Γράφει ο Πάνος Κριάς

Εκτός απ’ το βιοποριστικό κάματο, την καλοπέραση και την ευημερία, υπάρχει και η εσωτερική καλλιέργεια. Το πνεύμα δηλαδή.

H simon de Beauvoir έχει πει ότι όταν ο άνθρωπος καλλιεργηθεί εσωτερικά δεν θα χρειάζεται ούτε το κράτος ούτε τους θεσμούς, αλλά ούτε και τη θρησκεία.

Διότι, δεν απαρτιζόμαστε ως γνωστόν μόνο από σάρκα και οστά, αλλά κι από ψυχή και πνεύμα. Ουσιαστικά είμαστε όντα άυλα καθώς μετά το τέλος της αποστολής μας εξ-αεριζόμαστε σούμπιτοι στο υπερπέραν!

Και τότε τι μένει; Η μικροψυχία μας, η μιζέρια μας και η κακότητά μας. Καθότι, ουσιαστικά, είμαστε δυστυχισμένα όντα, καθώς δεν προσφέρουμε στον εαυτό μας τις απαραίτητες εκείνες εμπνεύσεις και τις πολυτέλειες για να ερωτευτούμε και να δημιουργήσουμε ανιδιοτελώς.

Διότι ακολουθούμε κατά πόδας τις αναχρονιστικές καταβολές του κοινωνικού γίγνεσθαι. Του παρελθόντος

Και πώς θα εμπεδωθεί έτσι η πρόοδος; Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή.

Δεν τολμούμε να αντιτάξουμε την πρόοδο και την τέχνη ενάντια στην οπισθοδρόμηση και το συντηρητισμό, αφού κι εμείς που υποτίθεται ότι είμαστε ελεύθερα και δημοκρατικά άτομα πέφτουμε αναφανδόν στην παγίδα της παράδοσης και της αλλοτρίωσης. Της απληστίας.

Κατά την κατ’ ιδίαν εξομολόγηση -στον γράφοντα -του μέγιστου Νίκου Κούνδουρου, ο άνθρωπος υποφέρει και είναι δυστυχισμένος επειδή είναι άπληστος και δεν ικανοποιείται με τίποτα

Ένα άλλος παράγοντας οπισθοδρόμησης είναι και η κλασική οικογένεια.
Όλοι έχουμε οικογένεια, φίλους και παιδιά.

Ναι, αλλά πώς τα έχουμε όλα αυτά.. Αυτό είναι το ζητούμενο.

Με ποιον τρόπο και με ποιες δημοκρατικές διαδικασίες; Διαφορετικά εμπαίζουμε εαυτόν και αλλήλους.

Υπάρχει ελευθερία και πολιτισμός στο σπίτι;

Όλοι αυτή η μακροσκελής εισαγωγή έγινε για να σας πείσω ότι (εκτός από την αβάσταχτη και αναχρονιστική λαϊκή (υπο)κουλτούρα) υπάρχει και η κλασική μουσική, η όπερα, η οποία μας εξευγενίζει και μας ηρεμεί δεόντως. Μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Διανοητικά πιο σκεπτόμενους.

Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν την όπερα, ένας απ’ αυτούς και ο φίλος ο Μιχάλης, οποίος μου ανάθεσε πάλι να γράψω για την όπερα!

Πριν με ευχαριστήσει εκείνος για τη σύντομη αυτή εργασία, θα τον ευχαριστήσω πρωτίστως εγώ για την έμπνευση που μου έδωσε για να ασχοληθώ με κάτι το ευγενές και δημιουργικό.

Περί Ιταλικής όπερας λοιπόν ο λόγος, τα σημαντικότερα έργα και τους σημαντικότερους συνθέτες. Πιστεύω ότι αυτά τα θαυμάσια έργα δε θα πρέπει να λείπουν από καμία δισκοθήκη. Εάν τα βρείτε σε βινύλιο ακόμα καλύτερα, διότι ο παλιός δίσκος έχει ψυχή.

Ωστόσο θα ήταν προτιμότερο να τα αναζητήσουμε σε βίντεο διότι η όπερα είναι οπτικοακουστικό μέσο - θέαμα και το εμπεδώνουμε καλύτερα καθώς όλα αυτά που βλέπουμε στηρίζονται πάνω σε evidence σε αποδείξεις. Προσέξτε τις απίθανες εισαγωγές της όπερας -τις overtures- και τα πρελούντια. Είναι επίσης αποδεδειγμένο, από την εμπειρία μου ως καθηγητής μουσικής στο δημόσιο, ότι τα παιδιά λατρεύουν την όπερα όταν τους την παρουσιάσεις σωστά.

Σε αντίθεση δηλαδή με ότι πιστεύουν κάποιοι άσχετοι ότι η όπερα είναι βαρύ και δύσκολο είδος.

Παλιά όπερα:

Claudio MONTEVERDI: (1567 -1643) La favola d’ Orfeo, Rittorno d’ Ulisse in patria, L’ incoromazione di Poppea

Νέα όπερα:

Giacomo ROSSINI: (1792 -1868). La scala di Seta, L’Italiana in Algerie, Elisabetta, Il barbiere di Siviglia. La Cenerentola κ. α.

Gaettano DONIZETTI: (1795- 1848). Lucrezia Borgia, Maria Stuarda, La favorite, Don Pasquale, Anna Bolena.

Vincenzo BELLINI: (1801- 1835). Bianca e Fernando, La straniera,
La Sonnambula, Zaira, Norma.

Giuseppe VERDI: (1813- 1901). Nabucco, Macbeth, Rigoletto, La forza del destino, Otello, Falstaff, Traviata..

OPERA VERISMO
Ruggiero LEONCAVALLO: (1857- 1919). Pagliacci, La Boheme, Edipo Re….

Giacomo PUCCINI: (1858- 1924). La Boheme, Madama Butterfly, Manon Lescaut, Turandot, Tosca κ. α.

Pietro MASCAGNI: (1863- 1945) Cavalleria Rusticana, L’Amico Fritz, Nerone.

Franco LEONI : (1864- 1949) L Oracolo

Italo MONTEMEZZI: (1875 – 1952) L amore dei tre re, la notte di Zoraima, Giovanni Gallurese.