκαλέσει σημαντική – ακόμη και αν αριθμητικά τύχει μέσης αποδοχής στον ευρύτερο χώρο της συντηρητικής πολιτικής οικογένειας – παρέμβαση με στοιχεία καταλυτικά για την πορεία, το ΠαΣοΚ με την προσήλωσή του στην αυτόνομη και ανεξάρτητη επιλογή του, μικρές δυνάμεις με τις ιδεολογικές ανησυχίες τους οδηγό, την κυβερνητική παράταξη με το εκλογικό της όριο μακράν της αυτοδυναμίας, η συνολική αυτή δυναμική, άλλοτε σε ύπνωση άλλοτε σε προπαρασκευή μιας σύγκρουσης υψηλής έντασης, είναι η σκηνή του τέλους του σημερινού συσχετισμού.

Ο Δεκέμβριος με τον εορταστικό ερχομό του επιταχύνει πάντα τον χρόνο και οι μέρες του θα κυλίσουν γρήγορα. Θα αγγίξουμε σύντομα το 2026. Ετος προεκλογικό, ίσως και εκλογικό. Το μεσοδιάστημα ως τις εκλογές, όταν φτάσει η ώρα τους, θα απαιτήσει υπομονή. Την ίδια στιγμή, κάτω από την επικαιρότητα και όπως συχνά συμβαίνει εναντίον της, αυτό που ωριμάζει είναι μια νέα πολιτική συνθήκη και η καταγραφή της στην κάλπη θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός τελευταίου γύρου.

(*)Πολιτικός επιστήμονας