Γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

Στα μέσα της δεκαετίας του 90, χρειάστηκε να επισκεφτώ τα κεντρικά γραφεία του Ε.Ο.Τ. στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Ομήρου, εκεί δίπλα στο θέατρο της αξέχαστης Αλίκης Βουγιουκλάκη. Χρειαζόμουν κάποιες πληροφορίες για μία φιλόδοξη επιχείρηση που είχα τότε στα σκαριά. Μια επιχείρηση που ποτέ δεν απόκτησε σάρκα και οστά μια και χρειαζόντουσαν (ακόμη και μόνο για να βγάλεις άκρη) μπόλικοι ντενεκέδες με λάδι. Εγώ όμως ουδέποτε είχα το ανάλογο <λιοχώραφο> και ούτε σκοπεύω να το αποκτήσω.

Οδηγούσα λοιπόν όλη τη νύχτα για να φτάσω νωρίς στην Αθήνα, να κάνω τη δουλειά μου και να επιστρέψω στη Σπάρτη πριν να νυχτώσει. 9.30 ακριβώς βρισκόμουνα μπροστά στην πόρτα του Οργανισμού αλλά και μπροστά στην έκπληξη. Τα γραφεία άνοιγαν για το κοινό στις 12.00 έλεγε η πινακίδα που ήταν αναρτημένη πάνω στη σιδερένια πόρτα του παλιού κτηρίου. Τα έβαλα αμέσως με τον εαυτό μου που δεν είχα πάρει τις πληροφορίες μου για το ωράριο, τηλεφωνικά. Τώρα ήταν που έπρεπε να περιμένω. Αγόρασα λοιπόν ένα βιβλίο και άρχισα να το διαβάζω σε μια καφετέρια στη Στοά του βιβλίου για να σκοτώσω την ώρα μέχρι να πάει 12.00. Αγόρασα και ένα μπουφάν μια και ήταν Γενάρης και έκανε ψοφόκρυο.

12 παρά τέταρτο έφτασα στην είσοδο του Ε.Ο.Τ. Πίστευα πως θα έχει μεγάλη ουρά και ήθελα να είμαι μπροστά για να ξεμπλέξω γρήγορα. Ζήτημα όμως να ήταν δέκα τα άτομα που βρήκα να περιμένουν. Εντάξει, σκέφτηκα, θα ξεμπλέξω στο τάκα-τάκα.

Σαν άνοιξε στην ώρα της η πόρτα, ξεχύθηκαν για τον προορισμό τους άλλοι από την σκάλα και άλλοι από το ασανσέρ και έμεινα μόνη μου να ρωτάω τον θυρωρό. Ευγενικά εκείνος με έστειλε στον δεύτερο όροφο σε γραφείο με διψήφιο αριθμό. Σαν βρέθηκα στον δεύτερο όροφο, προχώρησα κυκλικά μέχρι να συναντήσω το γραφείο του προορισμού μου. Για όσους δεν γνωρίζουν, το κτήριο του Ε.Ο.Τ. καταλάμβανε όλο το εσωτερικό του οικοδομικού τετραγώνου. Δεν γνωρίζω αν και σήμερα ο Ε.ΟΤ. στεγάζεται στο ίδιο κτήριο.

Χτυπάω λοιπόν την πόρτα και μπαίνω μέσα στο γραφείο. Μέτριο σε διαστάσεις είχε τρία γραφεία και απεριόριστη θέα από ένα μεγάλο παράθυρο. Μπροστά στο παράθυρο στεκότανε η μια από τις υπαλλήλους του γραφείου και τσακωνόταν τηλεφωνικά με τη μάνα της, μια και σε κάθε φράση τέλειωνε με ένα <ναι ρε μάνα>. Σημασία δεν μου έδωσε. Σαν να μην μπήκα στο γραφείο. Στο διπλανό της γραφείο η συνάδελφος έκανε πως εργαζότανε. Είχε όμως ξεχάσει να χαμηλώσει τον ήχο και την πρόδιδε το παιγνίδι που έπαιζε με μανία. Ακριβώς το ίδιο είχε και ο δικός μου υπολογιστής. Σαν της εξήγησα τι θέλω μου είπε ευγενικά πως έπρεπε να περιμένω την τρίτη συνάδελφο που θα ερχότανε σε λίγο. Να λοιπόν γιατί ήταν άδειο το τρίτο γραφείο. Μου έδειξε μια καρέκλα και γύρισε στην <εργασία της>.

Ένα τέταρτο αργότερα, έφτασε και η τρίτη <εργαζόμενη> κρατώντας ανά χείρας τις τσάντες με τα ψώνια της. Που να το φανταστεί η έρημη πως θα πατούσε το πόδι του άνθρωπος στο γραφείο τους με το καλημέρα. Ήταν ευγενική όμως και εξυπηρετική. Ή μπορεί και να φοβήθηκε το βλέμμα μου σαν μου είπε πως βρισκόμουνα σε λάθος γραφείο και περίμενα τόση ώρα άδικα. Προθυμοποιήθηκε να με συνοδεύσει στο αρμόδιο γραφείο. Και εκεί λίγο πολύ η ίδια κατάσταση. Μεγαλύτερο δωμάτιο για να χωράει πέντε γραφεία. Τα δύο κοντά στο παράθυρο φιλοξενούσαν δύο κυρίες που κουβέντιαζαν αμέριμνες σαν να βρισκόντουσαν σε σουαρέ. Στο διπλανό γραφείο ο <συνάδελφος> έπαιζε το παιχνίδι του, αθόρυβα όμως τούτη τη φορά αλλά με την οθόνη σε κοινή θέα και έτσι ήταν αδύνατον να κρυφτεί, ένα γραφείο ήταν αδειανό (έτσι για να μην χαλάσει η σειρά) και στο τελευταίο καθότανε ο κύριος που με οδήγησαν.

Μισή ώρα αργότερα έβγαινα από το <αρμόδιο γραφείο> φυσικά χωρίς να έχω βγάλει άκρη. Μέσες άκρες είχα πάρει κάποιες πληροφορίες. Και μέσα σε όλα είχα ξεχάσει και την τσάντα με το μπουφάν στο πρώτο γραφείο. Επέστρεψα για να πάρω την τσάντα και βρέθηκα στην κατάσταση την αρχική. Τίποτα δεν είχε αλλάξει το μισάωρο που είχε μεσολαβήσει. Η μια εξακολουθούσε να τσακώνεται με την μάνα της με την ευγενική χορηγία του Έλληνα φορολογούμενου, και η άλλη να παίζει στον υπολογιστή με τον ίδιο πάντα χορηγό. Η τρίτη, ευτυχισμένη φαίνεται που έκανε την καλή πράξη της ημέρας, συγνώμη που εξυπηρέτησε πελάτη, πήρε τα ψώνια της και έφυγε.

Ακούω σήμερα στην τηλεόραση, στις ειδήσεις, πως έκαναν, λέει, έλεγχο στον Ε.Ο.Τ. και ανακάλυψαν, λέει, πως το 70% των υπαλλήλων εργάζονταν λιγότερες ώρες από το κανονικό, αρκετοί έλειπαν αδικαιολόγητα από την εργασία τους για πολύ καιρό και μάλιστα κάποιοι από αυτούς αντί να πληρώνονται λιγότερο, έπαιρναν και υπερωρίες.

Άργησαν, όμως τα κατάφεραν.

ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΠΥΡΙΤΙΔΑ

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr