Γράφει η Ιουλία Θεοδόση

Περπατάω στο λιμάνι… Καλοκαίρι… Άνθρωποι τριγύρω μου με προσπερνούν βιαστικά… Το πλοίο μόλις έφτασε. Κόσμος κατεβαίνει κρατώντας αποσκευές στα χέρια. Κάποιοι κρατούν μεγάλους σάκους, άλλοι βαλίτσες με ρόδες και άλλοι σακίδια πλάτης… Τα ρούχα μπορούν να στριμωχτούν σε μικρές ή μεγάλες αποσκευές. Τα όνειρα όμως μπορούν; Όλα αυτά που οραματίστηκες για τον εαυτό σου και θέλησες να δημιουργήσεις ποιος μπορεί να στα τσουβαλιάσει; Ποιος μπορεί να σου κόψει τα φτερά σου; Νομίζεις πως ξέρεις την απάντηση… Οι άλλοι φταίνε. Πάντα θα βρίσκουμε κάποιον να κατηγορούμε για ό, τι κακό μας ξημερώνει… Και πάντα η αλήθεια θα ‘ναι κάπου στη μέση… Εγώ πιστεύω πως κανείς δε μπορεί να σου κόψει τα φτερά αν εσύ δεν το επιτρέψεις! Τα φτερά μας πρέπει να τα ανοίγουμε για να πετάμε και όχι για να μας τα ψαλιδίσουν… Είναι πολύ σημαντικό πράγμα να πιστεύεις στις δυνάμεις σου και να έχεις την πίστη ότι θα τα καταφέρεις… Όπου και αν πας να θυμάσαι να έχεις για αποσκευή τα όνειρα σου και να παλεύεις γι’ αυτά κάθε λεπτό… Τα θέλω σου είναι η δική σου βαλίτσα γι’ αυτό έχε το νου σου να μη χαθούν στο δρόμο…

Βλέπω συχνά <<μεγάλους>> ανθρώπους που θεώρησαν ότι έκλεισαν τον κύκλο της ζωής τους να έχουν σταματήσει ν’ αγωνίζονται και να προσπαθούν… Να παραιτούνται… Και νέα παιδιά να έχουν σταματήσει να ονειρεύονται. Να ζουν κοιμισμένοι... Παιδιά που τα έχει ρουφήξει η δίνη της εποχής και τα στροβιλίζει γύρω από τα ίδια μονοπάτια… Βλέπω όμως και άτομα που έχουν ακόμη το χαμόγελο στο πρόσωπο τους και ούτε στιγμή δε σκέφτηκαν να προδώσουν ή να ακυρώσουν τη ζωή τους για τίποτα και για κανέναν. Είναι αυτά τα άτομα που θα πηγαίνουν ένα βήμα πιο μπροστά από τους άλλους γιατί πολύ απλά έχουν τη δύναμη να σηκώσουν στις δικές τους πλάτες τη ζωή τους… Είναι τα ίδια αυτά παιδιά που όταν βλέπουν κάποιον να έχει αυτό που λείπει από τους ίδιους, τότε προσπαθούν να το αποκτήσουν και όχι να το κλέψουν…

Όταν ζεις με τις προσδοκίες και τα <<θέλω>> των άλλων είναι σα να ζεις τη ζωή σου μέσα από ένα καθρέφτη. Μέσα από ένα καθρέφτη γεμάτο είδωλα και αντανακλάσεις… Θα κλείσω αυτό το μικρό άρθρο –πριν αρχίσετε να προσπερνάτε τις γραμμές βιαστικά- με δύο στίχους από ένα αγαπημένο μου τραγούδι: <<Άκου, πρέπει σου λέω να πιστέψεις… Λες να μην ξέρω τι είναι αυτοί οι καιροί(;), μα θέλει πείσμα ν’ αντέξεις… Να έρθει μαζί σου ν’ αλλάξει εποχή, σελίδα στα παρακάτω, να πεταχτούμε απ’ τον πάτο, να πάμε στα παρακάτω>>…

Καλό καλοκαίρι σε όλους σας!!!

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr